Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Όπως έγραψα και χθες, «ξέρεις ότι είναι καλοκαίρι όταν ένα σωρό κύριοι και κυρίες εγκαταλείπουν το ξύσιμο πατσά, το γάνωμα χαλκωμάτων και τις εκκενώσεις βόθρων και αποφασίζουν να εκφράσουν άποψη για τα Εξάρχεια». Την αφορμή την έδωσε, φυσικά, η πρόσφατη δολοφονία δυο βήματα από την πλατεία, αλλά αυτό ας το αφήσουμε καλύτερα στις διωκτικές αρχές. Δική τους δουλειά είναι δεν είναι δική μας. Εκείνο που μας ενδιαφέρει εδώ είναι ότι πετάχτηκαν ο καθένας και η καθεμιά για να πουν τις σοφίες τους.
Για να διατρανώσουν ότι τα Εξάρχεια είναι ένας τόπος κάθε είδους και πάσης φύσεως ανομίας, είναι ένας τόπος όπου διώκονται αντί να ανθίζουν οι πολιτικές ιδέες, είναι ένας τόπος όπου δεν.. μπορεί να πάει να πιεί τον καφέ του ο Δένδιας, είναι ένας τόπος, σε γενικές γραμμές, που προσβάλλει τους πάντες και τα πάντα και δεν θα έπρεπε να υπάρχει, γιατί όσο υπάρχει αποτελεί ένα κακό σπυρί στο κοινωνικό μας γίγνεσθαι.
Κάπως έτσι τέλος πάντων. Κι άλλα είπανε πιο έγχρωμα, αλλά όσο ταλέντο στη μπούρδα κι αν έχω δυσκολεύομαι να τα επαναλάβω. Αυτό, ωστόσο, που μπορώ να κάνω είναι να γράψω δυο λογάκια για τα Εξάρχεια ως άνθρωπος που περνάει από εκεί σχεδόν κάθε μέρα και όχι ως καρεκλοκένταυρος άλλης συνοικίας που έχει να αντικρίσει τη Στουρνάρη, την Αραχώβης, την Καλλιδρομίου εδώ και καναδυό δεκαετίες.
- διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου στο newpost ΕΔΩ
