Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης (newpost)
Πρώτον να ξεκαθαρίσω ότι εγώ θα τους γράφω όπως θέλω τους αγώνες.
Και Ολυμπιακούς και Ολυμπιάδα και εκ του Ολύμπου εκπορευόμενους και
όπως μου κατέβει στην κλούβια μου κεφάλα. Το γράφω αυτό γιατί στην «Ελευθεροτυπία» το 2004 έπεφτε μεγάλος καυγάς για το ποιο είναι το σωστό, το «Ολυμπιακοί αγώνες»
ή το «Ολυμπιάδα» και κάθε πλευρά παρέθετε επιχειρήματα σοβαρά και
μπροστόβαρα και κάπως πιαστήκανε στα χέρια δυο κολλητοί, αλλά δεν έδωσε
κανείς σημασία γιατί ήτανε τσίου το μαγαζί και συγχωρούνταν τέτοιου
είδους παρεκτροπές. Νομίζω ότι την πλήρωσε το φαξ, αλλά δεν είμαι και
εντελώς σίγουρος.
Εκείνο ωστόσο που γνωρίζω με απόλυτη βεβαιότητα είναι ότι πέρα από «Ολυμπιακούς» και «Ολυμπιάδες» τίποτε δεν ήταν σωστό σ’ αυτό το πανηγυράκι. Και δεν το πιστεύω τώρα.. αυτό, τώρα που βγαίνουν όλα τα κοτόπουλα απ’ το κοτέτσι να εκφράσουν άποψη και απογοήτευση. Το πίστευα και τότε και το φώναζα και αφρούς έβγαζα με το μεγάλο κόλπο του 2004, που μας χάρισε ένα φαντασμαγορικό δεκαπενθήμερο αδειάζοντάς μας τις τσέπες για μια δεκαετία. Το λέγαμε διάφοροι, αλλά ήμασταν μειοψηφία, ακόμη και στο τρελάδικο του Νέου Κόσμου. Κι ευτυχώς που υπήρχε ο γίγαντας ο Συρίγος να μπει μπροστά και να δώσει φωνή στην αγωνία μας. Όχι δεν ήταν κανένα γλυκούλι πλάσμα και σε καμία περίπτωση δεν θα τον ήθελες για μπέιμπι σίτινγκ στο μωρό μια βραδιά που θα έβγαινες σινεμά. Αλλά είχε σπονδυλική στήλη και δεν το έκρυβε, σε μια εποχή που ήταν της μόδας να σέρνεσαι και να γλείφεις τις σόλες των δωδεκάποντων. Λουμπουτέν κατά προτίμηση, κόκκινες…
Τα θυμήθηκα όλα αυτά αντικρίζοντας την πρώτη σελίδα των «Νέων» που κάνει λόγο για «Φούσκα στο Ρίο». Και τι άλλο θα μπορούσε δηλαδή να ήταν οι Ολυμπιακοί αγώνες σε μια χώρα με εύθραυστη ευημερία, με ανάπτυξη ψευδή, με σκάνδαλα φουλ, με τον κόσμο να μην ξέρει κατά που να στρίψει και από ποιόν να ζητήσει βοήθεια. Την Βραζιλία περιγράφω τώρα, όχι την Ελλάδα του 2004, αν και εμείς τότε δεν είχαμε ακόμη φαβέλες. Είχαμε απλώς Μανωλάδες, όπου χάλαγε κόσμο ο νόμος του Λυντς, αλλά εκείνη την εποχή δεν υπήρχε ίντερνετ να τα μαθαίνουν ο μέσος Έλληνας και η μέση Ελληνίδα και να μην ξαναβάζουν φράουλα στο στόμα τους. Εκείνη την εποχή υπήρχε μόνο Mega που τα έβρισκε όλα τέλεια και απαστράπτοντα και λαμπερά και έδειχνε φάτσα κάρτα τον Βουλγαράκη με τη μηχανάρα να μπουκάρει στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις για αιφνιδιαστικό έλεγχο των μέτρων ασφαλείας. Μεγάλες στιγμές αναμφιβόλως!
Και δεν μου φτάνει το Newpost ολόκληρο να γράφω για τη μεγάλη φούσκα των Ολυμπιακών. No problem, έχει ο Θεός μέρες (και το Ρίο βοθρολύματα) καλά να είμαστε, όλα θα τα πούμε. Θα ήθελα απλώς να κλείσω σήμερα, υπενθυμίζοντας το πρόσφατο επεισόδιο με την Λαγκάρντ που ήταν σε ένα συνέδριο, ένα TEDx, και συζητάγανε και βρήκε πολύ ωραία ιδέα την μόνιμη τέλεση των αγώνων στην Ελλάδα ως λύση για να «τονωθεί η σκληρά χειμαζόμενη οικονομία της χώρας». Για να καταλαβαίνουμε κι εμείς οι κοινοί θνητοί πόση επαφή με την πραγματικότητα οι διάφοροι φωστήρες και σωτήρες που προσπαθούν να μας βάλουν μυαλό με τον γκασμά…
Εκείνο ωστόσο που γνωρίζω με απόλυτη βεβαιότητα είναι ότι πέρα από «Ολυμπιακούς» και «Ολυμπιάδες» τίποτε δεν ήταν σωστό σ’ αυτό το πανηγυράκι. Και δεν το πιστεύω τώρα.. αυτό, τώρα που βγαίνουν όλα τα κοτόπουλα απ’ το κοτέτσι να εκφράσουν άποψη και απογοήτευση. Το πίστευα και τότε και το φώναζα και αφρούς έβγαζα με το μεγάλο κόλπο του 2004, που μας χάρισε ένα φαντασμαγορικό δεκαπενθήμερο αδειάζοντάς μας τις τσέπες για μια δεκαετία. Το λέγαμε διάφοροι, αλλά ήμασταν μειοψηφία, ακόμη και στο τρελάδικο του Νέου Κόσμου. Κι ευτυχώς που υπήρχε ο γίγαντας ο Συρίγος να μπει μπροστά και να δώσει φωνή στην αγωνία μας. Όχι δεν ήταν κανένα γλυκούλι πλάσμα και σε καμία περίπτωση δεν θα τον ήθελες για μπέιμπι σίτινγκ στο μωρό μια βραδιά που θα έβγαινες σινεμά. Αλλά είχε σπονδυλική στήλη και δεν το έκρυβε, σε μια εποχή που ήταν της μόδας να σέρνεσαι και να γλείφεις τις σόλες των δωδεκάποντων. Λουμπουτέν κατά προτίμηση, κόκκινες…
Τα θυμήθηκα όλα αυτά αντικρίζοντας την πρώτη σελίδα των «Νέων» που κάνει λόγο για «Φούσκα στο Ρίο». Και τι άλλο θα μπορούσε δηλαδή να ήταν οι Ολυμπιακοί αγώνες σε μια χώρα με εύθραυστη ευημερία, με ανάπτυξη ψευδή, με σκάνδαλα φουλ, με τον κόσμο να μην ξέρει κατά που να στρίψει και από ποιόν να ζητήσει βοήθεια. Την Βραζιλία περιγράφω τώρα, όχι την Ελλάδα του 2004, αν και εμείς τότε δεν είχαμε ακόμη φαβέλες. Είχαμε απλώς Μανωλάδες, όπου χάλαγε κόσμο ο νόμος του Λυντς, αλλά εκείνη την εποχή δεν υπήρχε ίντερνετ να τα μαθαίνουν ο μέσος Έλληνας και η μέση Ελληνίδα και να μην ξαναβάζουν φράουλα στο στόμα τους. Εκείνη την εποχή υπήρχε μόνο Mega που τα έβρισκε όλα τέλεια και απαστράπτοντα και λαμπερά και έδειχνε φάτσα κάρτα τον Βουλγαράκη με τη μηχανάρα να μπουκάρει στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις για αιφνιδιαστικό έλεγχο των μέτρων ασφαλείας. Μεγάλες στιγμές αναμφιβόλως!
Και δεν μου φτάνει το Newpost ολόκληρο να γράφω για τη μεγάλη φούσκα των Ολυμπιακών. No problem, έχει ο Θεός μέρες (και το Ρίο βοθρολύματα) καλά να είμαστε, όλα θα τα πούμε. Θα ήθελα απλώς να κλείσω σήμερα, υπενθυμίζοντας το πρόσφατο επεισόδιο με την Λαγκάρντ που ήταν σε ένα συνέδριο, ένα TEDx, και συζητάγανε και βρήκε πολύ ωραία ιδέα την μόνιμη τέλεση των αγώνων στην Ελλάδα ως λύση για να «τονωθεί η σκληρά χειμαζόμενη οικονομία της χώρας». Για να καταλαβαίνουμε κι εμείς οι κοινοί θνητοί πόση επαφή με την πραγματικότητα οι διάφοροι φωστήρες και σωτήρες που προσπαθούν να μας βάλουν μυαλό με τον γκασμά…
