Ο κυνισμός του αφεντικού

Γράφει ο Δημήτρης Τσίρκας

Το δημόσιο μπούλινγκ του Κοντομηνά στους εργαζόμενους του σταθμού του μαρτυρά ότι έχει συντελεστεί μία ποιοτική κλιμάκωση σε αυτά που γνωρίζαμε μέχρι τώρα ως εργοδοτική τρομοκρατία.
Φαινομενικά ο Κοντομηνάς δεν έκανε κάτι διαφορετικό από ότι συμβαίνει καθημερινά σε άπειρους εργασιακούς χώρους. Το ότι το έκανε δημόσια όμως καταδεικνύει ότι αυτές οι πρακτικές είναι πλέον όχι απλά εκτεταμένες αλλά και αποδεκτές ή φυσικοποιημένες. Έχουν γίνει η νόρμα και δεν εκπλήσσουν κανένα.
Ο Κοντομηνάς δεν φοβήθηκε τον αρνητικό αντίκτυπο της ενέργειας του στη φήμη.. του ίδιου και του σταθμού, δεν τον νοιάζει. Ούτε το κύρος του καναλιού θα πληγεί – όλοι ξέρουν ότι είναι φερέφωνο ιδιωτικών συμφερόντων και παρόλα αυτά το παρακολουθούν. Ούτε θα υπάρξουν αντιδράσεις από τους υπαλλήλους του ή την κοινωνία που να του προκαλέσουν κάποιο κόστος.

Με την κίνηση αυτή αποτύπωσε την απόλυτη εργοδοτική εξουσία στην Ελλάδα της ανεργίας του 26% και της θεοποίησης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Εξέφρασε τον κυνισμό του κεφαλαιοκράτη που αισθάνεται τόσο ισχυρός ώστε ν’ αποδεσμευτεί από κάθε εξωοικονομικό περιορισμό και κοινωνική ή ηθική δέσμευση. Την καθαρή κατάφαση της οικονομικής ισχύος και του απεριόριστου εργοδοτικού δικαιώματος. Την πλήρη κατίσχυση του κεφαλαίου και τη μεγαλύτερη ονείρωξη των αφεντικών.

Και ποια είναι η θέση των εργαζομένων σ’ αυτή τη συνθήκη; Από ορισμένες απόψεις είναι χειρότερη και από εκείνη των δούλων. Ένας δούλος ικανοποιούσε τις επιθυμίες του αφεντικού του από φόβο και καταναγκασμό. Ένας σημερινός εργαζόμενος πρέπει να κάνει και κάτι παραπάνω. Οφείλει να θέλει ο ίδιος να τις ικανοποιήσει ή να δείχνει πρόθυμα και πειστικά στον εργοδότη του ότι επιθυμεί να το κάνει. Πρέπει να οικειοποιηθεί τις ανάγκες του ελεύθερα, να κάνει συμφέρον του το συμφέρον του εργοδότη και να μην επιδεικνύει την παραμικρή δυσαρέσκεια. Οφείλει να λειτουργεί ως δούλος αλλά να μην αισθάνεται δούλος. Άλλωστε μόνος του, ελεύθερα, επέλεξε να εργαστεί εκεί.
Η αδυναμία του ν’ ανταποκριθεί στις επιθυμίες του αφεντικού του είναι προσωπική του αποτυχία και πρέπει να αισθάνεται άσχημα. Όχι από τον φόβο των συνεπειών αλλά επειδή τον απογοήτευσε. Η θλιβερή απολογητική και παραπονιάρικη αντίδραση της Τσιμτσιλή και του Βερύκιου στο δημόσιο μπούλινγκ που τους άσκησε ο Κοντομηνάς ήταν η συγγνώμη και το αυτομαστίγωμα τους που δεν στάθηκαν στο ύψος των προσδοκιών του.
Αντέδρασαν όπως το παιδί που κάνει σκανδαλιά και αντιλαμβάνεται ότι απογοήτευσε τον πατέρα του που το επιπλήττει αυστηρά. Η μοναδική ελευθερία που είναι πρόθυμο το κεφάλαιο να παραχωρήσει στους εργαζόμενους του είναι η εθελοδουλία.
(facebook)