Σκατόψυχος: πάντα ένας δίπλα σου

Αφορμή για να διαπιστώσω την ύπαρξη τόσων πολλών και τόσο αποφασισμένων σκατόψυχων ήταν μια ανάρτησή μου στο facebook όπου έγραφα- προφανώς οργισμένα- το πώς η ΔΕΗ έκοψε το ρεύμα στο σπίτι μου. Κάθε υγιής άνθρωπος θα σκεφτόταν ότι είναι μάλλον αδύνατο να λοιδορήσεις, να κριτικάρεις, να βρίσεις ή να χυδαιολογήσεις εναντίον κάποιου που υφίσταται, Αύγουστο μήνα, τη διακοπή παροχής ενός βασικού αγαθού, όπως είναι το ηλεκτρικό ρεύμα. Και όμως. Ο Έλλην σκατόψυχος είναι πάντα εκεί για να σε διαψεύσει.
Κι αυτός ο άθλιος τύπος έρχεται από παντού. Μπορεί να είναι πολιτικό στέλεχος, μπορεί να είναι..
δημοσιογράφος, συγγραφέας (τα δύο τελευταία μην τα παίρνετε τοις μετρητοίς), σπουδαγμένος, αγράμματος, κάτοικος Ελλάδας ή εξωτερικού, αλλά πάντα έτοιμος να ρίξει χολή, όπου θεωρεί ότι θα ικανοποιηθεί η αρρωστημένη του ανάγκη.
Ο σκατόψυχος όμως δεν είναι ένας άνθρωπος χωρίς αρχές. Έχει αρχές αδιαπραγμάτευτες, που τις επιβεβαιώνει κάθε φορά που είναι έτοιμος να ξεδιπλώσει τη μικρότητά του. Συνοπτικά θα μπορούσαμε να τις κωδικοποιήσουμε στις εξής:

– Να επιτίθεσαι πάντα σε ανθρώπους που βρίσκονται σε δύσκολη στιγμή.
– Να θεωρείς ότι ο φτωχός, αυτός που δοκιμάζεται, αυτός που έχει την ατυχία μιας κακής στιγμής δεν είχε το δικαίωμα σε τίποτα απολύτως. Ούτε σε ένα μικρό ταξίδι με φίλους, ούτε σε μια τηλεφωνική γραμμή, ούτε καν σε ένα φαγητό που υπερβαίνει το ξεροκόμματο. Αυτός δεν έχει κανένα δικαίωμα και αν ισχυρίζεται ότι το έχει λοιδόρησέ τον, στην ανάγκη εξευτέλισέ τον μέχρι να μάθει ότι δεν έχει δικαίωμα να ζει.
– Να κάνεις «πλάκα» με τον πόνο του άλλου. Να είσαι συνεχώς ένα ανώριμο τσογλάνι που γελάει με ό,τι δυσάρεστο μπορεί να συμβεί στον συνάνθρωπό του.
– Να κάνεις υποδείξεις στον άλλον, ακόμα κι αν δεν έχεις ζήσει ποτέ τη δυσκολία την οποία αντιμετωπίζει.
– Να θεωρείς πάντα και για τα πάντα ως μέτρο τον εαυτό σου και να τον προβάλεις σαν πρότυπο.

Αυτός ο αγαπημένος συμπολίτης λοιπόν, αυτός ο σκατόψυχος της διπλανής πόρτας (κυρίως της ιντερνετικής) είναι ένα σύνηθες φαινόμενο, ειδικά στην εποχή της κρίσης. Είναι αυτός που επιβεβαιώνει την υπεροχή του, «παίζοντας» με τον πόνο των άλλων, είναι αυτός που μας θυμίζει πόσο «αυτονόητη» μπορεί να γίνει η αθλιότητα.

Δημήτρης Σούλτας (viewtag)