Δεν έχω ψευδαισθήσεις για
τον ΣΥΡΙΖΑ. Και όταν τον υπερασπίζομαι δεν με ενδιαφέρει το πολιτικό
κριτήριο. Απλώς - και μέσω του ΣΥΡΙΖΑ - επιδιώκω να προσβάλω τον
υποχωρητικό χαρακτήρα της κοινωνικής μου τάξης, δείχνοντας στους
πάμπολλους διανοούμενους εχθρούς του ό,τι τους κάνει να μην ακούγονται
και να μη διαβάζονται πλέον: τη συναινετική τους μαλθακότητα ακόμα και
υπό μορφήν λύσσας. Πράγμα.. που βέβαια το πληρώνουν, αν όχι τόσο στην
ανενόχλητη ακαδημαϊκή τους καριέρα όσο στην ενοχλητικά ρηχή τους σκέψη.
Και είναι φυσικό. Οταν πειθαρχεί κανείς στη θετικότητα, να θυσιάζει την
ποιοτική ποικιλομορφία της εμπειρίας της ζωής.
Γράφω όλα αυτά απευθυνόμενος κυρίως στους κεντροαριστερούς συναδέλφους
μου που στα χρόνια του ΠαΣοΚ - παράλληλα με τη συνεχιζόμενη φιλία μου
στον Σημίτη - μου φούσκωσαν τα μυαλά ως προς μια εξουσία που θα στήριζε
τη συνεχή ανθοφορία των «πιστεύω» μου (αν είναι δυνατόν) αλλά με
πλαστικά λουλούδια όπως στον Επιτάφιο. Ποιον άλλον κήδευα τότε εκτός από
τον εαυτό μου;
Με την ανανεωτική Αριστερά, εκτός από τον Πουλαντζά στο Παρίσι και τον
Κύρκο στην Καλλιδρομίου, δεν με συνέδεε τίποτα περισσότερο εκτός από μια
καχύποπτη ανεκτικότητα: ενοχή από μέρους μου για την απουσία μου από τη
«δράση», έλλειμμα από μέρους της για τα θεωρητικά αλτουσεριανά τερτίπια
που έβρισκαν ανταπόκριση στα μάτια του νεαρού τότε Φίλη (αν δεν με
κορόιδευε).
Με τα άλλα καλόπαιδα της σημερινής εξουσίας δεν με συνδέει τίποτα. Αλλοι
κόσμοι. Ωστόσο ενδιαφέροντες και υποσχόμενοι όχι τόσο για το κόμμα τους
όσο για το Μαξίμου.
Πώς να τα συγκρίνω με την γκριζάδα των κεντροαριστερών, παρότι γνωρίζω
πως ο διάδρομος απογείωσης πίσω από το βήμα όπου μίλησε ο Τσίπρας στην
Πάρο ήταν φωτογραφία;
Δεν είμαι Στουρνάρας. Δεν θέλω να γίνω ούτε πρωθυπουργός ούτε να μείνω
υπάλληλος και δεν ακούω τον παρακείμενο Πάγκαλο που ομολογώ πως με
διασκεδάζει. Θέλω μόνο να συνεχίσω να ελπίζω για το αντισύστημα που
προτείνει η αντορνική «άρνηση της άρνησης».
Ξέρω πως «η φιλοσοφία που κάποτε φαινόταν ξεπερασμένη διατηρείται στη
ζωή επειδή πέρασε και χάθηκε η στιγμή της πραγματοποίησής της». Ομως η
στιγμή της πραγματοποίησης της ειρωνείας δεν χάνεται ποτέ. Οπότε δεν θα
εκπλαγώ αν το αναπτυξιακό στοίχημα του Τσίπρα ενταχθεί σε έναν
μελλοντικό κομμουνισμό με κινεζικό αποτύπωμα όπως η μάρκα του ποδηλάτου
που του δωρήθηκε με νόημα...