Αποκατάσταση...

Είχα δεσμευτεί εδώ και δύο εβδομάδες ότι θα γράψω ένα χεστήριο εναντίον του Ντιντιέ Ντεσάν, του προπονητή της εθνικής Γαλλίας. Γιατί είναι δεξιός, γιατί κάνει επιλογές που μπερδεύεται κι ο ίδιος, γιατί άφησε εκτός τον Μπενζεμά και τον Μπεν Αρφά, γιατί ούτε ο ίδιος ξέρει πότε και γιατί αλλάζει το σύστημα από 4-3-3 σε 4-2-3-1, γιατί έπαιξε τους Ιρλανδούς με σέντρες στο κεφάλι του καημένου του Ζιρού, γιατί είναι αρχέτυπο της λευκής Γαλλίας, γιατί δεν πήρε μαζί του τον Ραμπιό, είχα ένα βουνό λόγους για να ετοιμάσω έναν λίβελο.
Δεν μπορώ να το κάνω.
Εμένα η ποδοσφαιρική μου συναισθηματική νοημοσύνη, φτιάχτηκε σαν σήμερα, στις 8 Ιουλίου του 1982, στα 5 κιλά κλάμα που έριξα. Στο δολοφονικό πέναλτι του Σουμάχερ στον Μπατιστόν που.. δε σφυρίχτηκε ποτέ για να κάνουμε το 2-1 στην κανονική διάρκεια. Στο 3-1 που έγινε 3-3 στην παράταση, την ώρα που ήμουν βέβαιος ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη. Στα χαμένα πέναλτι του Μαξίμ Μποσίς και του Ντιντιέ Σιξ, που έδωσαν την πρόκριση στους Γερμανούς, μετά το χαμένο πέναλτι του Ούλι Στίλικε, όταν πάλι ήμουν βέβαιος ότι -έστω και με μεγάλη αγωνία- είχε αποδοθεί δικαιοσύνη. Στον ωριαίο σπαραγμό μετά το τέλος, που είχε τρομάξει τον πατέρα μου και προσπαθούσε να με ηρεμήσει. Στη σπασμένη τηλεόραση στο δεύτερο γκολ του Φέλερ (2-0 στο 90') το 1986, που κάτσαμε να δούμε βέβαιοι τη ρεβάνς και μου στοίχισε μια χοντρή κατσάδα από τη μάνα μου. Ολη μου η αίσθηση για το ποδόσφαιρο ως μια υπαρξιστική μάταιη ανάβαση, φτιάχτηκε στα Γαλλία - Γερμανία των παιδικών μου χρόνων. Από το ποδόσφαιρο, αυτή η μάταιη ανάβαση, έγινε η εικόνα μου για τη ζωή: του χρωστάω κι εγώ ό,τι γνωρίζω για την ηθική -όπως έλεγε ο Καμί.

Δε μπορώ λοιπόν να γράψω κανένα χεστήριο, σε κανέναν από όσους συμμετείχαν στο χθεσινό αριστούργημα, που αποκατέστησε τα παιδικά μου χρόνια.

Όλες οι υπόλοιπες υποσχέσεις που τυχόν έχω δώσει, θα τηρηθούν κανονικά και στο ακέραιο...

Γιάννης Ανδρουλιδάκης (fb)