Ο Καψής και η παρέα των «ανησυχούντων» δημοσιογράφων...

(...) Αποκαλύπτεται ο πραγματικός στόχος των εν λόγω «ανήσυχων» δημοσιογράφων: Η διάλυση των σωματείων, εν αρχή της ΕΣΗΕΑ, η διάλυση με εργοδοτικό πρόσημο και εργοδοτική κάλυψη και προώθηση, η συντριβή του συνδικαλίζεσθαι και του απεργείν.
Εξάλλου, έχουν και τον τρόπο και τη γνώση, το know how, στο να δυναμιτίζουν και να υποσκάπτουν απεργίες. Το καταθέτουν και στο κείμενο υπογραφών. Η δήθεν πιο «δημοκρατική» και «αντιπροσωπευτική» κινητοποίηση μέσω συνελεύσεων των εργαζομένων σε κάθε ΜΜΕ ξεχωριστά και η ψηφοφορία με κάλπη ήταν ακριβώς η μέθοδος Καψή – Ψυχάρη στον ΔΟΛ το φθινόπωρο του 2010 – αλλά και μετά - προκειμένου οι δημοσιογράφοι του ΒΗΜΑΤΟΣ και των ΝΕΩΝ να καταδικάσουν τις τότε απεργίες της ΕΣΗΕΑ σε ένα «μαγαζί» (ΔΟΛ) το οποίο απέλυε.. σωρηδόν και κατά δεκάδες, ξεκινώντας από τους διοικητικούς υπαλλήλους που ήταν «τεμπέληδες», «άχρηστοι» και «περιττοί» - λόγια του Καψή που τα είχαν επαναλάβει αυτούσια τα φερέφωνα του – κάποιοι εξ αυτών συνυπογράφουν και το κείμενο της «ανησυχίας». Βέβαια, η διοίκηση του ΔΟΛ δεν είχε μείνει μόνο σε αυτά – υπήρξαν φαινόμενα φυσικής και λεκτικής τρομοκρατίας, ύβρεων και βωμολοχιών, ακόμη και χειροδικιών απέναντι σε συνδικαλιστές, με θύματα όπως ο τότε εκπρόσωπος των εργαζομένων του ΒΗΜΑΤΟΣ, Τάσος Αναστασιάδης – αξέχαστες μέρες «ανησυχίας» για τον Καψή και τους απεργοσπάστες του, μεταξύ των οποίων υπήρξαν και δήθεν αριστεροί της γνωστής, κατοικίδιας, εξημερωμένης, ακίνδυνης και ξεφτιλισμένης «Αριστεράς» ή κάποιοι κάλπηδες «αναρχικοί».

Ο Καψής και η παρέα των «ανήσυχων», δείχνει να... ανησυχεί και για την τύχη των εργαζομένων με δελτίο παροχής υπηρεσιών και όσων εργάζονται σε σάιτς και ιστοσελίδες, τους οποίους θέλει σαν μέλη σε συνδικάτα «με θέσεις και προτάσεις», προφανώς έντονα φιλοεργοδοτικές και απολύτως ενταγμένες στη μνημονιακή αφήγηση της «τεμπελιάς», της «αχρηστίας» και του «περιττού».
Εξάλλου, οι... αγώνες του Καψή, του Πορτοσάλτε, του Μανδραβέλη, του Τάκη Καμπύλη και άλλων όσων υπογράφουν, εναντίον της αντεργατικής απασχόλησης με «μπλοκάκι», του ανοίγματος των σωματείων στους νέους συναδέλφους, της πλήρους συνδικαλιστικής κάλυψης και ενημέρωσης από την πρώτη ημέρα δουλειάς σε ΜΜΕ, είναι γνωστοί. Καψής, Πορτοσάλτε, Μανδραβέλης, Καμπύλης και άλλοι υπογράφοντες πρωτοστατούν σε περιοδείες ενημέρωσης και συνειδητοποίησης των υποαπασχολούμενων σε σάιτς, είναι πρωτοπόροι στις διεκδικήσεις τους και έχουν πρωταγωνιστήσει σε παρεμβάσεις για παράδειγμα της Κατάληψης ΕΣΗΕΑ σε πολλά σάιτς – γαλέρες και μπορώ μάλιστα να σας αποκαλύψω ότι είναι και συνιδρυτές της! Βέβαια...!!! Μάρτυρας μου, ο Πίτερ Φιντς!

Η υποκρισία, ο φαρισαϊσμός, ο πατερναλισμός, η στυγνή εκμετάλλευση, η φαιδρότητα και το ψεύδος με ή χωρίς δημοσιογραφικά «παράσημα» συμπυκνώνεται στην ανακοίνωση και τις υπογραφές των «ανήσυχων». Το θέμα πλέον είναι αν η ΕΣΗΕΑ και τα άλλα σωματεία θα αφήσουν και αυτή την ανοιχτή πρόκληση διάλυσης της (γιατί δεν μιλάμε για μια απλή «αναχώρηση» ή διάσπαση) να περάσει έτσι, χωρίς άμεσες συνέπειες, χωρίς κυρώσεις, χωρίς δημόσιο διαχωρισμό της ήρας από το στάρι, χωρίς εκκαθάριση των μητρώων της από διευθυντές, αρχισυντάκτες, καθ' έξιν απεργοσπάστες. Πέφτουν σταγόνες σε ένα από πολύ καιρό ξεχειλισμένο ποτήρι και ήρθε πια η ώρα η ΕΣΗΕΑ να γίνει ένας συλλογικός «Χάουαρντ Μπιλ», προτού να είναι πολύ αργά...



- διαβάστε ολόκληρο το κείμενο πουυπογράφει ο Γιάννης Νικολόπουλος στο rproject.gr

αποκαλύπτεται ο πραγματικός στόχος των εν λόγω «ανήσυχων»: Η διάλυση των σωματείων, εν αρχή της ΕΣΗΕΑ, η διάλυση με εργοδοτικό πρόσημο και εργοδοτική κάλυψη και προώθηση, η συντριβή του συνδικαλίζεσθαι και του απεργείν.

Εξάλλου, έχουν και τον τρόπο και τη γνώση, το know how, στο να δυναμιτίζουν και να υποσκάπτουν απεργίες. Το καταθέτουν και στο κείμενο υπογραφών. Η δήθεν πιο «δημοκρατική» και «αντιπροσωπευτική» κινητοποίηση μέσω συνελεύσεων των εργαζομένων σε κάθε ΜΜΕ ξεχωριστά και η ψηφοφορία με κάλπη ήταν ακριβώς η μέθοδος Καψή – Ψυχάρη στον ΔΟΛ το φθινόπωρο του 2010 – αλλά και μετά - προκειμένου οι δημοσιογράφοι του ΒΗΜΑΤΟΣ και των ΝΕΩΝ να καταδικάσουν τις τότε απεργίες της ΕΣΗΕΑ σε ένα «μαγαζί» (ΔΟΛ) το οποίο απέλυε σωρηδόν και κατά δεκάδες, ξεκινώντας από τους διοικητικούς υπαλλήλους που ήταν «τεμπέληδες», «άχρηστοι» και «περιττοί» - λόγια του Καψή που τα είχαν επαναλάβει αυτούσια τα φερέφωνα του – κάποιοι εξ αυτών συνυπογράφουν και το κείμενο της «ανησυχίας». Βέβαια, η διοίκηση του ΔΟΛ δεν είχε μείνει μόνο σε αυτά – υπήρξαν φαινόμενα φυσικής και λεκτικής τρομοκρατίας, ύβρεων και βωμολοχιών, ακόμη και χειροδικιών απέναντι σε συνδικαλιστές, με θύματα όπως ο τότε εκπρόσωπος των εργαζομένων του ΒΗΜΑΤΟΣ, Τάσος Αναστασιάδης – αξέχαστες μέρες «ανησυχίας» για τον Καψή και τους απεργοσπάστες του, μεταξύ των οποίων υπήρξαν και δήθεν αριστεροί της γνωστής, κατοικίδιας, εξημερωμένης, ακίνδυνης και ξεφτιλισμένης «Αριστεράς» ή κάποιοι κάλπηδες «αναρχικοί».

Ο Καψής και η παρέα των «ανήσυχων», δείχνει να... ανησυχεί και για την τύχη των εργαζομένων με δελτίο παροχής υπηρεσιών και όσων εργάζονται σε σάιτς και ιστοσελίδες, τους οποίους θέλει σαν μέλη σε συνδικάτα «με θέσεις και προτάσεις», προφανώς έντονα φιλοεργοδοτικές και απολύτως ενταγμένες στη μνημονιακή αφήγηση της «τεμπελιάς», της «αχρηστίας» και του «περιττού». Εξάλλου, οι... αγώνες του Καψή, του Πορτοσάλτε, του Μανδραβέλη, του Τάκη Καμπύλη και άλλων όσων υπογράφουν, εναντίον της αντεργατικής απασχόλησης με «μπλοκάκι», του ανοίγματος των σωματείων στους νέους συναδέλφους, της πλήρους συνδικαλιστικής κάλυψης και ενημέρωσης από την πρώτη ημέρα δουλειάς σε ΜΜΕ, είναι γνωστοί. Καψής, Πορτοσάλτε, Μανδραβέλης, Καμπύλης και άλλοι υπογράφοντες πρωτοστατούν σε περιοδείες ενημέρωσης και συνειδητοποίησης των υποαπασχολούμενων σε σάιτς, είναι πρωτοπόροι στις διεκδικήσεις τους και έχουν πρωταγωνιστήσει σε παρεμβάσεις για παράδειγμα της Κατάληψης ΕΣΗΕΑ σε πολλά σάιτς – γαλέρες και μπορώ μάλιστα να σας αποκαλύψω ότι είναι και συνιδρυτές της! Βέβαια...!!! Μάρτυρας μου, ο Πίτερ Φιντς!

Η υποκρισία, ο φαρισαϊσμός, ο πατερναλισμός, η στυγνή εκμετάλλευση, η φαιδρότητα και το ψεύδος με ή χωρίς δημοσιογραφικά «παράσημα» συμπυκνώνεται στην ανακοίνωση και τις υπογραφές των «ανήσυχων». Το θέμα πλέον είναι αν η ΕΣΗΕΑ και τα άλλα σωματεία θα αφήσουν και αυτή την ανοιχτή πρόκληση διάλυσης της (γιατί δεν μιλάμε για μια απλή «αναχώρηση» ή διάσπαση) να περάσει έτσι, χωρίς άμεσες συνέπειες, χωρίς κυρώσεις, χωρίς δημόσιο διαχωρισμό της ήρας από το στάρι, χωρίς εκκαθάριση των μητρώων της από διευθυντές, αρχισυντάκτες, καθ' έξιν απεργοσπάστες. Πέφτουν σταγόνες σε ένα από πολύ καιρό ξεχειλισμένο ποτήρι και ήρθε πια η ώρα η ΕΣΗΕΑ να γίνει ένας συλλογικός «Χάουαρντ Μπιλ», προτού να είναι πολύ αργά...

αποκαλύπτεται ο πραγματικός στόχος των εν λόγω «ανήσυχων»: Η διάλυση των σωματείων, εν αρχή της ΕΣΗΕΑ, η διάλυση με εργοδοτικό πρόσημο και εργοδοτική κάλυψη και προώθηση, η συντριβή του συνδικαλίζεσθαι και του απεργείν.

Εξάλλου, έχουν και τον τρόπο και τη γνώση, το know how, στο να δυναμιτίζουν και να υποσκάπτουν απεργίες. Το καταθέτουν και στο κείμενο υπογραφών. Η δήθεν πιο «δημοκρατική» και «αντιπροσωπευτική» κινητοποίηση μέσω συνελεύσεων των εργαζομένων σε κάθε ΜΜΕ ξεχωριστά και η ψηφοφορία με κάλπη ήταν ακριβώς η μέθοδος Καψή – Ψυχάρη στον ΔΟΛ το φθινόπωρο του 2010 – αλλά και μετά - προκειμένου οι δημοσιογράφοι του ΒΗΜΑΤΟΣ και των ΝΕΩΝ να καταδικάσουν τις τότε απεργίες της ΕΣΗΕΑ σε ένα «μαγαζί» (ΔΟΛ) το οποίο απέλυε σωρηδόν και κατά δεκάδες, ξεκινώντας από τους διοικητικούς υπαλλήλους που ήταν «τεμπέληδες», «άχρηστοι» και «περιττοί» - λόγια του Καψή που τα είχαν επαναλάβει αυτούσια τα φερέφωνα του – κάποιοι εξ αυτών συνυπογράφουν και το κείμενο της «ανησυχίας». Βέβαια, η διοίκηση του ΔΟΛ δεν είχε μείνει μόνο σε αυτά – υπήρξαν φαινόμενα φυσικής και λεκτικής τρομοκρατίας, ύβρεων και βωμολοχιών, ακόμη και χειροδικιών απέναντι σε συνδικαλιστές, με θύματα όπως ο τότε εκπρόσωπος των εργαζομένων του ΒΗΜΑΤΟΣ, Τάσος Αναστασιάδης – αξέχαστες μέρες «ανησυχίας» για τον Καψή και τους απεργοσπάστες του, μεταξύ των οποίων υπήρξαν και δήθεν αριστεροί της γνωστής, κατοικίδιας, εξημερωμένης, ακίνδυνης και ξεφτιλισμένης «Αριστεράς» ή κάποιοι κάλπηδες «αναρχικοί».

Ο Καψής και η παρέα των «ανήσυχων», δείχνει να... ανησυχεί και για την τύχη των εργαζομένων με δελτίο παροχής υπηρεσιών και όσων εργάζονται σε σάιτς και ιστοσελίδες, τους οποίους θέλει σαν μέλη σε συνδικάτα «με θέσεις και προτάσεις», προφανώς έντονα φιλοεργοδοτικές και απολύτως ενταγμένες στη μνημονιακή αφήγηση της «τεμπελιάς», της «αχρηστίας» και του «περιττού». Εξάλλου, οι... αγώνες του Καψή, του Πορτοσάλτε, του Μανδραβέλη, του Τάκη Καμπύλη και άλλων όσων υπογράφουν, εναντίον της αντεργατικής απασχόλησης με «μπλοκάκι», του ανοίγματος των σωματείων στους νέους συναδέλφους, της πλήρους συνδικαλιστικής κάλυψης και ενημέρωσης από την πρώτη ημέρα δουλειάς σε ΜΜΕ, είναι γνωστοί. Καψής, Πορτοσάλτε, Μανδραβέλης, Καμπύλης και άλλοι υπογράφοντες πρωτοστατούν σε περιοδείες ενημέρωσης και συνειδητοποίησης των υποαπασχολούμενων σε σάιτς, είναι πρωτοπόροι στις διεκδικήσεις τους και έχουν πρωταγωνιστήσει σε παρεμβάσεις για παράδειγμα της Κατάληψης ΕΣΗΕΑ σε πολλά σάιτς – γαλέρες και μπορώ μάλιστα να σας αποκαλύψω ότι είναι και συνιδρυτές της! Βέβαια...!!! Μάρτυρας μου, ο Πίτερ Φιντς!

Η υποκρισία, ο φαρισαϊσμός, ο πατερναλισμός, η στυγνή εκμετάλλευση, η φαιδρότητα και το ψεύδος με ή χωρίς δημοσιογραφικά «παράσημα» συμπυκνώνεται στην ανακοίνωση και τις υπογραφές των «ανήσυχων». Το θέμα πλέον είναι αν η ΕΣΗΕΑ και τα άλλα σωματεία θα αφήσουν και αυτή την ανοιχτή πρόκληση διάλυσης της (γιατί δεν μιλάμε για μια απλή «αναχώρηση» ή διάσπαση) να περάσει έτσι, χωρίς άμεσες συνέπειες, χωρίς κυρώσεις, χωρίς δημόσιο διαχωρισμό της ήρας από το στάρι, χωρίς εκκαθάριση των μητρώων της από διευθυντές, αρχισυντάκτες, καθ' έξιν απεργοσπάστες. Πέφτουν σταγόνες σε ένα από πολύ καιρό ξεχειλισμένο ποτήρι και ήρθε πια η ώρα η ΕΣΗΕΑ να γίνει ένας συλλογικός «Χάουαρντ Μπιλ», προτού να είναι πολύ αργά...

αποκαλύπτεται ο πραγματικός στόχος των εν λόγω «ανήσυχων»: Η διάλυση των σωματείων, εν αρχή της ΕΣΗΕΑ, η διάλυση με εργοδοτικό πρόσημο και εργοδοτική κάλυψη και προώθηση, η συντριβή του συνδικαλίζεσθαι και του απεργείν.

Εξάλλου, έχουν και τον τρόπο και τη γνώση, το know how, στο να δυναμιτίζουν και να υποσκάπτουν απεργίες. Το καταθέτουν και στο κείμενο υπογραφών. Η δήθεν πιο «δημοκρατική» και «αντιπροσωπευτική» κινητοποίηση μέσω συνελεύσεων των εργαζομένων σε κάθε ΜΜΕ ξεχωριστά και η ψηφοφορία με κάλπη ήταν ακριβώς η μέθοδος Καψή – Ψυχάρη στον ΔΟΛ το φθινόπωρο του 2010 – αλλά και μετά - προκειμένου οι δημοσιογράφοι του ΒΗΜΑΤΟΣ και των ΝΕΩΝ να καταδικάσουν τις τότε απεργίες της ΕΣΗΕΑ σε ένα «μαγαζί» (ΔΟΛ) το οποίο απέλυε σωρηδόν και κατά δεκάδες, ξεκινώντας από τους διοικητικούς υπαλλήλους που ήταν «τεμπέληδες», «άχρηστοι» και «περιττοί» - λόγια του Καψή που τα είχαν επαναλάβει αυτούσια τα φερέφωνα του – κάποιοι εξ αυτών συνυπογράφουν και το κείμενο της «ανησυχίας». Βέβαια, η διοίκηση του ΔΟΛ δεν είχε μείνει μόνο σε αυτά – υπήρξαν φαινόμενα φυσικής και λεκτικής τρομοκρατίας, ύβρεων και βωμολοχιών, ακόμη και χειροδικιών απέναντι σε συνδικαλιστές, με θύματα όπως ο τότε εκπρόσωπος των εργαζομένων του ΒΗΜΑΤΟΣ, Τάσος Αναστασιάδης – αξέχαστες μέρες «ανησυχίας» για τον Καψή και τους απεργοσπάστες του, μεταξύ των οποίων υπήρξαν και δήθεν αριστεροί της γνωστής, κατοικίδιας, εξημερωμένης, ακίνδυνης και ξεφτιλισμένης «Αριστεράς» ή κάποιοι κάλπηδες «αναρχικοί».

Ο Καψής και η παρέα των «ανήσυχων», δείχνει να... ανησυχεί και για την τύχη των εργαζομένων με δελτίο παροχής υπηρεσιών και όσων εργάζονται σε σάιτς και ιστοσελίδες, τους οποίους θέλει σαν μέλη σε συνδικάτα «με θέσεις και προτάσεις», προφανώς έντονα φιλοεργοδοτικές και απολύτως ενταγμένες στη μνημονιακή αφήγηση της «τεμπελιάς», της «αχρηστίας» και του «περιττού». Εξάλλου, οι... αγώνες του Καψή, του Πορτοσάλτε, του Μανδραβέλη, του Τάκη Καμπύλη και άλλων όσων υπογράφουν, εναντίον της αντεργατικής απασχόλησης με «μπλοκάκι», του ανοίγματος των σωματείων στους νέους συναδέλφους, της πλήρους συνδικαλιστικής κάλυψης και ενημέρωσης από την πρώτη ημέρα δουλειάς σε ΜΜΕ, είναι γνωστοί. Καψής, Πορτοσάλτε, Μανδραβέλης, Καμπύλης και άλλοι υπογράφοντες πρωτοστατούν σε περιοδείες ενημέρωσης και συνειδητοποίησης των υποαπασχολούμενων σε σάιτς, είναι πρωτοπόροι στις διεκδικήσεις τους και έχουν πρωταγωνιστήσει σε παρεμβάσεις για παράδειγμα της Κατάληψης ΕΣΗΕΑ σε πολλά σάιτς – γαλέρες και μπορώ μάλιστα να σας αποκαλύψω ότι είναι και συνιδρυτές της! Βέβαια...!!! Μάρτυρας μου, ο Πίτερ Φιντς!

Η υποκρισία, ο φαρισαϊσμός, ο πατερναλισμός, η στυγνή εκμετάλλευση, η φαιδρότητα και το ψεύδος με ή χωρίς δημοσιογραφικά «παράσημα» συμπυκνώνεται στην ανακοίνωση και τις υπογραφές των «ανήσυχων». Το θέμα πλέον είναι αν η ΕΣΗΕΑ και τα άλλα σωματεία θα αφήσουν και αυτή την ανοιχτή πρόκληση διάλυσης της (γιατί δεν μιλάμε για μια απλή «αναχώρηση» ή διάσπαση) να περάσει έτσι, χωρίς άμεσες συνέπειες, χωρίς κυρώσεις, χωρίς δημόσιο διαχωρισμό της ήρας από το στάρι, χωρίς εκκαθάριση των μητρώων της από διευθυντές, αρχισυντάκτες, καθ' έξιν απεργοσπάστες. Πέφτουν σταγόνες σε ένα από πολύ καιρό ξεχειλισμένο ποτήρι και ήρθε πια η ώρα η ΕΣΗΕΑ να γίνει ένας συλλογικός «Χάουαρντ Μπιλ», προτού να είναι πολύ αργά...