Ένα “χο-χο-χο” ακούγεται από τα δωματιάκια των καναλαρχών

Οι τοίχοι στο κτίριο της Γ.Γ. Τύπου στη Συγγρού, εκεί όπου είναι εσώκλειστοι οι καναλάρχες, υπάρχοντες και μελλοντικοί, στο πλαίσιο της δημοπρασίας για τις άδειες, διεκδικούν να… έχουν τη δική τους ιστορία. Από σήμερα και με προβολή στο μακρινό εθνικό μέλλον. Τότε που, καλά να είμαστε, θα κάνουμε την αυθόρμητη ερώτηση: “Εσύ πού ήσουν όταν πήρε άδεια καναλάρχη ο… ;”… “Εσύ πού ήσουν όταν δεν πήρε άδεια καναλάρχη ο… ;”.
Σε κάθε περίπτωση το χάπενινγκ προσφέρεται για γενναίο ταξίδι στο παρελθόν της εθνικής μνήμης. Τότε που υπήρχε ένας Βαρδής Βαρδινογιάννης στην ακμή του. Ένας Χρήστος Λαμπράκης με την αξεπέραστη αισθητική κουλτούρας και χαρακτήρα. Τότε που υπήρχε ένας Σωκράτης Κόκκαλης.
Όσοι έζησαν τον ιδρυτή της “Intracom” και ισόβιο “πρόεδρο της καρδιάς” κάθε οπαδού του.. Ολυμπιακού, δεν έχουν καμία αμφιβολία. Ο γιος του Πέτρου (του γιατρού της Αριστεράς) θα μπορούσε να είχε πάει την Ελλάδα αλλού, αν υπήρχε η στοιχειώδης πολιτική γενναιότητα. Να αναγνωρίσουν οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες ότι, ανεξάρτητα από όσα μπορούσε να καταμαρτυρήσει κανείς στον Σωκράτη Κόκκαλη, μυαλό σαν το δικό του δεν πέρασε από αυτόν τον τόπο, τουλάχιστον τον τελευταίο μισό αιώνα.
Ίσως γι’ αυτό, στους τοίχους του κτιρίου όπου είναι εσώκλειστοι οι καναλάρχες, ακούγεται ένα παρατεταμένο “χο-χο-χο”. Σαν το δικό του, χαρακτηριστικό γέλιο, κάθε φορά που ήθελε να καταλάβουν όλοι… τι εννοεί.
Θα πείτε βέβαια, και με το δίκιο σας, ότι ο Σωκράτης Κόκκαλης δεν συμμετέχει στον διαγωνισμό. Άλλωστε, τον είδε κανείς να εισέρχεται στο κτίριο; Ε;

Μάνος Οικονομίδης / ysterografa