O δημοσιογράφος Άρης Ραβανός (Βήμα και Βήμα fm), που ήταν μεταξύ των πρώτων που υπογράψανε το κείμενο για μια…«Μια νέα αρχή με ανοικτά ΜΜΕ», γράφει στο facebook για τα όσα ακολούθησαν και την κριτική από site και blogs καθώς και την επίθεση από ορισμένους συναδέλφους του που, όπως λέει, χρησιμοποίησαν πρωτοφανείς υποτιμητικούς, ακόμα και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Μάλιστα ο Αρης Ραβανός αναφέρει χαρακτηριστικά: Όποιος έχει να πει κάτι να το πει ονομαστικά για να λάβει και τις απαντήσεις και όχι να γενικεύει…
Στο κείμενό του, αφού θέτει ερωτηματα προς "Εισαγγελείς και Δημόσιους Κατήγορους" τονίζει:
«Σεβάστηκα και θα σέβομαι τις απεργίες του σωματείου μου, καθώς αυτές προκύπτουν από.. συλλογικά όργανα. Εάν αλλάξει κάτι σε αυτά το συζητάμε και αυτό είναι η ουσία του κειμένου κατά την προσωπική μου άποψη. Επίσης, δεν θα απολογηθώ εγώ προσωπικά για διάφορα πρόσωπα που υπογράφουν το κείμενο και τις απόψεις τους περί απεργίας, περί ΕΣΗΕΑ και συνδικαλισμού».
Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο του Αρη Ραβανού στο fb όπως μας εστάλη με mail από αναγνώστη:
H συκοφαντία δεν έχει χρώμα
…και 7+1 ερωτήματα
Συμμετέχοντας από 18 χρονών, ως φοιτητής στις διεργασίες του συνδικαλιστικού κινήματος, με ενεργή παρουσία στην Πάτρα σε μια ιδιαίτερα πολιτικοποιημένη περιοχή και σε μια φορτισμένη πολιτικά περίοδο, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, τον όρο συνδικαλισμός και συνδικαλιστής προσωπικά τον σέβομαι, παρά τις όποιες ενστάσεις ή διαφωνίες μπορεί να έχω κατά καιρούς για ζητήματα στρατηγικής και τακτικής.
Πόσο μάλλον σέβομαι και λόγω οικογενειακών και ιστορικών καταβολών, τον όρο απεργία και απεργός. Ως εκ τούτου δεν δίνω το δικαίωμα σε κανέναν και καμιά να βάζει ταμπέλες, όπως η «κίνηση των απεργοσπαστών» για την πρωτοβουλία δεκάδων συναδέλφων που υπογράψανε το κείμενο υπό τον τίτλο για «Μια νέα αρχή με ανοικτά ΜΜΕ».
Την Μεγάλη Τετάρτη, προσωπικά ήμουν μεταξύ των πρώτων 70-80 που υπογράψανε το κείμενο για μια…«Μια νέα αρχή με ανοικτά ΜΜΕ». Οι υπογραφές αυξηθήκανε και τώρα είναι κάπου στις 480 εάν δεν κάνω λάθος, αλλά μικρή σημασία έχει.
Δεν περίμενα όταν θα υπέγραφα το κείμενο την επίθεση λάσπης που θα ακολουθούσε από σειρά site και blogs και από ορισμένους συναδέλφους που επιτίθενται με πρωτοφανείς υποτιμητικούς, ακόμα και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Όποιος έχει να πει κάτι να το πει ονομαστικά για να λάβει και τις απαντήσεις και όχι να γενικεύει…
Προσωπικά αντιπαρέρχομαι τις ύβρεις, τους χαρακτηρισμούς και τις κατηγορίες, αλλά είμαι αναγκασμένος, διότι υπογράφω και εγώ το κείμενο να κάνω ορισμένες επισημάνσεις για να καταγραφούν.
Με την υπογραφή μου στο κείμενο εξέφρασα και εγώ την ανησυχία μου για την κατάσταση που διαμορφώνεται σήμερα στα ΜΜΕ αλλά και στο δημοσιογραφικό συνδικαλισμό.
Προφανώς και υπογράφω ότι έγιναν ατελέσφορες απεργιακές κινητοποιήσεις από την ΠΟΕΣΥ και την ΕΣΗΕΑ και θεωρώ αναγκαία την αναγέννηση και την ουσιαστική επανίδρυση του δημοσιογραφικού συνδικαλισμού, μέσα από «συντακτικού τύπου» διαδικασίες, οι οποίες θα οδηγήσουν σε νέο Καταστατικό, νέους Κώδικες Δεοντολογίας, κατάργηση των Πειθαρχικών και όλων των αρχαϊκών δομών.
Στο κείμενο, για όσους δεν το διάβασαν και απλά κάνουν προπαγάνδα, επισημαίνεται το επικίνδυνο αδιέξοδο στο οποίο οδηγεί τους δημοσιογράφους η κυβερνητική πρόταση για το ασφαλιστικό αλλά και η στάση άρνησης σε κάθε αλλαγή όταν καταρρέουν τα πάντα;
Οι υπογράφοντες θεωρούν ότι πρέπει να υπάρξει μια εναλλακτική πρόταση που να οδηγεί σε ένα απλό, διαφανές και υγιές σύστημα, διασφαλίζοντας, ταυτόχρονα, την ομαλή και ήπια μετάβαση.
Προκύπτουν ορισμένα ερωτήματα προς τους Εισαγγελείς και Δημόσιους Κατήγορους:
1. Διαφωνεί κανείς ότι η κρίση αποδιάρθρωσε τις εργασιακές σχέσεις, διόγκωσε την ανεργία και κατέστησε προβληματικές τις περισσότερες επιχειρήσεις του κλάδου;
2. Διαφωνεί κανείς ότι εμφανίζονται απειλητικά σημάδια για την ελευθερία του Τύπου από επιλογές ορισμένων κυβερνητικών παραγόντων αλλά και από ορισμένες συνδικαλιστικές μεθοδεύσεις; Αυτό δεν είναι γενικό, κατά την προσωπική μου άποψη, για την κυβέρνηση, αλλά αφορά περιπτώσεις κυβερνητικών στελεχών.
3. Διαφωνεί κανείς ότι το ασφαλιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης καταργεί το ισχύον καθεστώς στο χώρο των Μ.Μ.Ε. χωρίς να το αντικαθιστά από κάτι σαφές και υγιές;
4. Αλήθεια τι κερδίσαμε με την άστοχη και αδιέξοδη απεργία της ΠΟΕΣΥ και την αφωνία μας επί ημέρες; Προσωπικά δεν υπερασπίζομαι την κατάργηση των απεργιών, όπως διάβασα ότι προωθεί η συγκεκριμένη κίνηση των δημοσιογράφων. Από πού προκύπτει αυτό; Είναι άλλο να υπάρχουν ανοικτά ΜΜΕ σε μέρες γενικής απεργίας για να ενημερωθούν οι πολίτες και να γίνει η απεργία ίσως την παραμονή, όπως έχει συμβεί στο παρελθόν.
5. Διαφωνεί κανείς ότι ήρθε η ώρα για συνδικάτα με θέσεις και προτάσεις, τα οποία μαζί με τα συμφέροντα των μελών τους θα προασπίζονται την ελευθερία του Τύπου και τη δημοσιογραφική ανεξαρτησία.
6. Διαφωνεί κανείς ότι σε αυτά τα συνδικάτα πρέπει να συμμετέχουν ως μέλη και οι συνάδελφοι δημοσιογράφοι των sites που εργάζονται με Δελτία Παροχής Υπηρεσιών;
7. Μήπως πρέπει να ξαναδούμε και τις μορφές της κινητοποίησής μας; Η ένσταση όσον με αφορά είναι ότι πρέπει τα ΜΜΕ να είναι ανοιχτά στις μεγάλες απεργίες. Μπορούμε κάλλιστα να διαμαρτυρηθούμε και να απεργήσουμε μια άλλη μέρα, ίσως την παραμονή, αλλά σε τι βοηθάει την ενημέρωση των πολιτών για ένα σκληρό νομοσχέδιο μια απεργία τις ημέρες συζήτησης στη Βουλή;
8. Διαφωνεί κανείς με την επισήμανση ότι πρέπει να διατηρηθεί ο ΕΔΟΕΑΠ, τουλάχιστον, ως αυτόνομο ταμείο Υγείας, με μεταφορά σε αυτόν ενός σημαντικού μέρους των υπαρχόντων αποθεματικών όλων των Ταμείων μας, καθώς και του μέγιστου μέρος του αποθεματικού της ΕΣΗΕΑ;
Από ποιο σημείο του κειμένου προκύπτει κύριοι συνάδελφοι, Εισαγγελείς και Κατήγοροι ότι επιζητούμε να δημιουργηθεί νέα Ένωση, κόντρα στην ΕΣΗΕΑ; Τουλάχιστον εγώ προσωπικά, δεν υπογράφω για καμία διάλυση της ΕΣΗΕΑ και δεν θεωρώ ότι πρέπει να υπάρχουν απεργοσπαστικοί μηχανισμοί.
Σεβάστηκα και θα σέβομαι τις απεργίες του σωματείου μου, καθώς αυτές προκύπτουν από συλλογικά όργανα. Εάν αλλάξει κάτι σε αυτά το συζητάμε και αυτό είναι η ουσία του κειμένου κατά την προσωπική μου άποψη.
Επίσης, δεν θα απολογηθώ εγώ προσωπικά για διάφορα πρόσωπα που υπογράφουν το κείμενο και τις απόψεις τους περί απεργίας, περί ΕΣΗΕΑ και συνδικαλισμού.
Μπορούμε να περάσουμε λοιπόν όπως θα έλεγε και ο Γκράμσι από την απαισιοδοξία της σκέψης στην αισιοδοξία της πράξης.
Μην παραβλέπουμε ότι το μεγάλο πρόβλημα είναι η χαμηλή μαζικότητα στον ιδιωτικό τομέα και η περαιτέρω μείωσή της, τάση που πρέπει να ανακοπεί και να αντιστραφεί.
Ο στόχος αυτός προϋποθέτει την ανάκτηση της αξιοπιστίας και αποτελεσματικότητας των συνδικάτων. Αυτό ας το ξαναδούν στην ΕΣΗΕΑ και όσοι αφορίζουν και εκτοξεύουν απειλές και κατηγορίες.
Μην υποτιμάμε ότι βασικό ζήτημα είναι η αυτοκάθαρση των συνδικάτων από συμπεριφορές και πρακτικές που το έχουν πληγώσει. Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να ξαναβρεί τον κοινό του βηματισμό. Η όξυνση των αντιθέσεων δεν πρέπει να οδηγεί σε διάσπαση της κοινής δράσης. Στην Ελλάδα δεν πάσχουμε από αριθμό απεργιών αλλά από ουσία απεργιακής πάλης από σωστά προετοιμασμένες και μαζικές απεργίες.
Η γενικότερη κρίση αποτελεί μια δοκιμασία για όλους και ανοίγει δρόμους για μεγάλες ανακατατάξεις.
Ο καθένας κρίνεται απ’ όσα λέει και πράττει δημόσια. Η Αθήνα εξάλλου είναι μικρή και όλοι γνωριζόμαστε.
Άρης Ραβανός
Δημοσιογράφος (Βήμα και Βήμα fm). Μέλος της ΕΣΗΕΑ και της ΙFJ (International Federation of Journalists)
