Οσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν στον άλλοτε μεγαλύτερο ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό της χώρας μαρτυρούν δυστυχώς την κατάρρευση, αλλά και την κατάπτωση φοβούμαι, ενός ολόκληρου επαγγελματικού κλάδου που γνώρισε μέρες δόξας στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης.
Ζάπλουτοι εργοδότες με περιουσίες ικανές να τρέφουν και τα δισέγγονά τους, παίζουν... κρυφτούλι με τους εργαζομένους που τους υπηρέτησαν πιστά, αλλά και τις τράπεζες που τους δανειοδότησαν αφειδώς για χρόνια ολόκληρα και σήμερα θυμήθηκαν να απαιτήσουν κάτι, συμβολικό, έστω, από τα χρωστούμενα.
Η κατάσταση στο Mega θυμίζει κάτι από Ηλεκτρονική και... Pyrsos Security. Μόνο το.. «διαμέτρημα» των αφεντικών διαφέρει. Γι' αυτό και το «κανόνι» δεν σκάει μία κι έξω. Εξελίσσεται βασανιστικά, σαν το κινέζικο μαρτύριο, καθώς, σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις, εδώ... «λεφτά υπάρχουν». Απλώς δεν θα μπουν αν δεν διασφαλιστούν για ακόμη μία φορά οι όροι του παιχνιδιού της τηλεοπτικής ολιγαρχίας.
Η κατάρρευση, λοιπόν, των μεγάλων δημοσιογραφικών «μαγαζιών» δεν ήταν μόνο απότοκος της οικονομικής κρίσης. Ηταν πρωτίστως αποτέλεσμα της νοοτροπίας και της ψυχοσύνθεσης των αφεντικών τους. Μιας αντίληψης, δηλαδή, «μεγαλομπακάλη της ενημέρωσης» που τους χρωστάνε το κράτος, οι κυβερνήσεις και η οικουμένη ολάκερη!
Οι σύγχρονοι Ελληνες μιντιάρχες, αυτοδημιούργητοι επιχειρηματίες πρώτης γενιάς οι περισσότεροι, παρότι μπλέκονται και σε πολλές άλλες δουλειές, δεν κατάφεραν ποτέ να εμπεδώσουν τον αξιακό κώδικα ενός σοβαρού Ευρωπαίου βιομηχάνου. Τα βρήκαν όλα εύκολα. Και δεν σεβάστηκαν ποτέ το προϊόν τους. Ούτε τους ανθρώπους που τους βοήθησαν με την εργασία τους για να το δημιουργήσουν.
Με το που ξέσπασε η κρίση, κατελήφθησαν από ταμειακό πανικό. Λες και οι ξένοι θα δήμευαν πρώτα τη δική τους περιουσία. Αντί να στηρίξουν το κράτος όπως οι Ιταλοί μεγαλοεπιχειρηματίες, που έσπευσαν να αγοράσουν μαζικά ομόλογα αποδεικνύοντας την εμπιστοσύνη τους στο ιταλικό δημόσιο, οι Ελληνες συνάδελφοί τους κοίταξαν μονάχα να εκμεταλλευτούν ως ευκαιρία τις αντεργατικές ρυθμίσεις που επέβαλε η τρόικα. Και, βεβαίως, έσπευσαν να πρωτοστατήσουν στην εφαρμογή τους, χωρίς να καταλάβουν ότι με τη μαζική περικοπή θέσεων εργασίας «φτωχαίνουν» και στην πράξη κανιβαλίζουν το προϊόν τους.
Πριν από έξι χρόνια, τέτοιο καιρό, σαν σήμερα, αναγκάστηκα να παραιτηθώ από το τιμόνι μιας μεγάλης αθηναϊκής εφημερίδας, αρνούμενος να προσυπογράψω τέτοιες μαζικές και οριζόντιες απολύσεις. Με δημόσια δήλωσή μου κατήγγειλα τον κοντόφθαλμο χαρακτήρα αυτών των τυφλών δράσεων και προέβλεψα τις αρνητικές συνέπειές τους.
Φυσικά, οι απολύσεις έγιναν. Και αυτές και οι επόμενες, με αποτέλεσμα η εφημερίδα να πουλάει σήμερα, όπως και οι περισσότερες που ακολούθησαν την ίδια οδό, το 30% των φύλλων που πουλούσε το 2010. Εκοψαν τα έξοδα πετώντας κόσμο στον δρόμο, έχασαν όμως και τους αναγνώστες. Μια τρύπα στο νερό δηλαδή...
Ξαναγυρνώντας στο Mega και για να μην παρεξηγηθώ: Σαφώς και δεν έχει καμία ευθύνη η συντριπτική πλειονότητα των απλών εργαζομένων για αυτό το ντροπιαστικό σίριαλ που παρακολουθούμε. Η τακτική των μεγαλομετόχων είναι προφανής: «Βλέποντας και κάνοντας». Με τερτίπια, κατενάτσιο, λίγα... ψιλά έναντι των δυσθεώρητων υποχρεώσεων και φυσικά περίσσιο θράσος. Φτάνοντας, δηλαδή, τα πράγματα στο όριο, μήπως και καταπέσει ο νόμος Παππά στο ΣτΕ. Αν δεν καταπέσει, φεσώνουμε το παλιό μαγαζί και πάμε γι' άλλα...
Δυστυχώς, κάποιοι μεγαλοδημοσιογράφοι, στυλοβάτες και πυλώνες του «μαγαζιού», σε αντίθεση με τους ανώνυμους εργαζομένους, έχουν ευθύνη γι' αυτό το κατάντημα. Γιατί συνέβαλλαν με τον τρόπο τους στη συνολικότερη εικόνα της απαξίωσης των λεγόμενων συστημικών μέσων, ελαχιστοποιώντας τις αρνητικές συνέπειες των Μνημονίων, παραγνωρίζοντας το καθεστώς της δανειακής ομηρίας και αποθεώνοντας αστείες περιπτώσεις, όπως ο Γιωργάκης, ή πιο «πονηρές», όπως ο Παπαδήμος (σ.σ.: από το PSI του οποίου χρεοκόπησε το εξαιρετικό ταμείο επικουρικής ασφάλισης και περίθαλψης των δημοσιογράφων). Σήμερα όλοι αυτοί που επικρότησαν και τη θητεία Σαμαρά - Βενιζέλου θυμήθηκαν να κάνουν...αντιμνημονιακή αντιπολίτευση, ενισχύοντας ασφαλώς την εικόνα «καιροσκοπισμού» και ενημερωτικού εμπαιγμού, που άλλωστε διακρίνει και την επιχειρηματική τακτική των καναλαρχών απέναντι στους ίδιους τους εργαζομένους!
Γιατί, κακά τα ψέματα, η προδιαγεγραμμένη κατάρρευση των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης δεν οφείλεται μόνο στην οικονομική κρίση. Οφείλεται και στο τεράστιο έλλειμμα αξιοπιστίας. Με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την τηλεόραση, που σε μεγάλο βαθμό είναι ακόμη «τζάμπα». Αν επιλέγεις σήμερα να αλλάξεις κανάλι, δεν είναι επειδή αδειάζει η τσέπη σου. Κάτι άλλο συμβαίνει...
- πηγή: εφημερίδα «δημοκρατία»
