Πρώτη φορά άκουσα για τον Παϊσιο στα ‘80ς, από τον θεολόγο στο σχολείο. Ελεγε πώς στο Αγιον Ορος ζει ένας μοναχός που συνομιλεί με τα ζώα. «Βάζει χυλό σε ένα πήλινο πιάτο και να φωνάζει το φίδι με τον κοκκινολαίμη για να φάνε.» Οι δύο κολλητοί μου, κοινά ρεμάλια, άρχισαν να κοροϊδεύουν την ιστορία. Εγώ κρατήθηκα, είπα να τη ψάξω λίγο παραπάνω.
Διαπίστωσα, λοιπόν, ότι η μισή Θεσσαλονίκη είχε ακούσει μία ιστορία για τον γέροντα που διατηρούσε καλές σχέσεις με τα ζώα. Η αφήγηση υιοθετούσε διαφορετικές εκδοχές: πότε ο γέροντας έβαζε γάλα σε φλυτζάνια για να πιούν τα φίδια, πότε τάιζε τα πουλιά και πότε έπαιρνε τους λύκους στο κελί και τους έστελνε πίσω γατάκια. Γνωστή ήταν επίσης η σχέση του με μία αρκούδα. Συναντήθηκαν, λέει, σε μία διασταύρωση και ο ένας έδινε προτεραιότητα στον άλλον, μέχρι που η αρκούδα..
πήρε τον γέροντα από το χέρι και του έκανε νόημα να περάσει. Η ίδια αρκούδα έβγαινε στην κορύφωση των αφηγήσεων για τον γέροντα. Της είχε πει, λένε, να μην εμφανίζεται όταν είχε κόσμο στο μοναστήρι, αλλά εκείνη ήταν μερικές φορές αδιάκριτη και προκαλούσε πανικό, προφανώς μέχρι ο γέροντας να κάνει τις συστάσεις.
Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 και μετά ο γέροντας δεν είναι απλώς γνωστός στην κοινωνία της Θεσσαλονίκης. Είναι τάση, trend όπως θα λέγαμε σήμερα. Εύποροι και γνωστοί κύριοι της τοπικής κοινωνίας επισκέπτονται το Αγιον Ορος και επιστρέφουν μιλώντας για έναν άνθρωπο που συμπληρώνει όλα τα κουτάκια στην checklist της αγιότητας. Του αποδίδουν υπερφυσικές δυνάμεις, προφητικό χάρισμα, αυξημένο πολιτικό αισθητήριο, γαστρονομική κατάρτιση και ιατρικές γνώσεις.
- διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ
