Παρατηρώντας εκείνους που διεκδικούν τις τηλεοπτικές άδειες, βγάζεις δυο συμπεράσματα:
α) δεν πρόκειται για τον ανθό της ελληνικής κοινωνίας (υπόδικοι για κακουργήματα, εργολάβοι, διαπλεκόμενοι κλπ),
β) σε μια μικρή πληθυσμιακά χώρα που βρίσκεται σε βαθιά ύφεση και απ' όπου το προσδοκώμενο διαφημιστικό όφελος είναι μικρό, υπάρχει δυσανάλογα μεγάλο ενδιαφέρον για μια άδεια τηλεοπτικού σταθμού. Έντεκα υποψήφιοι για τέσσερις ή έστω πέντε άδειες.
Παρότι παράδοξα, δεν είναι μη αναμενόμενα. Τηλεοπτικό σταθμό μπορεί να διεκδικήσει μόνο κάποιος με ισχυρή οικονομική (και όχι μόνο) δύναμη, αφού πρόκειται για μια ακριβή επένδυση. Παράλληλα, ένας τηλεοπτικός σταθμός, ακόμα και σήμερα, παραμένει ένας ισχυρισμός..
μηχανισμός πρόσβασης και επηρεασμού άλλων κέντρων εξουσίας και της κοινωνίας.
Η αλήθεια είναι πως αυτό συμβαίνει σε πολλές άλλες δυτικές χώρες. Ενδεχομένως εκεί να υπάρχουν μερικές ασφαλιστικές δικλείδες (π.χ. ένας υπόδικος για κακουργήματα να αποκλείεται από τη διεκδίκηση μιας τηλεοπτικής άδειας), ωστόσο κοινός παρονομαστής είναι πως τα ισχυρά ΜΜΕ στην πλειονότητά τους ανήκουν σε οικονομικά ισχυρούς. Επίσης αλήθεια ωστόσο είναι πως σε αρκετές χώρες υπάρχουν ισχυροί μηχανισμοί που επιχειρούν και σ' ένα βαθμό καταφέρνουν όχι να ελέγχουν την παρεχόμενη πληροφόρηση, αλλά να τηρούνται κάποιοι στοιχειώδεις κανόνες δεοντολογίας. Οι μηχανισμοί αυτοί λέγονται συμβούλια ραδιοτηλεόρασης, ενώσεις δημοσιογράφων κ.ο.κ.
- διαβάστε τη συνέχεια στο liberal ΕΔΩ
