Η φωτιά έφτασε (όχι σήμερα, αλλά από το 2012) ώς το καλοραμμένο κοστούμι των δημοσιογράφων που νόμιζαν – με εξοργιστική αφέλεια – ότι ήταν πυρίμαχο και δεν αντιδρούσαν. Οι απεργίες της ΠΟΕΣΥ, την ώρα και με τον τρόπο που έγιναν, ήταν τουφεκιές στον αέρα. Τιμητικά αγήματα που συνόδευσαν τον νεκρό (τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα δηλαδή) στην τελευταία του κατοικία. Και αυτό – πάλι – μέσα στη γενική αδιαφορία του δημοσιογραφικού κόσμου που και χθες ήταν ελάχιστος στη συγκέντρωση της Ακαδημίας 20. Όπως ήταν και στις προηγούμενες. Κάθε φορά και λιγότερος. Κάθε φορά και πιο συρρικνωμένος. Καταλαμβάνοντας αρχικά πεζοδρόμια και οδόστρωμα, μετά μόνο πεζοδρόμια, κατόπιν μία από τις δύο πλευρές του δρόμου και στο τέλος (στην προηγούμενη απεργία)..
μόνο την αίθουσα συγκεντρώσεων του πρώτου ορόφου στο μέγαρο της ΕΣΗΕΑ. Ο απόλυτος ελληνικός ωχαδερφισμός.
- Διαβάστε στο harddog-sport ολόκληρο το άρθρο που υπογράφει ο Διον. Βραϊμάκης (δημοσιεύεται στη Live Sport της Δευτέρας)