Δεν είμαι καλά, περνάω δύσκολα, αλλά κάποιος πρέπει να το κάνει κι αυτό. Ας είστε εσείς καλά, να περνάτε καλά, και τα βλέπω εγώ αυτά, μη χολοσκάτε. Στο θέμα μας λοιπόν: αυτό το παιδί είναι εντελώς ατάλαντο. Ποιο ήταν το πολιτικό στίγμα αυτής της ομιλίας; Είχε ένα ισχυρό κομμάτι επαναλαμβανόμενου σαδισμού προς την ελληνική κοινωνία, που δεν πιάνει σε κανέναν. Σε ποιον απευθύνεσαι λέγοντας ότι εγώ δεν θα πω ψέματα, θα σας σκίσω, θα στενάξετε, θα φτύσετε το γάλα της μάνας σας;
Σε εντερπρενέρς που πιστεύουν ότι δεν έχουν τιμωρηθεί αρκετά; Σε κρατικοδίαιτους.. καπιταλιστές με ενοχές; Σε κοπρίτες δημόσιους υπαλλήλους; Σε κανέναν, και καθίσταται ακόμη πιο γελοίο από το ότι αναγκαστικά ακολουθείται από την κλασική παροχολογία χωρίς την οποία δεν μπορείς να υπάρξεις πολιτικά. Τι τα θες λοιπόν τα «εγώ δεν θα υποσχεθώ»;
Το ρεζουμέ είναι ότι το προφίλ του σκληρού μεταρρυθμιστή (απολυσιολάγνου, στην πραγματικότητα) πάει στράφι και μετά κάνεις ό,τι κάνει όλος ο κόσμος στην όμορφη ερωτική συμπρωτεύουσα στη ΔΕΘ: πουλάς φούμαρα.
Εν ολίγοις, είναι ατάλαντο αυτό το παιδί. Στην αρχή νομίζεις ότι φταίει που είναι αυγουλομάτης. Μετά που έχει ένα σουλούπι σαν καρτούν. Σιγά σιγά όμως καταλαβαίνεις ότι δεν φταίει τίποτα από όλα αυτά. Είναι άμπαλος.
Κωνσταντίνος Πουλής (thepressproject)