Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Ένα από τα πιο διασκεδαστικά αναγνώσματα των ημερών είναι η αναμνησιολογία. Αρχής γενομένης από το πόσο υπέροχα περνάγαμε επί ΠΑΣΟΚ (επί Αντρέα η πιο σώφρων εκδοχή, επί Σημίτη η πλέον παραληρηματική), συνέχειας με την ανάσταση σεπτών μορφών του lifestyle (προτιμούνται τα nineties, όταν τα σύγχρονα νιάτα ήταν αγέννητα) και κατάληξης με την ηθική ανωτερότητα της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος έναντι αυτή της σταλινοπαρέας (τρίζουν τα κόκκαλα του Πατερούλη…) που μας κυβερνάει σήμερα. Για τα Πασοκικά τα λέμε άλλη φορά, τα λαϊφσταϊλάδικα με έχουν κουράσει, ο Ρήγας όμως είναι μια πολύ ωραία ιστορία για να την αφήσει κανείς ασχολίαστη. Πόσο μάλλον αν έχεις περάσει από τις τάξεις του κι έχεις δει με τα ματάκια του μερικές αστείες καταστάσεις.
Ναι ήμουν εκεί και μάλιστα στην περίοδο μετά απ’ τη Βήτα Πανελλαδική. Μετά από την.. τραυματική δηλαδή διάσπαση των seventies που στέρησε από την οργάνωση όλη την «αριστερή» της πτέρυγα και την άφησε με τους «δεξιούς» που θριαμβολογούσαν συν ολίγους σκόρπιους «κεντρώους» που προσπαθούσαν να σώσουν καταστάσεις. Να μην αφήσουν δηλαδή το Ρήγα να κατρακυλήσει στις μεταδικτατορικές χαζομαρίτσες όταν οι άλλοι πλακωνότανε με την εξουσία κι εμείς σπεύδαμε να οικοδομήσουμε την «αντιδικτατορική ενότητα». Να μην τα πολυλογώ η ΕΚΟΝ αναστήθηκε εν τέλει από τις στάχτες της, ξαναμπήκε στα πανεπιστήμια, ξαναβγήκε στο δρόμο. Και ξαναπέκτησε «αριστερούς», οι οποίοι μπορεί να απεχθάνονταν τους Πανελλαδικάριους αλλά δεν διατηρούσαν και τρυφερά αισθήματα για τα πνευματικά τέκνα του Λεωνίδα Κύρκου.
Τα οποία τέκνα και «σφάξανε» με συνοπτικές διαδικασίες στο συνέδριο της οργάνωσης (δεν με βοηθάει τώρα η μνήμη μου αν ήταν το δεύτερο ή το τρίτο) και τα στείλανε στο εκκολαπτήριο της «Αυγής» να ξεκινάνε δημοσιογραφικές καριέρες. Κάποια εξ αυτών κοσμούν σήμερα τα «αστικά» media, ασκούμενα στη διαρκή τρομολαγνεία και καταστροφολογία. Δεν πειράζει μωρέ, δουλίτσα να υπάρχει παιδιά και όλα τα υπόλοιπα θα τα βρούμε.
- διαβάστε τη συνέχεια στο newpost (EΔΩ)
