Το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό. Μπορεί εδώ να παροξύνθηκε με την κρίση, αλλά έχει εκδηλωθεί και σε άλλες δυτικές δημοκρατίες στις οποίες δεν υπάρχει η ίδια οικονομική συνθήκη. Υπάρχει όμως μίσος για ό,τι θεωρείται «σύστημα». Μίσος για τα παλαιά κόμματα. Μίσος για τα media.
Παντού, όπως κι εδώ, τα Μέσα θεωρήθηκαν υπεύθυνα επειδή δεν κατόρθωσαν να προβλέψουν..
την οικονομική κρίση. Κι επειδή επέτρεψαν την ταύτισή τους με τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ.
Παντού, όπως κι εδώ, η υπονόμευση των παραδοσιακών ΜΜΕ ήταν σύστοιχη με την ανάδυση μιας νέας δημόσιας σφαίρας. Της σφαίρας των κοινωνικών δικτύων. Μιας νεαρής εξουσίας που απέκτησε ασύμμετρη ισχύ δίπλα στις άλλες. Της πέμπτης εξουσίας.
Η πέμπτη εξουσία του Ιντερνετ έχει αποδείξει ότι μπορεί να λειτουργεί σε άμιλλα με την τέταρτη. Ο,τι λέγεται στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, ό,τι γράφεται στις εφημερίδες υποβάλλεται ακαριαία σε ανελέητο έλεγχο. Οι δημοσιογράφοι πια δουλεύουν με την επίγνωση ότι τους παρατηρεί το άγρυπνο μάτι του κυβερνοπλήθους.
Ομως, η μάχη είναι άνιση. Η πέμπτη εξουσία μόνο ελέγχει. Δεν ελέγχεται. Δεν υπακούει σε καμία αρχισυνταξία. Καμία δεοντολογία. Κανένα καθήκον αληθείας. Κανένα νόμο. Οσο το μέσο εξαπλώνεται τόσο η κριτική γίνεται εξαίρεση και το κράξιμο γίνεται ο κανόνας. Αυτό που οι ιεροκήρυκες της διαδικτυακής δημοκρατίας φαντάζονταν ως εκδημοκρατισμό της δημόσιας ζωής έχει εξελιχθεί σε επικράτεια του συναισθήματος και των ενστίκτων. Σε αρένα.
Το βλέπει κανείς στον κανιβαλισμό του Mega. Το έβλεπε και πιο πριν κάθε φορά που ένα δημόσιο πρόσωπο - δημοσιογράφος ή μη - δεχόταν ψηφιακό λιντσάρισμα. Τα Μέσα πάντα ήταν ο πρώτος στόχος.
- απόσπασμα από κείμενο του Μιχ. Τσιντσίνη στα Νέα υπό τον τίτλο «Το μέσο είναι το μίσος / Ο οχετός χολής για το Mega, η αρένα των social media και η κυβερνητική επιχείρηση επαναχάραξης του τοπίου της ενημέρωσης» (ήταν το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Τα Νέα Σαββατοκύριακου»)
