Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης (newpost)
Ναι, έχει περάσει ένας χρόνος κι ο λαός ασχολείται με το φόρεμα της Περιστέρας στο Πεκίνο. Αλλά εγώ δεν είμαι ούτε μόδιστρος ούτε χολερική προσωπικότητα για να το πιάσω το θέμα, οπότε πάω κατευθείαν στην επέτειο της ημέρας. Στην επέτειο του «ΟΧΙ» του δημοψηφισματικού (επιτρέπεται να το λέω έτσι;), ένα χρόνο κλείνουμε σήμερα. Κι έχω μερικά συμπεράσματα να καταθέσω:
* Καλύτερη επικοινωνιακή καμπάνια δεν έχει ματαγίνει τις τελευταίες δεκαετίες. Από την εποχή του βασιλικού δημοψηφίσματος αν δεν κάνω λάθος, που έσκασε μύτη το σκίτσο του Ορνεράκη με το πιτσιρίκι και το καθίκι και τα σάρωσε όλα. Ο μακαρίτης ο Κίτσος Τεγόπουλος μας το υπενθύμιζε σε πρώτη ευκαιρία. Και είχε δίκιο βεβαίως.
* Το αποτέλεσμα το κρίνανε οι δεξιοί. Τα έγραφα και πέρυσι στις 3 Ιουλίου, εδώ.. στο Νewpost:
Αυτός ο ατομικισμός που έχει επιβιώσει σε ένα όχι ευκαταφρόνητο μέρος της ελληνικής δεξιάς. Σε ένα τμήμα της που δεν έχει μιλήσει ακόμη, μπορεί όμως να του γυρίσει το μάτι μπροστά στην κάλπη. Και μπορεί να σκεφτεί όχι με όρους πολιτικούς, κοινωνικούς ή οικονομικούς αλλά με τον εγωισμό του και το είναι του. Να ανεβάσει στροφές, να ανεβάσει σφυγμούς, να ανεβάσει θερμοκρασία και να πει: «Και ποιος είσαι εσύ ρε μαλάκα Ευρωπαίε, πού θα μου πεις εμένα τι να κάνω και πώς να κουμαντάρω τη ζωή μου. Σε γ@μ@ω κι εσένα και το σπιτάκι σου.» Ή κάπως έτσι τέλος πάντων, γιατί υπάρχει και κόσμος θεοσεβούμενος που δεν βρίζει. Μην το αποκλείετε και μην βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα για τον κόσμο μιας παράταξης που αυτή τη φορά δεν θα δεσμεύεται από την κομματική πειθαρχεία. Ενδέχεται να προκύψουν εκπλήξεις πίσω απ’ το παραβάν και αυτές οι εκπλήξεις να μην έχουν διόλου χρώμα κόκκινο…Για να μην ξεχνιόμαστε ότι λέω και μερικά σωστά και δεν κάνω μόνο προβλέψεις τύπου νίκη Μεϊμαράκη επί Κυριάκου.
* Σε αντίθεση με το Brexit, το δημοψήφισμα του «ΟΧΙ» την χώρα την ένωσε δεν την διαίρεσε. Και παρά τα όσα ακολούθησαν, δεν βγήκαν κανένας και καμιά να δηλώσουν κοψοχέρηδες. Εντάξει, βγήκαν δυο-τρεις, αλλά αυτοί και αυτές είναι τα συνηθισμένα άτομα που τους πιάνει κάθε φορά το μαζοχιστικό σύνδρομο και κλαίνε για τις επιλογές τους. Xanax κι άγιος ο Θεός και να μη μας γράφουν!
Όσο για εμάς τους υπόλοιπους και τις υπόλοιπες, ακόμη θυμάμαι τους τηλεοπτικούς αναλυτές (πόσο ξέφτισαν και ξεφτιλίστηκαν μέσα σε ένα χρόνο) να μας διευκρινίζουν ότι ακόμη κι αν το κέρδιζε το δημοψήφισμα η πλευρά του «ΟΧΙ», θα το κέρδιζε με τις ψήφους της Χρυσής Αυγής, οπότε που πας ρε Καραμήτρο αγκαλιά με τους φασίστες και νομίζεις ότι έχεις και τους πολίτες να σε στηρίζουν. Και πήραν ένα 62 % στο κεφάλι να το θυμούνται για όσον καιρό πουλάνε επικοινωνιακή πολιτική στα βλήτα, στα ραδίκια, στα ζόχια, στα μάραθα και στα πάσης φύσεως βρώσιμα χορταρικά. Συν φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
* Κι ένα τελευταίο: Δεν ξέρω πως ξεκίνησε την πολιτική ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά έχει αποδείξει ότι όσο μεγαλώνει μαθαίνει. Κι αυτό είναι από τα δύσκολα πράγματα σε αυτόν τον κόσμο, ιδίως για εμάς τα αγοράκια που αποκλείεται ποτέ να παραδεχθούμε ότι δεν τα ξέρουμε όλα. Προσοχή, δεν γράφω πως είναι για το καλό της πατρίδας ότι μαθαίνει. Αυτό θα το κρίνει η ιστορία. Αλλά για καλό των εχθρών του, σίγουρα δεν είναι!
