Στην αρχή ενοχλούσε τη ΝΔ και την Ομάδα Αλήθειας και δεχόταν επιθέσεις φιλίας από τον ΣΥΡΙΖΑ. Μετά, συνέχισε να έχει εχθρούς στη ΝΔ, αλλά άρχισε να δέχεται επιθέσεις και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί θύμιζε τι έλεγε ο Τσίπρας προεκλογικά, πριν δύο χρόνια, θύμιζε το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος και πώς προδόθηκε. Βέβαια, δεν άλλαξε ο Πιτσιρίκος· ο Τσίπρας άλλαξε. Κι ο Πιτσιρίκος το θύμιζε. Έτσι είναι όμως: με το να λες ελεύθερα τη γνώμη σου μαζεύεις μόνο εχθρούς – αν κάνεις δημόσιες σχέσεις κάνεις «φίλους».
Κομματάρχες που δεν κατάφεραν να τον φέρουν στα νερά τους.
Μιντιάρχες που παρά τον πακτωλό χρημάτων που παίρνουν από τις τράπεζες οι εφημερίδες και τα κανάλια τους έχουν πολύ λιγότερη επιδραστικότητα από έναν μπλόγκερ.
Νεοφιλελεύθεροι «στοχαστές» που κανείς δεν αγοράζει την πραμάτεια τους – και καταλαβαίνουν.. ότι αν όντως υπήρχε το αόρατο χέρι της αγοράς όπως το οραματίζονται, ο Πιτσιρίκος θα είχε δουλειά κι αυτοί όχι.
Το περίεργο όμως δεν είναι να μισούν τον πιτσιρίκο όλοι αυτοί που τους χαλάει τη σούπα. Το περίεργο είναι ότι εμφανίστηκαν πολλοί άλλοι άνθρωποι να επιχαίρουν με τη δήλωση του πιτσιρίκου ότι θα κλείσει το μπλογκ του, να του ευχηθούν «στα τσακίδια». Από αυτούς που δεν είχαν άμεσο συμφέρον να το κάνουν. Από αυτούς που συμφωνούν με τον πιτσιρίκο ότι πρέπει να πολεμήσουμε παλαιούς και νέους μνημονιακούς. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;
Στην εποχή του ίντερνετ, όλοι αποκτούν τη δυνατότητα να γίνουν πιτσιρίκος. Πολλοί και πολλές διεκδικούν δημόσια παρέμβαση και δημόσιο λόγο στα σόσιαλ μίντια – κι αν δεν φτάνουν να έχουν την επιδραστικότητα κάποιου άλλου, είναι έτοιμοι να τον κατασπαράξουν. Κι όσο περισσότερο προχωράει η φτώχεια, όσο περισσότερο δεν μπορούν να τα βάλουν με τους από πάνω, τόσο περισσότερο τα βάζουν με τον δίπλα. Όσο αναγκάζονται αν σκύβουν το κεφάλι, τόσο έτοιμοι είναι να κάνουν κακό σε κείνον που δεν το έσκυψε…
Ίσως και να βλέπουμε τα αποτελέσματα μιας σκλήρυνσης που διαπερνά την ελληνική κοινωνία μετά από 6 χρόνια μνημονίων. Μια λογική εθισμού στην βαναυσότητα. Μια αίσθηση ότι είναι αυτονόητο ότι άσχημα πράγματα θα συμβούν σε πολλούς και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτά…
Πριν από κάμποσο καιρό, μια στοχοποίηση του Σπύρου Γραμμένου, του πιτσιρίκου και του old boy σαν αυτή που έγινε από τον Άδωνι και από τον ακροδεξιό συρφετό, θα χει σηκώσει θύελλα διαμαρτυριών. Δεν συνέβη αυτό. Έχουν χαθεί αντανακλαστικά που είχαμε μέχρι πριν από μερικά χρόνια. Πριν από κάμποσο καιρό, το «παρακαλούμε δείξατε φωτογραφίες σεσημασμένων ατόμων, μελών του κόμματος ΑΝΤΑΡΣΥΑ» θα είχε σηκώσει θύελλα αντιδράσεων σε ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού κόσμου κι από κάθε δημοκράτη. Δεν συνέβη αυτό.
Ξέρετε πώς μοιάζουμε; Σαν να έχουμε στριμωχτεί όλοι και όλες πίσω από μια κλειστή πόρτα. Στην αρχή προσπαθούσαμε να βρούμε ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να οργανωθούμε να την ανοίξουμε και να περάσουμε χωρίς να ποδοπατηθούμε. Τώρα απλώς σπρώχνει ο καθένας τον διπλανό του, πατάει πάνω του για να βρεθεί πιο κοντά στην κλειστή πόρτα. Όχι για να την ανοίξει, αλλά γιατί αν κάποτε ανοίξει, το να είναι κοντά μπορεί να τον βοηθήσει να περάσει από τους πρώτους. Αυτοί που κρατάνε την πόρτα κλειστή έχουν κάθε λόγο να χαίρονται, πάντως.
ΥΓ: Κάποτε με ρώτησες, Αντρέα, «Λευτέρη γιατί τα κάνουμε όλα αυτά;» και σου απάντησα «για να κοιμόμαστε με ήσυχη τη συνείδηση μας τα βράδια». Τώρα θα σου έλεγα «γιατί έχει μεγάλη πλάκα να μας βρίζουν επειδή είμαστε ελεύθεροι». Συνέχισε, ρε μαλάκα. Μην τους κάνεις τη χάρη.
- διαβάστε στο unfollow.com.gr (ΕΔΩ) ολόκληρο το κείμενο που υπογράφει ο (εικονιζόμενος επάνω) Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος