«Ο "μικρός" που θέλει
να γίνει αυτοκράτορας / Ξεκινώντας από μια ταράτσα στη Θράκη πριν από δέκα χρόνια έφτασε να
σχεδιάζει τη μετάλλαξη του πολιτεύματος και τη μονιμοποίηση της
Αριστεράς στην εξουσία». Με αυτούς τους τίτλους που δίνουν το περίγραμμα, ο στριμωγμένος Σταύρος Ψυχάρης «αφιέρωσε» στον Αλέξη Τσίπρα ένα ακόμη δισέλιδο στο Βήμα της Κυριακής.
Το κείμενο, που έχει γραφεί με αφορμή εκλογικό νόμο και συνταγματική αναθεώρηση και επιχιρεί να αποδομήσει τον νυν πρωθυπουργό, υπογράφει ο γνωστός συγγραφέας του μυθιστορήματος με τη γάτα των Ιμαλαίων Πάνος Παπαδόπουλος - κάποιοι λένε ότι υπήρξε και λογογράφος του Τσίπρα...
Στο νεο «αφιέρωμα» γίνεται αναδρομή στην πορεία του Αλέξη Τσίπρα που ξεκινά από τις μαθητικές καταλήψεις του 1991 περνά στη θητεία του στο Ναυτικό για την οποία «φρόντισε ένας.. υπουργός-θρύλος του ΠΑΣΟΚ» -όπως αναφέρει η εφημερίδα- «έπειτα από αίτημα των επικεφαλής του μικρού κόμματος» και συνεχίζει στην ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, και κατόπιν ΣΥΡΙΖΑ, αναφορικά με τον προκάτοχό του Αλέκο Αλαβάνο.
Στο δημοσίευμα του Βήματος αναφέρεται χαρακτηριστικά:
«Ο νεολαίος είχε και διατηρεί το ταλέντο να “τζογάρει” επάνω στα συναισθήματα όλων και να ελίσσεται υποδειγματικά μεταξύ “ζωντανών” και “πεθαμένων”, χωρίς διακρίσεις. Ασύγκριτη είναι επίσης η ικανότητά του να δημιουργεί “πατροθεσίες”, να τοποθετεί δηλαδή στον ρόλο του πατέρα πολιτικούς, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, ιερωμένους και τεχνοκράτες πολύ μεγαλύτερης ηλικίας από τον ίδιο. Οι “πατέρες του μικρού” νομίζουν ότι αποφασίζουν μόνοι τους να τον “υιοθετήσουν”, αλλά είναι ο ίδιος που έντεχνα τούς το καλλιεργεί για να εξασφαλίσει την υποστήριξή τους. Και τα παραδείγματα είναι πολλά, αφού ακόμη και πρώην πρωθυπουργός της αντίπαλης παράταξης τον αποκαλεί στοργικά “ο μικρός” και σχεδόν καθημερινά ασχολείται μαζί του θέλοντας να μαθαίνει τι κάνει.
Πολύ λίγοι διαισθάνονται τον ψυχρό εκτελεστή πίσω από το αξιαγάπητο και ευαίσθητο προσωπείο. Η “πατροκτονία” δεν άργησε να ακολουθήσει, αφού ο “υιός” αποσπώντας τα κλειδιά του μοναδικού κοινοβουλευτικού κόμματος μέσα στο ομοσπονδιακό μόρφωμα (και ως κλειδιά εννοούμε την κρατική επιχορήγηση, τις κομματικές δομές και τις προνομίες της κοινοβουλευτικής συμμετοχής…) απομόνωσε τον μεσόκοπο μέντορα από όλους τους συμμάχους του και, χωρίς ποτέ να κάνει κάτι ανάρμοστο, απλώς τον άφησε να ηττηθεί μόνος του, από τον ίδιο του τον εαυτό, από τις οργισμένες αντιδράσεις του εξαιτίας της αντιλαμβανόμενης προδοσίας που υπέστη».
«Ο νεολαίος είχε και διατηρεί το ταλέντο να “τζογάρει” επάνω στα συναισθήματα όλων και να ελίσσεται υποδειγματικά μεταξύ “ζωντανών” και “πεθαμένων”, χωρίς διακρίσεις. Ασύγκριτη είναι επίσης η ικανότητά του να δημιουργεί “πατροθεσίες”, να τοποθετεί δηλαδή στον ρόλο του πατέρα πολιτικούς, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, ιερωμένους και τεχνοκράτες πολύ μεγαλύτερης ηλικίας από τον ίδιο. Οι “πατέρες του μικρού” νομίζουν ότι αποφασίζουν μόνοι τους να τον “υιοθετήσουν”, αλλά είναι ο ίδιος που έντεχνα τούς το καλλιεργεί για να εξασφαλίσει την υποστήριξή τους. Και τα παραδείγματα είναι πολλά, αφού ακόμη και πρώην πρωθυπουργός της αντίπαλης παράταξης τον αποκαλεί στοργικά “ο μικρός” και σχεδόν καθημερινά ασχολείται μαζί του θέλοντας να μαθαίνει τι κάνει.
Πολύ λίγοι διαισθάνονται τον ψυχρό εκτελεστή πίσω από το αξιαγάπητο και ευαίσθητο προσωπείο. Η “πατροκτονία” δεν άργησε να ακολουθήσει, αφού ο “υιός” αποσπώντας τα κλειδιά του μοναδικού κοινοβουλευτικού κόμματος μέσα στο ομοσπονδιακό μόρφωμα (και ως κλειδιά εννοούμε την κρατική επιχορήγηση, τις κομματικές δομές και τις προνομίες της κοινοβουλευτικής συμμετοχής…) απομόνωσε τον μεσόκοπο μέντορα από όλους τους συμμάχους του και, χωρίς ποτέ να κάνει κάτι ανάρμοστο, απλώς τον άφησε να ηττηθεί μόνος του, από τον ίδιο του τον εαυτό, από τις οργισμένες αντιδράσεις του εξαιτίας της αντιλαμβανόμενης προδοσίας που υπέστη».
