Γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης (citi-zen) Ο τύπος από απέναντι τρέχει γύρω-γύρω στην ταράτσα. Κυριακή πρωί, κάτω από τον ήλιο. Τον χαζεύω από το παράθυρο της κουζίνας. Τρώω ένα ροδάκινο και το ζουμί στάζει σαν ζήλια πάνω στη μπλούζα μου. Μόλις είδα και ένα λεκέ από οδοντόκρεμα.
Το μεσαίο δάχτυλο του αριστερού μου ποδιού έχει μελανιάσει. Επαιζα Playstation. Για πολλοστή φορά έπεσα νεκρός από τις σφαίρες των κακών. Ενστικτωδώς κλώτσησα μπροστά. Το πόδι βρήκε στο τραπεζάκι. Το δεξί χέρι είχε μουδιάσει και δεν μπορούσα να πιάσω το πονεμένο δάχτυλο. Το αριστερό κρατούσε καλά το χειριστήριο μην τυχόν και το πετάξω στις ακριβές μου ίντσες. Δράμα. Σηκώθηκα, πήρα το ροδάκινο και άρχισα να καμαρώνω τον τύπο που έτρεχε στην ταράτσα σαν Ινδιάνος στο χορό της φωτιάς. Κάποια στιγμή είπε να κάνει ντους. Με το λάστιχο. Γύρισε προς το μέρος μου. Κοιταχτήκαμε. Εγώ δάγκωσα λίγο.. ροδάκινο, εκείνος άνοιξε το νερό. Εβγαλε τη μπλούζα -από κάτω φορούσε μαγιό.
Τέλειο σώμα, ο μπαγάσας. Φανταστείτε έναν τύπο γύρω στα πενήντα και κάτι με καράφλα, γράμμωση στους κοιλιακούς, χέρια, ώμους και πλάτη που δουλεύτηκαν σε γυμναστήριο χωρίς φάρμακα και υπερβολές body building. Εβαλε αφρόλουτρο στο χέρι και άρχισε να τρίβει κοιλιά και στήθος. Δεν έκανε καμία εξεζητημένη κίνηση. Ομως, ο κερατάς, ήταν σαφώς αυτάρεσκος. Περνούσε τα δάχτυλα πάνω από τους κοιλιακούς σαν κιθαρίστας που χαϊδεύει την ταστιέρα. Το ίδιο αργά πέρασε από το στήθος και τους ώμους. Κεφάλι δεν σαπούνισε. Προφανώς είναι γελοίο να κάνεις ντους σε ταράτσα και να σαπουνίζεις την καράφλα σου. Το κορμί του γυάλιζε κάτω από τον ήλιο. Τέλειο κορμί ο πούστης, υπέροχο. Αν δεν ντρεπόμουν θα τον ρωτούσα όχι μόνο πόσο γυμνάζεται, αλλά και με τι τρέφεται κάθε μέρα. Τέτοιο κορμί χτίζεις πρώτα για τον καθρέφτη σου και μετά για τους άλλους. Ανοιξα το ψυγείο και έκοψα ένα κομμάτι φέτα. Μετά το ροδάκινο. Ετσι σκέτη, χωρίς ούτε μία μπουκιά παξιμάδι για να ελαφρύνει το στόμα από την αρμύρα.
Χοντρό δεν με λες. Ούτε βέβαια και αδύνατο. Οταν έκοψα το τσιγάρο έκανα τη ζυγαριά μου πιο γρήγορη από μονοθέσιο της Ferrari: 0-100 σε δύο δευτερόλεπτα. Αλλά μετά σταμάτησα να τρώω άσχημα, έκοψα τα βαριά και τα τηγανιτά και βρέθηκα ανάμεσα στα 85 και στα 90 κιλά. Πηγαίνω γυμναστήριο τρεις-τέσσερις φορές την εβδομάδα, κυρίως για να τρέχω στο διάδρομο μήπως και γλιτώσω το έμφραγμα. Δεν κάνω πολλά βάρη. Λίγα κιλά και πολλές, μα πάρα πολλές επαναλήψεις, όπως λέει ο Πύρρος. Δεν πρόκειται, βέβαια, να σώσω τίποτα. Το σώμα κρεμάει μέρα με τη μέρα. Βιολογικά είμαστε προγραμματισμένοι να ζούμε 40-50 χρόνια. Τα παραπάνω κερδίζονται «παρανόμως» και παρά φύση. Για αυτό το γήρας δείχνει τραγικά άσχημο. Στην πραγματικότητα είναι απόκοσμο και μας ξενίζει. Ομως επειδή η άλλη λύση είναι να βάλεις το ξύλινο παλτό και να γίνεις στάχτη ή χώμα, προσπαθείς να το καθυστερήσεις όσο μπορείς, να διαπραγματευτείς με το γήρας.
Στη μέση ηλικία οι άνθρωποι τρώνε το τελευταίο παραμύθι της ζωής τους. Νομίζουν ότι μπορούν να καθυστερήσουν την έκπτωση και να αναβάλλουν επί μακρόν την κατάρρευση. Δεν το βλέπω μόνο σε μένα. Το βλέπω και στους φίλους που κινούνται γύρω από τα πενήντα. Αρχισαν το περπάτημα, προσπαθούν να κόψουν το τσιγάρο, κόβουν τον καφέ και τρώνε υγιεινά. Εκανα κολονοσκόπηση και ξαφνικά ανακάλυψα ότι οι περισσότεροι έχουν βάλει το παντελόνι με την τρύπα από πίσω. Ξενυχτάμε λιγότερο και στις διακοπές ψάχνουμε πλέον την ησυχία. Η βουλιμία με την οποία κοιτάζουμε τα νεανικά κορμιά, αρχίζει, μέρα με τη μέρα, να αντικαθίσταται από φθόνο. Αποφεύγεις τον καθρέφτη και αν τύχει και βρεθείς μόνος σε ασανσέρ αισθάνεσαι αμηχανία. Μπορεί να σου λένε ότι είσαι πιο όμορφος από παλαιότερες φωτογραφίες, έλα όμως που το πρόσωπο τότε ήταν πιο φωτεινό. Και πάει έτσι μέχρι τη στιγμή που θα κοιταχτείς στον καθρέφτη, θα χαϊδέψεις την κοιλιά σου και θα χαμογελάσεις στην αντιπαθητική φάτσα σου. Και αν είσαι ευτυχής και φτάσεις ως εκεί, θα χαρείς τη μοναδική ανέμελη περίοδο της ζωή σου, τα γηρατειά.
