Παρακολουθώντας τη συζήτηση που άναψε λόγω της επιβολής κυρώσεων σε δημοσιογράφους στελέχη των καναλιών, μου ήρθε στον νου -μη με ρωτάτε το πώς και το γιατί- ο αλλόκοτος τίτλος ενός παλιού βιβλίου: «Δεν κερδίζεις τίποτα σκοτώνοντας έναν νεκρό Ινδιάνο».
Νιώθω την ανάγκη να δηλώσω ότι η απόφαση του πρωτοβάθμιου πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ να επιβάλει ποινές σε τηλεοπτικούς δημοσιογράφους για μεροληπτική στάση στο δημοψήφισμα δεν με βρίσκει σύμφωνο.
Είμαι βεβαίως ακόμα εξοργισμένος με τη στάση του συνόλου σχεδόν των μεγάλων ΜΜΕ, καναλιών και εφημερίδων. Μπορώ να διαβεβαιώσω ότι ο τρόπος που λειτούργησαν εκείνες τις μέρες δεν κατέλυε απλώς την πολυφωνία, έκανε κάτι χειρότερο: διαστρέβλωνε συστηματικά την αλήθεια.
Παραμένω ωστόσο κάπως επιφυλακτικός ως προς τη δυνατότητα να σχολιάσω την απόφαση του πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ καθώς, όσο κι αν έψαξα, δεν είναι διαθέσιμη. Στα κανάλια, αντιθέτως,..
δεν είχαν καμία τέτοια ευαισθησία και κανένα πρόβλημα να κατακεραυνώσουν μιαν απόφαση της οποίας το σκεπτικό δεν παρουσίασαν – και πιθανότατα δεν εγνώριζαν.
Το σκεπτικό της απόφασης παρουσιάζει ωστόσο αρκετά μεγάλο ενδιαφέρον, ιδίως αν συνεκτιμηθεί ότι ο Γιάννης Πρετεντέρης και ο Δημήτρης Οικονόμου απαλλάχτηκαν. Το γεγονός αυτό οδηγεί στην εύλογη υπόθεση ότι δεν καταδικάστηκε η διατύπωση άποψης, όπως αναφέρουν οι επικριτές της απόφασης, αφού σε αυτή την περίπτωση θα είχαν καταδικαστεί όλοι. Είναι πιθανό στο σκεπτικό του πειθαρχικού να αναφέρονται συγκεκριμένες πράξεις και παραλείψεις οι οποίες δεν είχαν σχέση με τις απόψεις που διατύπωσαν οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι, αλλά με το κατά πόσον τήρησαν τους κανόνες δημοσιογραφικής δεοντολογίας κατά την οργάνωση της παρουσίασης των θεμάτων περί το δημοψήφισμα. Κι ελάτε τώρα, ο τρόπος με τον οποίο οργανώθηκε η ομόθυμη καμπάνια των μεγάλων ΜΜΕ είναι γνωστός – δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα.
- διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου στο kasdaglis.wordpress ΕΔΩ
