Το επόμενο δεκαήμερο θα πέσουν κορμιά στη μάχη για μια τηλεοπτική άδεια. Οι εμπλεκόμενοι έχουν εδώ και καιρό δείξει τις προθέσεις τους και τα δόντια τους. Με τη στρατηγική έχουν ένα πρόβλημα, αλλά ας είναι.
Στην αρχή ενώθηκαν για να χτυπήσουν τη διαδικασία. Με τη βοήθεια ορισμένων κομμάτων της αντιπολίτευσης και τη συνδρομή επιφανών δημοσιολόγων που μίσθωσαν τις πένες και τα μικρόφωνά τους για να εξυπηρετήσουν τα αφεντικά τους (αυτό θα πει ταξική συμφιλίωση) προσπάθησαν να αμφισβητήσουν τη νομιμότητά της.
Μέχρι τώρα δεν έχουν καταφέρει σπουδαία πράγματα. Ούτε τα ελληνικά δικαστήρια ούτε η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία στήριξαν τις επιδιώξεις τους.
Στη συνέχεια επιχείρησαν να παίξουν στον στίβο του πλουραλισμού και της αντικειμενικής.. πληροφόρησης, κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι θέλει να ελέγξει την ενημέρωση και γι’ αυτό συμπεριφέρεται όπως ο Ερντογάν στην Τουρκία, ο Μαδούρο στη Βενεζουέλα και ο Κιμ στη Βόρεια Κορέα.
Χαμηλές και εδώ επιδόσεις λόγω του κακόφημου παρελθόντος τους στο θέμα αυτό.
Αργότερα αποπειράθηκαν να διασκεδάσουν τη διάχυτη εντύπωση ότι είναι τραπεζοδίαιτοι και συνεπώς κρατικοδίαιτοι όμιλοι. Βομβαρδίζουν το κοινό με τηλεοπτικές σφήνες, παρουσιάζοντας τα ποσά που έχουν δώσει τόσα χρόνια για φόρους, μισθοδοσία και εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία.
Ξανά τζίφος. Οι αυτονόητες υποχρεώσεις τους έναντι του Δημοσίου και των εργαζομένων δεν είναι τίτλος τιμής.
Το τελευταίο διάστημα πάντως μαίνεται ο μεταξύ τους πόλεμος. Πρόκειται για μια ανελέητη σύγκρουση χωρίς όρια και χωρίς κανόνες. Ο ένας βγάζει τα άπλυτα του άλλου στη φόρα. Οι θεατές παρακολουθούν έκπληκτοι το χαμηλό επίπεδο της αντιπαράθεσης.
Γεννιούνται όμως κάποια ερωτήματα. Αφελή; Ισως: Γιατί άραγε μεγάλοι επιχειρηματίες με πλούσια και επιτυχημένη δράση σε διάφορους τομείς (εφοπλισμός, κατασκευές, ενέργεια, τουρισμός, αθλητισμός κ.λπ.) επιμένουν με φανατισμό να μπουν (οι καινούργιοι παίκτες) ή να παραμείνουν (οι παλιοί παίκτες) σε ένα πεδίο (μέσα ενημέρωσης) που παράγει θηριώδεις ζημιές;
Γιατί ρίχνουν τα χρήματά τους σ’ ένα βαρέλι που δεν έχει πάτο; Τους περισσεύουν; Είναι χομπίστες που ψάχνουν μια ασχολία για να γεμίσουν τον ελεύθερο χρόνο τους και να διώξουν την πλήξη τους;
Εχουν μεράκι με την ενημέρωση και την ψυχαγωγία των πολιτών και δεν διστάζουν να σκορπίσουν τα λεφτά που με τον κόπο τους και το αίμα (των άλλων) απέκτησαν;
Ανακάλυψαν ότι η φιλανθρωπία είναι ένα καλό πλυντήριο για τις παλιές αμαρτίες τους και θα τους βοηθήσει να ξεγελάσουν τον Δημιουργό όταν βρεθούν ενώπιόν του την ώρα της μεγάλης κρίσης;
Αποφάσισαν να λειτουργήσουν εις βάρος των ταξικών συμφερόντων τους και προς όφελος της δοκιμαζόμενης πατρίδας, δημιουργώντας θέσεις εργασίας στους χειμαζόμενους κλάδους της ενημέρωσης;
Μήπως τελικά συμβαίνει κάτι άλλο; Μήπως δηλαδή (κάνω τη βέβηλη σκέψη) το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να έχουν ένα μέσο ενημέρωσης για να προχωράνε τις άλλες δουλειές τους με πιέσεις, εκβιασμούς και συναλλαγές πάνω και κάτω από το τραπέζι με την εκάστοτε εξουσία; Μήπως;
Eφημερίδα των Συντακτών
