Γράφει η Λήδα Πιμπλή
Αν έχετε βαρεθεί τις «μισοψημένες» παραστάσεις, τις δηλώσεις (καλών) προθέσεων που δεν επαληθεύονται, τις κενές περιεχομένου χειρονομίες και την αισθητική της προχειρότητας, έχετε δίκιο. Τα τελευταία χρόνια πολλά έχουν δει τα μάτια μας με το πρόσχημα του πειραματισμού, της καινοτομίας και της κρίσης…
Όμως, υπάρχει μία παράσταση που θα αναπτερώσει τις ελπίδες σας ότι το ελληνικό θέατρο δεν είναι αυτό το αυτιστικό πράγμα που αυτοθαυμάζεται –γιατί άραγε;- οδηγώντας μια γενιά στα πιο βαθιά χασμουρητά, που έλεγε κάποτε ο βάρδος. Ότι υπάρχουν άνθρωποι που αντιλαμβάνονται..
την «αποδόμηση» όχι ως θεατρική πράξη ανταγωνιστική προς το κείμενο και την προσωπική αναζήτηση ως μέσο που οφείλει να υπηρετεί έναν σκοπό: την θεατρική εμπειρία, με αρχή, μέση και τέλος.
Η «Αντιγόνη» του Ανούιγ σε σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου που είδαμε στις 21 και 22 Ιουλίου στο Rex της Πανεπιστημίου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου ήταν απλά υποδειγματική.
Πιστή στο κείμενο του Ανούιγ και ταυτόχρονα φρέσκια και μοντέρνα, ευρηματική χωρίς να υποπίπτει στο αμάρτημα της επιδειξιμανίας, πρόδιδε σκέψη και περίσκεψη από την πλευρά της δημιουργού. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως το συγκεκριμένο έργο, όταν πρωτοέκανε την εμφάνιση του στη σκηνή το 1942 στο Παρίσι, δίχασε την κοινή γνώμη σε πρωτοφανή βαθμό αφού οι μισοί το αποθέωσαν ως «αντιστασιακό» (με σημαία την Αντιγόνη) και οι άλλοι μισοί ως ιδεολογική έκφραση της κυβέρνησης του Βισύ (με σημαία τον Κρέοντα).
- διαβάστε τη συνέχεια στο newpost ΕΔΩ
