Γράφει ο Δημήτρης Καλαντζής
Λένε ότι ο δημοσιογράφος πρέπει να παίρνει αποστάσεις από τα γεγονότα για να μπορεί να μεταφέρει στους αναγνώστες την αντικειμενική εικόνα. Δεν έχουν πει τίποτα όμως, για το τι πρέπει να κάνει, όταν είναι μέρος των γεγονότων. Όταν αυτά αφορούν στη δουλειά του, στη ίδια του τη ζωή… Έτσι θα αυθαιρετήσω. Θα καταθέσω τη δική μου οπτική γωνία για τις δύσκολες ημέρες που περνά το Mega. Ως απλός εργαζόμενος γράφω. Με γενναίες δόσεις υποκειμενικότητας. Διαβάζοντας αυτό το κομμάτι, δεν θα βγείτε σοφότεροι για το μέλλον του καναλιού. Θα καταλάβετε όμως, πως αισθάνεται ένας δημοσιογράφος, που είναι απλήρωτος..
δυόμισι μήνες από το παλαιότερο κανάλι της χώρας, με ιδιοκτήτες κάποιους από τους ισχυρότερους επιχειρηματίες της Ελλάδας.
Εργαζόμουν ήδη 16 χρόνια σε εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις όταν πήγα στο Mega. Ήταν το 2004, όταν ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος είχε πείσει τους μετόχους ότι για να “αναστηθεί” η πρωινή ενημερωτική ζώνη του καναλιού, έπρεπε να πάρουν ένα πρόσωπο έκπληξη, κάποιον δημοσιογράφο με λαϊκή απήχηση. Αυτός ήταν ο Νίκος Κακαουνάκης. Οι μέτοχοι συμφώνησαν, άλλοι με επιφυλάξεις κι άλλοι με ενθουσιασμό, και ο Νίκος Κακαουνάκης ανέλαβε να ξαναστήσει την πρωινή ζώνη του Mega με την ομάδα που είχε ήδη το κανάλι, δύο συναδέλφους από το “Καρφί” και την αφεντιά μου. “Μα, δεν έχω ιδέα από πρωινή ζώνη! Έχω δει μία φορά μόνο στη ζωή μου Παπαδάκη, κι αυτή όταν ήμουν στο νοσοκομείο.”, έφερα αμέσως τις αντιρρήσεις μου. “Ασε τις μ@λ@κιες Καλαντζή, θα πάμε και θα κάνουμε αυτό που ξέρουμε να κάνουμε”. Και πήγαμε…
Εγώ πήγα με κρύα καρδιά στο Mega. Τότε υπήρχε η εικόνα ότι για να πατήσεις το πόδι σου στο κανάλι, έπρεπε να είσαι μικρανιψιός του Βαρδινογιάννη ή, τουλάχιστον, τριτοξάδερφος του μπατζανάκη του Μπόμπολα. Δεν ήταν αλήθεια. Στην πρωινή ζώνη, βρήκα κανονικούς ανθρώπους, σαν και μένα, και μάλιστα διψασμένους να δουλέψουν και να διακριθούν. Δίπλα στον Κακαουνάκη άλλωστε, κανείς δεν μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος. Ο άνθρωπος ήταν πάνω από όλους: πρότεινε θέματα, άκουγε θέματα, μοίραζε θέματα με ενθουσιασμό εφήβου. Τα παιδιά τον λάτρεψαν. Γίναμε ομάδα, γίναμε φίλοι σε χρόνο μηδέν. Αλλά είχαν αρχίσει τα προβλήματα υγείας του… Την επόμενη σεζόν δέχτηκε πρόταση από άλλο κανάλι με τα τριπλάσια λεφτά και τη μισή δουλειά. Μου ζήτησε να πάω μαζί του με 30% περισσότερα χρήματα από όσα έπαιρνα στο Mega… Δυσκολεύτηκα να πω το “ναι”, αλλά κι όταν το είπα, στα μέσα του δρόμου, γύρισα πίσω. Πάντα ήμουν μ@λ@κ@ς κι έμενα εκεί που αισθανόμουν καλά με την ομάδα…
Οι τηλεθεατές, μπορεί να ακούν Mega και να σκέφτονται την Τρέμη, τον
Πρετεντέρη, τον Καψή και τρεις, τέσσερις ακόμα αλλά για κάποιον που
εργάζεται στο κανάλι, Mega είναι ο Γιάννης, ο Σωτήρης, η Λένα, η Άννα, η
Δήμητρα, η Γιολάντα, η Μαρία, ο Γιώργος, η Τασία, η Ντόρα, ο Αντώνης, η
Αμαλία, η Πέμυ, ο Μάνος, ο Ιάσονας, ο Βασίλης, ο Μάριος, η Χριστίνα, η
Έλενα, ο Τάκης, ο Θοδωρής, ο Ανέστης, η Ευαγγελία, ο Ανδρέας, ο
Βαγγέλης, ο Aργύρης, ο Κώστας και μερικές δεκάδες άνθρωποι ακόμα. Αυτοί
είναι το Mega για εμάς, τους εργαζόμενους. Και “το τηλεοπτικό προϊόν;”,
θα ρωτήσετε.Αλλά και γενικά, αντίθετα με τα όσα κυκλοφορούν για το Mega, στο κανάλι κυριαρχεί μία “αστική ευγένεια”, που δεν επιβάλλει στους δημοσιογράφους να κάνουν θέματα, τα οποία δεν συμφωνούν με τους προσωπικούς τους κώδικες δεοντολογίας. Στο Mega εργάζονται δημοσιογράφοι που υποστηρίζουν από την… εξωκοινοβουλευτική Αριστερά μέχρι τη δεξιά (εδώ βάζουμε τελεία, δεν υπάρχει “άκρο”). Στη δουλειά τους είναι απλά δημοσιογράφοι. Εκτός δουλειάς, μπορούν να είναι ό,τι θέλουν. Και είναι απολύτως σεβαστό από όλη την ιεραρχία. Συνάδελφοι άξιοι. Κάποιοι “μαμούνια”, άλλοι πιο “ιντελεκτουέλ”, όλοι όμως αφοσιωμένοι στο ρεπορτάζ.
“Δεν πρόκειται να κλείσει το Mega!”. Το άκουγα από όλους. Από τον πατέρα μου, 86 χρονών, που «ενημερώνεται» από τους άλλους συνταξιούχους στο Πεδίον του Άρεως, μέχρι τους πιο “ψαγμένους” συναδέλφους, που παίζουν τις “έγκυρες πηγές” στα δαχτυλάκια… “Πρώτα θα χρεοκοπήσει η Εθνική Τράπεζα και μετά το κανάλι των Βαρδινογιάννη, Μπόμπολα και Ψυχάρη – Δεν πρόκειται να χρεοκοπήσει το Mega!». Κι ας μαζεύονταν σύννεφα πάνω από τη Μεσογείων. Κι ας μην είχε καταβληθεί ο μισθός Μαρτίου. Κι ας μην είχε καταβληθεί κι ο μισθός Απριλίου. Κι ας δόθηκε μάχη (από το εμπορικό, από τους ίδιους τους εργαζόμενους) να πάρουμε το δώρο Πάσχα. “Δεν πρόκειται να κλείσει το Mega!”. Μάλιστα. Και τότε γιατί δεν εμφανίζεται κάποιος από τη διοίκηση να μας το πει; Γιατί το Δ.Σ. τελεί υπό παραίτηση και δεν αντικαθίσταται; Γιατί οι μέτοχοι αφήνουν τη μία προθεσμία των τραπεζών να λήγει μετά την άλλη; Γιατί δεν μας λένε τι θέλουν να κάνουν με τις ζωές μας;
Δεν είμαι του συνδικαλισμού… Πεθαίνω από ανία στις συζητήσεις επί της διαδικασίας. Και εξοργίζομαι όταν συνάδελφοι – οι ίδιοι πάντα – πετάνε τη μπάλα στην εξέδρα, όταν μία συνέλευση πάει να καταλήξει σε απόφαση. Βρίσκω τουλάχιστον αστείο, σε μία τόσο κλειστή ομάδα ανθρώπων, που κρυώνει ο ένας και βήχει ο άλλος, κάποιοι να νομίζουν ότι δεν καταλαβαίνουμε ότι υπηρετούν την προσωπική τους ατζέντα… Με στεναχωρούν κι εκείνοι που ζουν στο “ροζ συννεφάκι” τους: “έλα μωρέ, δεν μπορεί, κάτι θα γίνει την τελευταία στιγμή…” Αγαπητή μου, κι εγώ θέλω να είμαι αισιόδοξος, αλλά δώσε μου ένα στοιχείο. Δείξε μου μία φωτεινή χαραμάδα στη σκοτεινιά που μας πλακώνει, να δω κι εγώ λίγο φως…
Το Mega θρηνεί ήδη έναν συνάδελφο. Ένας άλλος βρίσκεται στο νοσοκομείο. Κανείς μας δεν είναι καλά στο Mega. Εγώ έκλαψα στην τελευταία συνέλευση των εργαζομένων. Έκλαψα όταν σηκώθηκε ένας συνάδελφος τεχνικός και είπε ότι του κοινοποίησε έξωση ο ιδιοκτήτης του. Και έχει δυο παιδιά στο σχολείο… Έκλαψα όταν σηκώθηκε κι άλλος. Και είπε ότι πηγαίνει στις λαϊκές αγορές και ζητά τα σαπάκια από τους πάγκους… Έκλαψα και για την τρίτη συνάδελφο, που ζήτησε πίστωση από τον Σκλαβενίτη – προϊόντα αξίας 18 ευρώ – κι ο διευθυντής του καταστήματος της είπε να πάρει περισσότερα… Θα μπορούσα να κλάψω και για άλλες ιστορίες… Αλλά πολλοί σφιγγόμαστε. Δεν μας αφήνει η ψευτοπερηφάνια να βγάλουμε την ανάγκη μας…
Είμαι εργαζόμενος του Mega. Αλλά ποιου Mega; Αυτού που 12 χρόνια ήταν άψογο στις υποχρεώσεις του απέναντί μου, όπως ήμουν άψογος στις υποχρεώσεις μου απέναντι του; Ποιου Mega; Αυτού που τρεις μήνες τώρα αδιαφορεί, αν είμαι χορτάτος ή πεινάω; Αν είμαι υγιής ή άρρωστος; Αν ζω ή πέθανα; Ποιου Mega; Αυτού που δεν έχει να βάλει βενζίνη για να πάνε οι συνάδελφοι στο γύρισμα; Ποιου Mega; Αυτού που κάναμε έρανο για την κηδεία του συναδέλφου; Ποιου Mega; Αυτού που ο Τάσος έδωσε 1.000 ευρώ για να μην πετάξουν τον άλλον από το σπίτι του; Ποιου Mega; Κάποιων αόρατων μετόχων που τη μία κάνουν αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, την άλλη εξαφανίζονται και την τρίτη θέλουν χρόνο για να αποφασίσουν; Ποιου Mega; Αυτού που αύριο μπορεί να βγάλει στο δρόμο 500 οικογένειες χωρίς αποζημίωση; Ποιου Mega είμαι εργαζόμενος; Ας μου απαντήσει κάποιος. Έχω μία ζωή να βάλω σε τάξη.
- postmodern
