Αλλοι ήταν ροκάδες, άλλοι καρεκλάδες, άλλοι ακούγανε "μαύρα", άλλοι λαϊκά, άλλοι κλαρίνα και πάει λέγοντας. Και ελάχιστοι ήταν όσοι ανοίγονταν σε δύο ή περισσότερα πεδία.
Δεν μπορώ να πω αν ήταν καλύτερο ή χειρότερο αυτό το πράγμα. από τη μία, δεν είχε γίνει η μουσική ένας πουρές, μια κουρελού όπου χώραγαν όλα. Κι από την άλλη, έπαιζε κρυφά ή φανερά ένας ιδιότυπος ρατσισμός ανάμεσα στους υποστηρικτές εκάστου είδους.
Οι ροκάδες ειδικά οι Έλληνες ήταν σαφώς, σαφέστατα ρατσιστές με τη "μαύρη" μουσική. Κι εγώ το ίδιο και δόξα τω Θεώ με έβγαλε απ' την πλάνη μου και άνοιξε τους ορίζοντές μου.. ο Γιάννης Σιατόπουλος όταν κάναμε μαζί εκπομπή στον 902 FM. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Εκείνο που θέλω να πω είναι ότι ο Prince δημιούργησε τις πρώτες ρωγμές στο αραγές μέτωπο των ροκάδων. Κι αυτό γιατί δεν ήταν ούτε γελοίος απόγονος της disco, ούτε ψοφίμι της σοροπάτης μπαλάντας, ούτε γηραλέος τύπος που παρίστανε τον γ@μιά.
Ηταν μια αυθύπαρκτη προσωπικότητα της "μαύρης" μουσικής, που ενσωμάτωσε πολλά στοιχεία του ροκ στον ήχο του, στην παρουσία του, στη μαγκιά του την τραγουδιστική.
Και κάπως έτσι στάθηκε πιο εύκολο να τον καταπιούμε εμείς τα ροκάκια όταν έκανε το μπαμ με το "Purple Rain", τα ροκάκια που ακόμη χορεύαμε στις στάχτες του new wave.
Κι ύστερα πήραν όλα το δρόμο τους.
Χρήστος Ξανθάκης (fb)