Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης (newpost)
Κι ενώ κάθομαι εγώ το ούφο κι ασχολούμαι με τον Αρκά, συμβαίνουν κοσμοϊστορικά γεγονότα στη γειτονιά μας. Εκεί που πήγαν να ενωθούν εις σάρκαν μίαν το Ποτάμι με το ΠΑΣΟΚ, τσάκισε ο γάμος! Και μάλιστα δεν χάλασε το προξενιό με όρους κομψούς, σε συνθήκες αστικής ευγένειας. Ακούστηκαν βαριές κουβέντες, ανταλλάχθηκαν προσβολές, σχεδόν ύβρεις, πάει ράγισε το γαλί, δεν ξανακολλάει. Από την περασμένη Παρασκευή που τα είχαν βρει σε όλα και όδευαν σε κοινή συνέντευξη Τύπου, ως προχθές Τρίτη που τα σπάσανε και γίνανε μαλλιοκούβαρα, ένα τσιγάρο δρόμος…
Το διακύβευμα; Μα τι άλλο, ποιος θα έχει το πάνω χέρι στο νέο σχήμα. Δηλαδή υπήρχε περίπτωση να είναι κάτι διαφορετικό; Υπήρχε περίπτωση να διαφωνούσαν για το έμβλημα, για το όνομα,.. για το χρώμα της παρατάξεως; Αυτά είναι για μωρά και για φανατικούς οπαδούς ποδοσφαιρικών ομάδων. Όσοι ασχολούνται με την πολιτική από την άλλη, γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτό που μετράει είναι το «δια ταύτα». Και ποιος θα το πει αυτό το «δια ταύτα». Θα το πεις εσύ ή θα το πει ο απέναντι;
Οπότε πολύ λογικό μοιάζει να τα σπάσανε. Έστω και προσωρινά βεβαίως, διότι τα συγκεκριμένα μίση και πάθη ξεπερνιούνται πολύ εύκολα με μια γενναία δόση ξιδάκι. Ας μείνουμε όμως στο συμβάν και ας μην μελλοντολογούμε. Τα σπάσανε, τα χαλάσανε, τα διαλύσανε και μάλιστα με εκφράσεις που είναι μάλλον δύσκολο να τις πάρεις πίσω. Η Γεννηματά, σαφώς πιο προσεκτική, μίλησε για έλλειψη μπέσας, για διγλωσσία και σκοπιμότητες. Ο εκπρόσωπος του Ποταμιού, Παντελής Αβραμίδης, από την άλλη, ξεπέρασε κάθε όριο δηλώνοντας ότι αφού η Φώφη «κληρονόμησε το ΠΑΣΟΚ, πίστεψε ότι μπορεί να κληρονομήσει και το Ποτάμι». Τόσο άνετος, τόσο δυναμικός, τόσο κινηματογραφικός…
Αυτά παθαίνεις όμως άμα ζεις στον κόσμο των social media. Κι άμα πιστεύεις ότι όλοι οι αγώνες, όλες οι αψιμαχίες, όλος ο καυγάς είναι πλέον virtual. Σε όλα τα επίπεδα, αναμφιβόλως. Αν κατάλαβα καλά το ένα από τα δύο βασικά προβλήματα του Ποταμιού με τον επικείμενο γάμο ήταν το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ ήθελε νορμάλ κάλπες για να εκλεγούν τα καινούρια όργανα, ενώ το μόρφωμα του Σταύρου Θεοδωράκη απαιτούσε να γίνουν οι ψηφοφορίες μέσω ίντερνετ. Ε βέβαια, πού να τον σηκώσεις τον χιπστερά να πάει σε κομματικά γραφεία (ίου!), να πιάσει στα χέρια του ψηφοδέλτιο hard copy (διπλό ίου!), και να το ρίξει στην κάλπη την ξύλινη (τριπλό ίου!). Δεν φτάνει που πήγε στις εκλογές, πρέπει να ξεσηκωθεί τώρα και για τις εσωκομματικές διαδικασίες;
Όσο για το δεύτερο πρόβλημα, έχει να κάνει με την πολιτική των συμμαχιών. Η Γεννηματά, σοφά ποιούσα, θέλει να αφήσει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά, ενώ οι Ποταμίσιοι επιθυμούν να αποκλείσουν κάθε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκ των προτέρων, ό,τι και να γίνει, δεν πα’ να βρέξει ο θεός βατράχια. Παράδοση σαν να λέμε άνευ όρων στον Κυριάκο και δέσμευση του νέου σχήματος από την πρώτη μέρα κιόλας της λειτουργίας του. Λες και παίζουν τα παιδάκια με τα κουβαδάκια στην άμμο της παιδικής χαράς…
Έτσι, φυσικά, δεν γίνεται δουλειά. Έτσι γίνεται νταβαντούρι για να ξυπνάμε τα κοιμισμένα αντανακλαστικά. Rallying the troops το λένε οι Εγγλέζοι και στην περίπτωση του Ποταμιού ταιριάζει απόλυτα. Τώρα που βλέπουν ότι Βουλή δεν ξαναμπαίνουν, κοιτάνε να σώσουν τα άσωστα. Και κλείνουν το ματάκι στον Κυριάκο, μπας και τους πάρει μαζί του στο όχημα εξουσίας. Άμα δεν είναι όμως η Γεννηματά κορόιδο, γιατί να είναι ο Μητσοτάκης; Να φορτωθεί σήμερα τους κηφήνες της πολιτικής, για να του κάνουν αύριο το μαγαζί καμπριολέ; Συγγνώμη, αλλά αυτά στο Χάρβαρντ στα διδάσκουν την πρώτη κιόλας μέρα που πατάς το πόδι σου στο κάμπους!
