Δυο λάθη, από τον κατά τα άλλα σωστό, ψύχραιμο και αγγλοσαξονικά ευγενή Ευκλείδη.
Το πρώτο: Δεν πρόκειται για απλή αγένεια. Πρόκειται για κάτι περισσότερο και πιο επικίνδυνο: για λεκτική βία, για αλητεία, για τραμπουκισμό. Δεν υπάρχει μέρα στη Βουλή που να μην.. έχουμε τέτοια.
Και δεύτερον: Χρειάζεται να το αποδεικνύουν κάθε φορά οι βωμολοχίτες -κατά το ιερολοχίτες- του Μητσοτάκη ότι είναι μαχητικά τραμπούκοι. Διότι τα ίδια τα κρούσματα ασχήμιας -η συχνότητα, η ένταση, η εμμονή- αποδεικνύουν ότι υπάρχει άνωθεν γραμμή τραμπουκισμών και ασυλία στους τραμπούκους.
Ο Μητσοτάκης εμπνευστής και προστάτης των τραμπούκων; Θα δυσαρεστηθούν οι ευαίσθητες ψυχές. Προσέξτε όμως. Αν δεν το ήθελε ο Μητσοτάκης, μαχαίρι θα το έκοβε. Όπως ο Ράλλης, με κείνο το γενναίο και παροιμιώδες «δεν θέλω ουου» σε χιλιάδες αγριεμένους νεοδημοκράτες, και όχι σε μια χούφτα βουλευτές. Αν δεν το ήθελε, επίσης, δεν θα χρησιμοποιούσε ο ίδιος τις ανοίκειες, υβριστικές, χυδαίες εκφράσεις για τους πολιτικούς του αντιπάλους, που δίνουν το σήμα της αγριότητας στους σμπίρους του. Αν δεν το ήθελε, τέλος, δεν θα είχε τον αχαλίνωτο Άδωνι αντιπρόεδρο του κόμματος.
Προφανώς, ο Μητσοτάκης το θέλει το "ουου". Για να κρατάει την παράταξη στην τσίτα; Να δίνει την εντύπωση ότι η τζούφια αντιπολίτευση έχει φλόγα; Να παίζει τον Κόναν σε ένα κοινό που του αρέσουν κάτι τέτοια; Να κερδίζει τα χειροκροτήματα της νομενκλατούρας που διαπαιδαγωγήθηκε από τον Σαμαρά; Διαλέγετε και παίρνετε. Χωρίς να ξεχνάτε πάντως ότι στις εθνικόφρονες εξάρσεις της διαδρομής της η Δεξιά το αγαπούσε το ματσούκι. Και ευτυχώς που σήμερα είναι υποχρεωμένη να μένει στα λόγια. Αλλιώς θα του δείχνανε του Τσακαλώτου τι θα πει αγένεια...

Θανάσης Καρτερός (Αυγή)