Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης (newpost)
Είμαι απ’ αυτούς που πιστεύουν στα αποτελέσματα και μόνο. Δεν με νοιάζουν τα γλυκά λογάκια (ο δρόμος για την Κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις), δεν μου λένε τίποτα τα στρατηγικά σχέδια (θες να σου πω πού να το βάλεις το power point;), δεν ζεσταίνομαι με τις στατιστικές αναλύσεις (οι αριθμοί λένε ό,τι τους πεις, όπως σημείωνε και ο Μαζεστίξ στον «Αγώνα των Αρχηγών»). Προσωπικώς, τώρα που μεγάλωσα και απέκτησα γκρίζους κροτάφους, ενδιαφέρομαι μόνο για το «διά ταύτα». Και το «διά ταύτα» στην υπόθεση του προσφυγικού εγώ το καταλαβαίνω ως εξής: ευτυχώς που βρέθηκε στη θέση της Υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής η Τασία Χριστοδουλοπούλου κι ευτυχώς που ακολούθησε τη συγκεκριμένη πολιτική!
Και ποια ήταν αυτή η πολιτική, θα με ρωτήσουν τα καϊνάρια που στο σχολείο τέτοια εποχή.. ευχαριστιόταν την εξεταστική διαδικασία. Η απάντηση είναι σαφής, ολιγόλογη και αφορά στη συμπεριφορά μας, στη συμπεριφορά των ελληνικών αρχών απέναντι στους πρόσφυγες και στους μετανάστες:
1) Δεν τους πνίγουμε
2) Δεν τους βαράμε
3) Δεν τους κάνουμε μαύρη τη ζωή
Σας μοιάζουν απλοϊκά τα ανωτέρω; Σας φαίνονται έτσι ψιλοαστεία, κάπως φλου; Συγγνώμη, αλλά πάνω σε αυτές τις τρεις βασικές αρχές οικοδομήθηκε μια πολιτική που μας ξεχώρισε από τα κτηνάκια της Ανατολής, της Βαλκανικής και της Κεντρικής Ευρώπης. Διότι εδώ δίπλα ήταν που τους κοπανούσαν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, λίγο πιο εκεί ήταν που τους στέλνανε στη μέση της θάλασσας με τρύπια σωσίβια και όχι πολύ μακριά που τους κλείνανε ράιτ θρου στη μπουζού για να μάθουν να εγκαταλείπουν το μαγευτικό Χαλέπι και τη σαγηνευτική Χάμα.
Μέσα σε όλο αυτό τον ορυμαγδό η Ελλαδίτσα στάθηκε στο ύψος της με μια πολιτική φιλοξενίας που την επέβαλλε η Τασία Χριστοδουλοπούλου και την ακολούθησε άνευ αλλαγών (το δήλωσε άλλωστε και ο ίδιος) ο Γιάννης Μουζάλας. Με τις πενιχρές δυνάμεις μιας ρημαγμένης χώρας, με τα κεφάλαια τα ευρωπαϊκά να μένουν μήνες επί μηνών στις υποσχέσεις, με ουκ ολίγους «επαναστάτες» βουλευτές να καθυστερούν το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια στο οποίο ήταν ενταγμένες οι διατάξεις για τις προσφυγικές δομές. Με διάφορα πλάσματα να ζητάνε τείχη και νάρκες στο Αιγαίο, μπουντρούμια για μικρούς και μεγάλους, αλλά και «να αφήσουμε την αστυνομία να κάνει τη δουλειά της όπως αυτή ξέρει». Ο Βασίλης Κικίλιας το είπε το τελευταίο σε μια έξαρση πατριωτικού ήθους, αλλά ας του το χαρίσουμε για μια φορά μιας και κατά βάθος είναι καλό παιδί. Σε αντίθεση με κάποιους άλλους συναδέλφους του που απαιτούσαν πολυβόλα εδώ και τώρα…
Στο δια ταύτα όμως. Στο δια ταύτα, η πολιτική της Χριστοδουλοπούλου (της κυρά Τασίας για σας κύριε Μεϊμαράκη μου) απέδωσε εκατό τοις εκατό. Ναι, πήρε τα ρίσκα της (θα μπορούσαμε να βρεθούμε με πολύ περισσότερους από 50.000 εγκλωβισμένους πρόσφυγες εντός συνόρων), ναι, αντιμετώπιζε με ξινισμένο ύφος τους δημοσιογράφους (ενώ όλοι οι υπόλοιποι και υπόλοιπες μας αγαπάτε, έτσι δεν είναι;), ναι, δεν περίμενε τόσο μεγάλη ροή προσφύγων (ενώ στη Γερμανία που την περίμεναν, αγνοούνται το λιγότερο 135.000 άνθρωποι…), αλλά το αποτέλεσμα είναι ένα: Η Ελλάδα βγήκε με το κούτελο ψηλά απ’ αυτή τη μεγάλη περιπέτεια κι έχει να το λέει σε όλους τους μαλάκες Ευρωπαίους. Αυτό είναι το αποτέλεσμα και σε όποιον αρέσει. Σε όποιον δεν αρέσει, μόλις παρέλαβα ένα βυτίο ξιδάκι!