Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Όταν ήμουνα μπόμπιρας στη δεκαετία του εβδομήντα, όλη την ώρα άκουγα για το «Φάκελο της Κύπρου». Ετούτο ο Φάκελος της Κύπρου, το άλλο ο Φάκελος της Κύπρου, το τρίτο ο Φάκελος της Κύπρου και πάρε και δώσε και βάλ’ τα στην μπρίζα και καν’ τα κορνίζα. Και πάνω απ’ όλα το αίτημα, το παλλαϊκό αίτημα ν’ ανοίξει ο Φάκελος της Κύπρου. Οπότε εγώ που ήμουνα τόσος δα, φανταζόμουνα έναν φάκελο απ’ αυτούς τους πορτοκαλί τους μεγάλους, με φοβερά μυστικά μέσα τίγκα στη χαρτούρα και στη φωτογραφία. Και απορούσα το χάπατο αφού τον ξέρουμε τον Φάκελο της Κύπρου και τον βλέπουμε τον Φάκελο της Κύπρου και τον έχουμε τον Φάκελο της Κύπρου γιατί δεν τον ανοίγουμε κιόλας; Με την απορία έμεινα…
Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τον Φάκελο του Αθήνα 2004. Κάθε τρεις και λίγο σκάει κάποιος μερακλής και απαιτεί να ανοίξει ο Φάκελος εδώ και τώρα, ξεσηκώνεται ο σχετικός θόρυβος, αρχίζει η κουβέντα, γράφουν οι έγκυροι συντάκτες την άποψή τους, περνάνε οι μέρες, σκάει στην παραλία η Σκορδά με καινούριο μπικίνι ξεχνιούνται όλα...
- διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο newpost (ΕΔΩ)