Υπήρχε κάποτε ένας ισχυρός όμιλος, η Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία, με 17 εργοστάσια. Κατέρρευσε με πάταγο αφήνοντας χρέη στους υπαλλήλους, στα ασφαλιστικά ταμεία, στις τράπεζες, στους προμηθευτές. Οι εργαζόμενοι κατέθεσαν ένα σχέδιο που προβλέπει την παραχώρηση στους πιστωτές των 14 εργοστασίων και την επαναλειτουργία των τριών.
Ετσι, και αρκετοί άνθρωποι θα έβρισκαν δουλειά και οι δυνατότητες αποπληρωμής των υποχρεώσεων της εταιρείας θα αυξάνονταν. Ελα όμως που οι ανταγωνιστές και βεβαίως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανταγωνισμού (ο προστάτης-κέρβερος της ελεύθερης αγοράς) δεν βλέπουν με καλό μάτι τέτοιου τύπου κινήσεις που χαλάνε τη νεοφιλελεύθερη πιάτσα..
Μπλοκάρουν την πρωτοβουλία. Η κυβέρνηση στηρίζει τους εργαζόμενους, αλλά δεν είναι στο χέρι της να προχωρήσει η υπόθεση καταπώς επιθυμεί.
Τα περί αυτοδιαχείρισης και συλλογικής ιδιοκτησίας τα ακούνε οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, τα αστικά κόμματα, οι οργανώσεις των εργοδοτών και βγάζουν σπυράκια.
Τους θυμίζουν κομμουνισμό. Κακώς, γιατί σπυράκια βγάζουν και οι παραδοσιακοί κομμουνιστές, αυτοί όμως για άλλους λόγους: πιστεύουν πως οι πολιτικές που δίνουν λύσεις εντός του συστήματος είναι πονηρές, εκμαυλίζουν τους εργαζόμενους γιατί τους συμφιλιώνουν με τη λογική ότι ο καπιταλισμός παίρνει διορθώσεις, ενώ το ζητούμενο είναι να εδραιωθεί στην κοινωνία η άποψη ότι ο μόνος δρόμος είναι η ανατροπή του.
- διαβάστε τη συνέχεια στο efsyn ΕΔΩ
