Τουλάχιστον 50 (!!!) ανοίκειες επιθέσεις την τελευταία διετία έχουν δεχθεί ο όμιλος και ο εκδότης της εφημερίδας «δημοκρατία».
Οταν το «μεγάλο» αφεντικό (και η «παρέα» του) παθαίνει αλλεργία με απείθαρχους εκδότες, ανυπάκουους πολιτικούς και «αντίπαλους» επιχειρηματίες!
Η συνταγή φαίνεται απλή: Εκμεταλλεύεσαι τη φοβερή κρίση στον χώρο του Τύπου και στήνεις ένα δίκτυο φιλικών ΜΜΕ. Ο λόγος και η αιτία ευεξήγητα: Δεν αρέσει στο «μεγάλο αφεντικό» να γράφεται τίποτα εναντίον του. Μάλιστα, σε πάρα πολλές περιπτώσεις δεν του αρέσει να γράφεται οτιδήποτε διαφοροποιείται από τη γραμμή του.
Λίγο μετά η αλαζονεία σε οδηγεί στην επιθυμία να επηρεάσεις συστηματικά και την πολιτική ζωή του τόπου. Σήμερα, μέσα σε όλους τους προαναφερόμενους λόγους, προσετέθη και η.. προστασία από τις εμπλοκές με τη Δικαιοσύνη. Γιατί η αμετροέπεια «έσπρωξε» την παρέα σε επικίνδυνες ατραπούς.
Στην αρχή, λοιπόν, ελέγχθηκε ο αθλητικός Τύπος. Δεν ήταν και δύσκολο. Χρήματα, απειλές, ξυλοδαρμοί ήταν κάποια από τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν. Στην πορεία, όμως, με την άκρατη επιθυμία του συστήματος για απόλυτη κυριαρχία σε όλους τους τομείς, το σχέδιο επιρροής στον Τύπο μπήκε στη δεύτερη, πιο κρίσιμη φάση του. Τα αθλητικά μέσα δεν ήταν αρκετά πλέον και είχαν ήδη, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων, υποταχθεί. Σειρά είχαν τα μεγάλα, πολιτικής χροιάς ΜΜΕ. Ο λόγος; Πρώτα απ' όλα, για την αμυντική λειτουργία. Το σύστημα δεν ήθελε ενοχλητικούς δημοσιογράφους στα πόδια του. Και, πλέον, τα επίμαχα ζητήματα δεν ήταν αθλητικού ενδιαφέροντος.
Η πολιτική και η επιχειρηματική επιρροή ήταν τα ζητούμενα. Και η δεύτερη φάση εστέφθη με επιτυχία. Για διαφορετικούς λόγους, οικονομικούς, εκφοβισμού, «χρήσης» της ισχύος της ομάδας, τα περισσότερα μέσα, και αν δεν υποτάχθηκαν πλήρως, πάντως σιώπησαν! Και περνάμε στην τρίτη και φαρμακερή φάση:
Πώς θα αναγκάσουμε τους αντίπαλους επιχειρηματίες, τους απείθαρχους εκδότες και δημοσιογράφους, τους ανυπάκουους πολιτικούς να συνεργαστούν ή, έστω, να «αδιαφορούν»; Μάλλον απλό: Πρώτα «βοηθάμε» έναν «φίλο» μας δημοσιογράφο να εκδώσει μια εβδομαδιαία εφημερίδα. Η επένδυση μεγάλη.
Το ρίσκο μεγαλύτερο. Σίγουρα, όχι τέτοιο που να μπορεί να πάρει ένας μισθοσυντήρητος -μέχρι πρότινος- ρεπόρτερ. Και μάλιστα, όχι από εκείνους με τις υπέρογκες αμοιβές, την εποχή των παχέων αγελάδων.
Τα καταφέρνουμε. Ούτε αυτό ήταν τόσο δύσκολο. Το κόστος του προσφερόμενου «πακέτου» της εφημερίδας υπερέβαινε κατά πολύ την αξία που εκαλούντο οι αναγνώστες να πληρώσουν στο περίπτερο. Η δουλειά ξεκίνησε. Αν κανείς μελετήσει προσεκτικά την εφημερίδα, θα διαπιστώσει εμμονή στην προώθηση συγκεκριμένων προσώπων. Κοινό τους σημείο; Η συνεργασιμότητα με το σύστημα. Ας πούμε ότι αυτό δεν είναι και τόσο μεμπτό.
Το ενδιαφέρον είναι στα πρόσωπα-στόχους -δήθεν- αποκαλυπτικών ρεπορτάζ. Το καθένα, για διαφορετικούς λόγους, μη συνεργάσιμο. Από εμμονική κριτική έως χυδαία κατασυκοφάντηση.
Ο μηχανισμός έπρεπε να ενισχυθεί. Με επιπλέον έντυπα, μηδαμινής κυκλοφορίας, και ραδιόφωνο. Ο στόχος τριπλός! Από τη μια, να δημιουργηθούν «θέσεις εργασίας» για τη δημιουργία δημοσιογραφικής ασπίδας. Από την άλλη, η δημιουργία δικτύου μέσων για την εξολόθρευση των αντιπάλων μας.
Τέλος, η πρόκληση ζημιάς στους ενοχλητικούς και απείθαρχους εκδότες, με οποιοδήποτε κόστος! Και, βέβαια, νέα μέσα! Το περίφημο διαδίκτυο στην υπηρεσία της «ανεξάρτητης ενημέρωσης». Ιδιόκτητα ή «συνεργαζόμενα» sites και blogs, που αναμετέδιδαν -και ακόμα αναμεταδίδουν- HMV (His Master's Voice ή, ελληνιστί, τη φωνή του αφέντη).
Τελευταία ανακάλυψη; Η χρήση των σύγχρονων μεθόδων marketing. Δημοσιεύουμε ένα συκοφαντικό, πολλές φορές υβριστικό και χυδαίο κείμενο και, επειδή τα «δικά μας μέσα» δεν έχουν την ακροαματικότητα ή αναγνωσιμότητα -ποτέ δεν φτάνουν μόνο τα λεφτά, ευτυχώς!-, πληρώνουμε, π.χ., στο facebook ένα κονδύλι κάποιων εκατοντάδων ή και χιλιάδων ευρώ, ώστε η λασπολογία μας να γίνει ευρύτερα γνωστή.
Η επιχείρησή μας (που εκδίδει, μεταξύ άλλων, και τη «δημοκρατία»), οι εφημερίδες μας αλλά και ο εκδότης μας έχουν γίνει θύματα και στοχοποιούνται από το προαναφερθέν «σύστημα». Πάνω από πενήντα -ναι, πενήντα (!)- δημοσιεύματα την τελευταία διετία. Χωρίς να έχουν μετρηθεί οι αναφορές ενός ραδιοφώνου που προσφάτως, στην επιτροπή της Βουλής, έγινε γνωστό στο πανελλήνιο ότι αποκτήθηκε με δάνειο της Εθνικής Τράπεζας, εγγυημένο από offshore του αφέντη «φίλου». Ψευδή και συκοφαντικά πάντα τα δημοσιεύματα.
Η αγραμματοσύνη, η μπουρδολογία και η κακοήθεια περισσεύουν. Συνήθως επαναλαμβανόμενα (copy paste) σε άλλα μέσα του «συστήματος» και αρκετές φορές διοχετευμένα επί πληρωμή στο facebook κ.λπ. Ο λόγος; Μα, η υποταγή της ανεξάρτητης και μαχητικής φωνής των εφημερίδων μας. Η ενασχόληση με μια σειρά θεμάτων, δημόσιου πάντα ενδιαφέροντος, αλλά ενοχλητικών για το «σύστημα» και τον «αφέντη».
- από άρθρο στην εφημερίδα «δημοκρατία» του ομίλου του Γιάννη Φιλιππάκη