Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Η πραγματική σημασία της παρουσίας του Σταύρου Ψυχάρη στην Επιτροπή της Bουλής που διερευνά τα δάνεια των ΜΜΕ και των κομμάτων αναδείχθηκε μετά την αποχώρησή του.
Για ώρες τα μέλη της επιτροπής διαπληκτίζονταν για μια κατάθεση που δεν υπήρξε και προσπαθούσαν να καταλάβουν τι ακριβώς ήταν αυτό που τους συνέβη. Ο Ψυχάρης τους έβαλε να κινούνται προς όλες τις κατευθύνσεις ταυτόχρονα. Ειδικά όσους προέρχονται από κόμματα τα οποία στο παρελθόν επιδίωξαν την εύνοιά του.
Οι διαφορές του εκδότη με την Δικαιοσύνη θα κριθούν στις αρμόδιες αίθουσες, όπως έχει δρομολογηθεί. Αυτό που κρίθηκε ήδη σε μια αίθουσα της Βουλής είναι ότι το πολιτικό..
σύστημα είναι ανίσχυρο απέναντι σε έναν έξυπνο άνθρωπο ακόμη και όταν αυτός βρίσκεται σε προφανή φυσική αδυναμία.
Ο Ψυχάρης δήλωσε την δυσκολία του στην εκφορά λόγου, αλλά δεν δήλωσε και την παραίτηση του από τη ευφυΐα του. Παραμένει ακόμη και τώρα που βρίσκεται στα κάτω ένας έξυπνος άνθρωπος που χρειάζεται ένα φορτηγό από όσους τον περίμεναν στη Βουλή για να τον γονατίσουν. Τελικά τους γονάτισε αυτός προσφερόμενος να απαντήσει στις ερωτήσεις τους με τον τρόπο του.
Η ιδέα της απουσίας του ήταν βολική για όλους. Η παρουσία του όμως τους αποδιοργάνωσε και μερικοί δεν το έκρυβαν. “Αφού είπε ότι δεν θα έρθει γιατί έρχεται” έλεγαν πριν πάει. Και αφού πήγε: ”Αφού ήρθε για μας ξέφυγε;”.
Εκείνη τη στιγμή κατάλαβαν ότι ο ιδιόκτητης του ΔΟΛ όχι μόνο δεν παραβιάζει κανόνες, αλλά ξέρει να παίζει με αυτούς.
Παίζοντας με τους κανόνες έγινε ισχυρός με τον ίδιο τρόπο που εξασφάλισε τις επίμαχες δανειοδοτήσεις για την επιχείρησή του και έτσι αντιμετώπισε και τους ανακριτές του. Τους τάραξε στη νομιμότητα.
Το κείμενο που κατάθεσε ο Ψυχάρης αφαιρούσε κάθε περιθώριο για τις ανακριτικές τεχνικές που είχαν στο μυαλό τους ορισμένοι.
Ως κατηγορημένος ήδη για τα δάνεια του ΔΟΛ έχει κάθε δικαίωμα να μην απαντάει, και ως πρόεδρος του Μέγκα έχει κάθε δικαίωμα να τους αφήνει να πελαγοδρομούν στις καταθέσεις που προηγήθηκαν. Ο Ψυχάρης δεν είναι Μπόμπολας. Είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει, όπως τους είπε.
Με τη σιωπή έδωσε ηχηρές απαντήσεις. Όσες επικρίσεις και αν διατυπωθούν εναντίον του, έχει ένα χαρακτηριστικό που τον διατηρεί ισχυρό παίκτη: είναι σοβαρός. Χωρίς να πει τίποτε, είπε τα πάντα. Δεν είναι χθεσινός άλλωστε.
Στη συγκεκριμένη συνεδρίαση ήταν φανερό ότι η μη κατάθεση Ψυχάρη ήταν λυτρωτική για πολλούς. Τον προτιμούσαν απόντα για να ξεδιπλώνουν τους λεονταρισμούς τους. Και αφού δήλωσε παρών, τους βόλευε να φύγει αντί να τους ατενίζει με ύφος που ανακαλεί στη μνήμη τους τις παρελθούσες γονυκλισίες τους στο “Συγκρότημα”. Έτσι κάποιοι έκαναν τα κοκοράκια αφού έφυγε από την αίθουσα.
Στην πραγματικότητα όλοι έπεσαν στην παγίδα της στρατηγικής του, που δεν είναι η επιδίωξη της σύγκρουσης, αλλά η αποφυγή της. Ο Ψυχάρης παραμένει πάντα οπαδός του δόγματος ότι υπάρχουν μέσα ενημέρωσης που προϋπήρξαν των πολιτικών και θα υπάρχουν και μετά από αυτούς.
Αν η συγκεκριμένη -μη- κατάθεση- ήταν μια αναμέτρηση ανάμεσα στον Ψυχάρη και τη σημερινή πολιτική εξουσία που τον οδήγησε στο έδρανο της Βουλής απέναντι σε μια ομάδα βουλευτών, ο εκδότης την κέρδισε κατά κράτος.
Δηλώνοντας ότι δεν θα καταθέσει στην επιτροπή όσα θα χρησιμοποιήσει για να υπερασπιστεί τον εαυτό του ως μάρτυρας τους έφερε αντιμέτωπους με όσα νόμιζαν ότι είναι η αδυναμία του. Η αχίλλειος πτέρνα του ήταν η ισχύς του. Λίγοι κατάλαβαν ότι η γάτα Ιμαλάιων καθόταν δίπλα τους και τους ατένιζε.
Τίποτε από όσα ήλπιζαν οι αντίπαλοί του δεν συνέβη. Αντίθετα συνέβη αυτό που είχε σχεδιάσει ο ίδιος. Και να πάει την επιτροπή και να μην πάει. Και να καταθέσει και να μην υπάρχει κατάθεσή του. Και να τους αντιμετωπίσει ενώπιος ενωπίω και να τους παραπέμπει σε έναν στίχο του Σαββόπουλου: ‘Απόπειρα εναντίον μου με μαχαίρι, χτύπαγε τον αέρα, δεν ήμουν εκεί, τον συγχωρώ”…
- anoixtoparathyro