Γράφει ο Διονύσης Βραϊμάκης
Αυτό το γλυκό κορίτσι, με τη συγκροτημένη σκέψη, τον ωραίο λόγο, το ζαφειρένιο χαμόγελο, κέρδισε μαζί με τα δυο ολυμπιακά μετάλλια και εκατομμύρια καρδιές Ελλήνων. Τεράστιο το κατόρθωμα τής Άννας Κορακάκη. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι πρέπει να αυτομαστιγωνόμαστε επειδή δεν τη γνωρίζαμε πριν από την επιτυχία της, δεν ξέραμε τίποτα για το άθλημά της και δεν γράφαμε – εμείς οι δημοσιογράφοι – για την σκοποβολή. Ούτε χρειάζεται να οικτίρουμε το Κράτος ΜΟΝΟ για τα μηδέν μέσα που (δεν) της παρείχε στον μοναχικό δρόμο προς την ολυμπιακή δόξα. Οι Έλληνες βασανίζονται σε όλα τα μέτωπα και όχι μόνο στον Αθλητισμό. Βασανίζονται στην Παιδεία, στην Εργασία, στον Πολιτισμό, στην Υγεία, στις Επιστήμες, στον.. οικογενειακό και επαγγελματικό Προγραμματισμό χιλιάδων νέων που δεν μπορούν να στήσουν μια νέα ζωή.
Η υπέροχη Άννα πορεύτηκε μέσα από αντιξοότητες, όπως πορεύονται οι τελευταίες γενεές των Ελλήνων για να επιβιώσουν ή να καταξιωθούν – εδώ ή στα ξένα. Γι’ αυτό οικτίρουμε το Κράτος:
ΚΑΙ για τον νέο που ξενιτεύεται – συχνά μεγαλουργώντας,
ΚΑΙ για τον συνταξιούχο που ζει όλο και με λιγότερα, αλλά συνηθέστατα συντηρεί άνεργα μέλη της οικογένειάς του,
ΚΑΙ για τον νοσοκομειακό γιατρό ή την/τον νοσοκόμο που παλεύει μέσα σε πέλαγος από ελλείψεις για να υπηρετήσει τους ασθενείς,
ΚΑΙ για τον εκπαιδευτικό που με μισθό πείνας λειτουργεί (ναι, ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ!) σε ακριτικές περιοχές.
Η Άννα είναι το τυπικό δείγμα του Έλληνα των μνημονίων, στην Ελλάδα των αστέγων και των νεόπτωχων, που ξεχωρίζει (χωρίς τόσα φώτα δημοσιότητας) και αναδύεται από το βυθό που έχουν ρίξει ημέτεροι και υμέτεροι μια χώρα ολόκληρη. Ας μη θυμώνουμε – και εκδηλωνόμαστε με τόση οργή – μόνο για τα εμπόδια που συνάντησε στο δρόμο του αυτό το (γλυκό, χρυσό, αγαπημένο όλων μας, πλέον) κορίτσι. Υπάρχουν και πολλές άλλες αιτίες για να αγανακτούμε και να βγάζουμε από τη θήκη το σπαθί τής δριμείας κριτικής.
πηγή: harddog-sport