Συντεχνιακό κάπως το θέμα, σήμερα, αλλά όποιος θέλει παρακολουθεί, μάλλον τον αφορά και τον ίδιο, όποιος κι αν είναι. Άνοιξα σήμερα την τηλεόραση μετά από ένα συμπαθέστατο χρονικά break, ούτε Ολυμπιακοί ούτε τίποτα. Κατ' αρχήν μου αποκρύψατε ότι λείπει ο Μπογδάνος. Κατά δεύτερο, έπεσα πάνω σε ειδήσεις, και πάνω σε συνάδελφο, τον οποίο γνώρισα ως νέα δημοσιογράφος ήδη φτασμένο, να κάνει σήμερα -το σήμερα και ως 2016 και ως 24 Αυγούστου- αυτό που έκανα εγώ πριν από 20 χρόνια πλας. Εκεί που έπλενα κάτι ποτήρια, άκουσα τη φωνή του και κάπως μου 'ρθε και μετά ακολούθησαν οι σκέψεις. Θα μου πείτε, εσύ δεν κάνεις πράγματα που θα έκανε κάποιος πιτσιρικάς προ 20ετίας; Όχι, εγώ κάνω αυτό που..
αν το έλεγες σε κάποιον προ 20ετίας, δεν θα γελούσε καν. Τόσο εξωγήινο. Κι εγώ και πάμπολλοι ακόμα, οι περισσότεροι νομίζω. Είναι αδιανόητο τι κάνει κανείς για να επιβιώσει. Θα το ξαναπώ. Είναι αδιανόητο τι κάνει κανείς για να επιβιώσει.
Και δεν εννοώ, φυσικά εμάς τους δημοσιογράφους μόνο. Να φύγει ο καλός -άριστος- συνάδελφος από το ένα μαγαζί, όπου κάνει βάρδιες -μετά από 30 χρόνια καριέρας- στις ειδήσεις, το οποίο είναι σα να λέμε κάνει ο στρατηγός σκοπιά και μάλιστα νυχτερινή, και να πάει σε άλλο. Ναι, αμέ.
Το μεσημέρι συνάντησα τυχαία άλλον συνάδελφο, διευθυντικό στέλεχος σε σοβαρότατο μαγαζί και μου αποσαφήνισε απλώς τον αριθμό των μηνών που είναι απλήρωτοι.
-
διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου της Μαρίας Δεδούση στο harddog ΕΔΩ
