Αν δεν είχε ο Τράγκας οφσόρ, ποιος θα είχε;

Μιχ. Τσιντσίνης - Γ. Τράγκας

Ο αρθρογράφος - αγιογράφος της τελευταίας σελίδας της εφημερίδας Τα Νέα Μιχάλης Τσιντσίνης, «περιποιείται» σήμερα στη στήλη του, τον συνάδελφό του δημοσιογράφο Γιώργο Τράγκα. Αφορμή για την «αγιογραφία» Τράγκα η αποκάλυψη ότι ο συγκεκριμένος είχε οφσόρ εταιρεία στον Παναμά... Φυσικά ο αρθρογράφος του ΔΟΛ κλείνει το κείμενό του με αιχμές για "το «νέο τοπίο» στην ενημέρωση που πάει να στηθεί" και μοιάζει στον Γιώργο Τράγκα... Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο του Μιχ. Τσιτσίνη..
 (το εντοπίσαμε και το διαβάσαμε στα Νέα και το κοπιάρουμε από το nonews-news):

ΚΑΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ δεν είναι ντροπή. Ούτε το πι-αρ, ούτε το ίματζ μέικινγκ, ούτε, βεβαίως, το κράισις μάνατζμεντ. Σε όλα αυτά επιδίδεται κατά τη δική του απαρίθμηση ο...
Γιώργος Τράγκας. Αλλά ο κατάλογος του είναι σεμνοπρεπώς λειψός. Ούτε ο ίδιος δεν θα μπορούσε να βρει έναν ορισμό που να εξαντλεί τι σημαίνει το να είσαι Τράγκας.
ΤΟ ΜΟΝΟ βέβαιο είναι ότι η δημοσιογραφία είναι από μόνη της πολύ στενή για να χωρέσει μια προσωπικότητα τόσο πολυσχιδή. Εξού και για να αναπτύξει τις δεξιότητές του, ο Τράγκας αναγκάστηκε να εξελιχθεί σε κάτι σαν μονοπρόσωπη πολυεθνική. Τώρα τα Panama Papers «αποκαλύπτουν» ότι είχε εταιρεία στον Παναμά. Και που είναι η είδηση; Αν δεν είχε αυτός οφσόρ, ποιος θα είχε;
ΑΝ ΑΞΙΖΕΙ κανείς να συζητάει σήμερα τη μιντιακή ποσότητα που λέγεται Τράγκας δεν είναι λόγω της – κάθε άλλο παρά αναπάντεχης – εμπλοκής του στη λίστα Λαγκάρντ ή στα Panama Papers. Είναι κυρίως λόγω του συνδυασμού αυτής της επιχειρηματικής άνθησης με τον ρόλο του στη δημόσια σφαίρα. Ρόλος που άλλαξε στα χρόνια της κρίσης, όχι επειδή άλλαξε ο εκτελεστής. Αλλά επειδή άλλαξε το έργο.
ΤΟ ΕΙΔΟΣ του Infotainment – κάτι μεταξύ διασκέδασης και ενημέρωσης, με έμφαση στο πρώτο – που υπηρετούσε ανέκαθεν ο Τράγκας, απέκτησε μετά το Μνημόνιο ασύμμετρη επιρροή. Τα ελληνικά μίντια αποδείχθηκαν απρόσφορα για να εξηγήσουν μια ιστορική περιπέτεια τόσο σύνθετη όσο και η χρεοκοπία του 2009. Ήταν πολύ πιο εύκολο –και αποδοτικό – να δώσουν τον αέρα τους στους επαγγελματίες της αγανάκτησης και στα ευπώλητα κηρύγματα τους περί ανθελληνικής συνωμοσίας και γερμανικής κατοχής.
ΠΛΑΚΙΤΣΕΣ και υπαινικτικές απειλές, βρισιές, κραυγές και μελοδραματισμοί: η παλιά συνταγή δεν χρησιμοποιούνταν πια μόνο για να γίνονται δουλειές, αλλά και για πολιτική διαπαιδαγώγηση. Και το όχημα δεν ήταν μόνο οι εφημερίες ειδικού σκοπού – από αυτές που ανοίγει (και κλείνει) κατά καιρούς ο Τράγκας. Ήταν και τα μίντια που ταξινομούνται ως συστημικά, τα οποία λειτούργησαν εν μέρει σαν ψεκαστήρια της αντιμνημονιακής  αυταπάτης.
ΣΗΜΕΡΑ, μετά τις αυταπάτες, είναι ακόμη ωραίο να είσαι Τράγκας. Ό,τι κι αν πεις δεν θα ασχοληθούν μαζί σου οι θεματοφύλακες της δεοντολογίας. Τα Πειθαρχικά έχουν άλλες προτεραιότητες . Όπου κι αν απλώσεις τα πλοκάμια σου δεν θα σε στοχοποιήσουν οι σταυροφόροι της κάθαρσης. Το αντίθετο. Αυτοί χρωστάνε πολλά στον τραγκισμό και το ξέρουν.
ΤΕΛΙΚΑ ήταν πολύ μπροστά ο Τράγκας. Όχι γιατί οι φαλλόγλωσσες παρλάτες του και το υπεράκτιο δαιμόνιο του τον δικαιώνουν ως βαλκάνιο πρόγονο του Τραμπ. Αλλά γιατί αυτό που πάει να στηθεί ως «νέο τοπίο» στην ενημέρωση του μοιάζει...