Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης (newpost)
Γνωστό το ανέκδοτο με τον Χότζα και την καλύβα, αλλά ας το πούμε ακόμη μια φορά. Εκεί λοιπόν που κάθεται ο Χότζας και αναπαύεται, σκάει μύτη εμπρός του απελπισμένος χωρικός. Κι αρχίζει την κλάψα: «Που είναι μικρή η καλύβα μου, που είναι τόση δα, που έχω γυναίκα και πέντε παιδιά, που δεν χωράμε, που υποφέρουμε και τι θα κάνω και τι θα ράνω ο δόλιος, ο φουκαράς!» Τον κοιτάει ο Χότζας, απαντάει: «Βάλε μέσα και τη γελάδα». Τρελαίνεται ο άλλος, αρχίζει τα «μα και μου», του λέει «σουτ» ο Χότζας, φεύγει ο χωρικός. Μετά από λίγες μέρες, πάλι κλάψα: «Χειρότερα είναι τώρα, πιο πολύ υποφέρουμε». Συνεχίζει ο Χότζας: «Βάλε μέσα και τις κότες». Σκύβει ο άλλος το κεφάλι, φεύγει, γυρνάει μετά.. από μια εβδομάδα «αμάν, ζαμάν, τα παίξαμε». Το βιολί του ο Χότζας: «Βάλε μέσα και την κατσίκα». Άντε πάλι, άντε ξανά μανά, ξανάρχεται ο χωρικός έτοιμος να τα κακαρώσει. Τον βλέπει ο Χότζας, του λέει: «Βγάλε τώρα τη γελάδα». Φεύγει ο άλλος, επιστρέφει ύστερα από λίγες μέρες, φουλ χαμόγελα: «Πολύ καλύτερα είμαστε τώρα». Του λέει ο Χότζας: «Βγάλε και τις κότες». Πάει το κάνει ο χωρικός, περνάνε κάτι εικοσιτετράωρα, πάει στο Χότζα κατουρημένος από χαρά. «Βγάλε και την κατσίκα» του συνιστά ο Χότζας, τον ακούει ο άλλος, το πράττει, γυρνάει πανευτυχής, λέει: «Αχ άρχοντά μου πόσο σε ευχαριστώ, πόσο σωστές ήταν οι συμβουλές σου. Μια χαρά έχουμε βολευτεί στο σπίτι, πιο καλά δε γίνεται»! Και γέλαγε ο Χότζας κάτω απ’ τα μουστάκια του…
Πού θέλω να καταλήξω; Θέλω να καταλήξω στο γεγονός ότι η Ελλάδα εν έτει 2016 θυμίζει πολύ το χωρικό και την καλύβα του. Και ότι η συμφωνία που πάει να υπογραφεί στις 24 του μηνός (Αλέξη μην ξεχάσεις τις γραβάτες!), θα προσφέρει λύσεις αντίστοιχες με εκείνες του χότζα. Καθότι σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε. Όπου έχουν μπουκάρει στην παράγκα και η γελάδα και οι κότες και η κατσίκα και κοντεύουμε να δούμε τα ραδίκια ανάποδα. Γι’ αυτό μιλάει για ελατήρια και για εκτοξεύσεις ο Τσίπρας, δεν το λέει από απερισκεψία και χαζομάρα. Μιλάει και επιμένει γιατί γνωρίζει πολύ καλά τα αστεία μεγέθη της ελληνικής οικονομίας και κατανοεί ότι μια, ελαφρά έστω, τονωτική ένεση εκ Δυσμών μπορεί να την απογειώσει.
Και να αρχίσουν τα νούμερα να ευημερούν, όχι τόσο γιατί κατέχει κάποιες μαγικές αριστερές συνταγές η κυβέρνηση αλλά διότι ήταν τόσο χάλια η κατάσταση ώστε μπορεί να διορθωθεί, να μπαλωθεί αν προτιμάτε με μοναδική ευκολία. Με αυτά τα δέκα δισεκατομμύρια που θα μας στείλουν οι Ευρωπαίοι ως τον Σεπτέμβριο για να πληρώσουμε τα δάνεια, αυτά τα λεφτά που δεν θα χρειαστεί να βγούνε από τον κρατικό κορβανά. Που δεν τα είχες δηλαδή, αλλά πες ότι τα έβρισκες γδέρνοντας το σύμπαν. Αντιθέτως τώρα, τα φραγκάκια που θα μείνουν στα ταμεία του κράτους, θα βγουν επιτέλους στην αγορά (όσα βγουν, τέλος πάντων) και θα την τονώσουν. Μην ξεχνάμε αυτό που λέει και η Τράπεζα της Ελλάδας: ο παράγοντας μόχλευσης είναι δύο προς ένα. Ένα χιλιαρικάκι ας πούμε μπαίνει «απ’ έξω» στις κατασκευές; Δύο χιλιαρικάκια θα παραχθούν εν τέλει. Και θα αρχίσουν σιγά σιγά να ανθίζουν τα πρώτα χαμόγελα και να αλλάζει κάπως η διάθεση…
Τα βλέπει βεβαίως όλα αυτά ο Σαμαράς και βγάζει καντήλες. Και σκέπτεται ότι τον ίδιο τον άφησαν ξεκρέμαστο οι Ευρωπαίοι το καλοκαίρι του ’14, όταν κλείσανε τις κάνουλες. Για να του βάλουνε μυαλό και καλά, επειδή πίστευαν ότι έκανε του κεφαλιού του ο πρώην πρωθυπουργός. Και δώσε εμπάργκο στον Αντώνη για να πάρει ένα μαθηματάκι και τσάκω ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία για να μάθεις να είσαι κοντόφθαλμος. Για να μάθεις να υπολογίζεις τη συγκυρία και να σκέφτεσαι με όρους πολιτικούς. Εδώ είναι που τα Αμερικανάκια δώσανε ένα μάθημα κυνισμού στο Βερολίνο και στους συμμάχους του, για να το γράφουν τα βιβλία και να το διηγούνται οι παππούδες στα εγγονάκια τους. Αλλά αυτό, όπως λένε και στα παραμύθια, είναι μια άλλη ιστορία.