Οι δημοσιογραφικές σχολές είναι μια (μάλλον πλασματική) διέξοδος στην εργασιακή απελπισία. Πολλές από αυτές φουσκώνουν το μπαλόνι ενός νεανικού ονείρου που συνηθέστατα σκάει στο πρώτο άγγιγμα, πριν καν πλησιάσει στις φωτιές της πιάτσας.Από όσα ακούμε και βλέπουμε (ιδίοις όμμασι, που λένε) το επίπεδο των σπουδαστών είναι σε σημαντικό ποσοστό χαμηλό. Σε ορισμένες περιπτώσεις απελπιστικά χαμηλό. Μαζί και το επίπεδο κάποιων (λίγων) «δασκάλων», που επίσης τους βλέπουμε, τους ακούμε, τους διαβάζουμε και παθαίνουμε. Πολλά από τα παιδιά δεν ξέρουν το βάθος της άγνοιάς τους, αλλά προχωράνε αγέρωχα για να γίνουν Διακογιάννηδες. Όμως οι σχολές τα δέχονται αβασάνιστα. Τι αβασάνιστα; Τα εκθειάζουν κιόλας. Ή τους προτείνουν άλλη κατεύθυνση σπουδών, αρκεί να.. μη χαθούν τα δίδακτρα. Η ιστορία που θα διαβάσετε πιο κάτω είναι αληθινή. Πέρα για πέρα αληθινή.
- διαβάστε τη συνέχεια στο harddog-sport (ΕΔΩ)
