Γράφει ο Βαγγέλης Δεληπέτρος*
Τον Σεπτέμβριο του 2014 οι Σκωτσέζοι είχαν το ολότελα δικό τους δημοψήφισμα: ψήφιζαν αν θα παρέμεναν στο Ηνωμένο Βασίλειο ή εάν θα το άφηναν κολοβό και θα αρμένιζαν μόνοι τους.
Τότε, κανείς από αυτούς τους «παράγοντες» στις Βρυξέλλες ή το Βερολίνο, που τώρα «σκέφτονται» ότι είναι λογικό να υπάρξει ανεξάρτητη Σκωτία που θα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν έκανε ούτε κατά διάνοια τέτοιες σκέψεις.
Το μόνο μέλημά τους ήταν να παραμείνει ενιαία η Βρετανία γιατί –όπως έλεγαν σε όλους τους τόνους και με όλους τους τρόπους- τυχόν ανεξαρτητοποίηση της Σκωτίας «θα άνοιγε την πόρτα στους μικροεθνικισμούς». Και έκαναν τα πάντα για να στηρίξουν τον Κάμερον που τότε ήταν «οξυδερκής πολιτικός» και είχε, όπως ισχυρίζονταν, «ευρωπαϊκό όραμα».
Τώρα ο Κάμερον είναι απλώς αποδιοπομπαίος τράγος και οι «μικροεθνικισμοί» που.. ξορκίζονταν βγαίνουν από την αποθήκη με τους σκελετούς καθώς, όπως εκτιμά το διευθυντήριο της ΕΕ, μπορεί να αποδειχθούν χρήσιμοι στις πολύ κρίσιμες διαπραγματεύσεις με την Βρετανία για την «επόμενη μέρα» που δεν θα έρθει πριν από δυο ή τρία χρόνια. Γιατί τόσο θα κρατήσουν οι διαπραγματεύσεις Βρετανίας – ΕΕ και δεν πρόκειται να γίνουν «σύντομα» ούτε θα είναι κάτι σαν… περίπατος επειδή έτσι θέλουν ο Σουλτς ή ο Γιούνκερ.
Τότε λοιπόν, ο γερμανικός Τύπος ενθουσιασμένος από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Σκωτία διαπίστωνε ότι «Οι Σκωτσέζοι απέδειξαν ότι η πολιτική είναι υπόθεση όλων» και ότι «όταν οι πολίτες ερωτώνται διαψεύδουν αυτούς που υποστηρίζουν ότι έχει επικρατήσει η πολιτική κόπωση και ο λαϊκισμός».
Τώρα, που το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη Βρετανία δεν είναι αυτό που θα ήθελαν, όλα αυτά τα όμορφα λόγια, για τους πολίτες, την ενεργοποίησή τους, την συμμετοχή των απλών ανθρώπων στην πολιτική, ξεχάστηκαν αυτοστιγμεί. Και δίχως ίχνος… αναστοχασμού επιστρέφουν στο διαχρονικό καταφύγιο των συντηρητικών: Τα δημοψηφίσματα είναι διχαστικά και νικητής βγαίνει πάντα ο λαϊκισμός.
Αντί δηλαδή στοιχειώδους αυτοκριτικής, αντί να δείξουν έστω και προσχηματικά ότι κάτι κατάλαβαν, όπως είχε υποσχεθεί ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε… πριν από το βρετανικό δημοψήφισμα, έβγαλαν στο άψε σβήσε την μάσκα του καλού συζητητή, και πορεύονται πάλι σαν να μην διδάχτηκαν το παραμικρό, απειλώντας με κάθε είδους κυρώσεις, είτε πραγματικές είτε απλώς «επικοινωνιακές», για να φυλάει ο φόβος τα έρμα.
Μόνο που η Βρετανία είναι η δεύτερη σε μέγεθος οικονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης οπότε το προσφιλές στην κυβέρνηση του Βερολίνου πολιτικό μπούλιγκ έχει πολύ πεπερασμένα όρια, και σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να είναι ξεπατικωτούρα του εγχειρίδιου που εφαρμόστηκε πέρυσι στην «ελληνική περίπτωση».
Άλλωστε, τώρα πια –όπως οι πάντες έχουν αντιληφτεί- το οικοδόμημα της υπαρκτής ΕΕ έχει υποστεί βαθύτατο ρήγμα, η πορεία προς την γερμανικού σχεδιασμού ενοποίηση έχει ανακοπεί, και η ανάγκη μιας διαφορετικής Ευρώπης τίθεται εκ νέου επιτακτικά.
Και αυτή η νέα πορεία δεν οικοδομείται με αλαζονεία και αμετροέπεια, όσο κι αν αυτή είναι η μόνο συνταγή που γνωρίζει η γερμανική ηγεσία.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας (το άρθρο του δημοσιεύτηκε στο news247)
