Αυτή η διάσταση είναι πλέον φανερή με αποτέλεσμα να καθιστά εντελώς αβέβαιες τις εξελίξεις.
Χθες, η επικεφαλής του ΔΝΤ, μιλώντας για το ελληνικό ζήτημα, αμφισβήτησε ευθέως τον στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% του ΑΕΠ έως το 2018. Με δεδομένο ότι αυτός ο στόχος είναι από τους κεντρικούς, αν όχι ο.. ακρογωνιαίος, του 3ου Μνημονίου, είναι φανερό πως η βολή της Κριστίν Λαγκάρντ ήταν ευθεία προς τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Και αυτό, σε απλά ελληνικά, σημαίνει είτε την απαίτηση από μέρους της για υπογραφή ενός νέου μνημονίου ανάμεσα στην Ελλάδα και τους δανειστές, είτε τη ριζική αναμόρφωση του υπάρχοντος. Αλλά, αν ήταν να συζητούμε την τροποποίηση ή την αντικατάσταση του 3ου Μνημονίου, τι νόημα έχει η τωρινή αξιολόγηση;
Ενα δεύτερο στοιχείο που πρέπει να αξιολογηθεί ως πολύ σοβαρό ήταν η διαβεβαίωση της κ. Λαγκάρντ ότι το ΔΝΤ δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την Ελλάδα, αλλά μπορεί να αλλάξει ο ρόλος του στο ελληνικό πρόγραμμα.
Με δεδομένο ότι το Ταμείο από το περασμένο καλοκαίρι έχει ρόλο τεχνικού συμβούλου, μια αλλαγή του ρόλου του θα μπορούσε πρακτικά να σημαίνει είτε την ολοκληρωμένη συμμετοχή του -με χρηματοδότηση- στο ελληνικό πρόγραμμα, είτε την παραμονή του στις ελληνικές υποθέσεις μέσω μιας άλλου τύπου συμφωνίας -έξω και πέρα από το 3ο Μνημόνιο- ανάμεσα στο Ταμείο και την ελληνική κυβέρνηση.
Κανείς δεν είναι σε θέση να πει αυτήν τη στιγμή τι ακριβώς έχει στο μυαλό της η επικεφαλής του ΔΝΤ. Ολα αυτά, όμως, σημαίνουν πως μπλέξαμε άσχημα και ο τρόπος που θα ξεμπλέξουμε δεν καθορίζεται από εμάς. Η κυβέρνηση οφείλει να κινηθεί με τη μέγιστη προσοχή. Ο ελληνικός λαός ήδη πληρώνει πάρα πολλά. Να μην πληρώσει και τους καβγάδες των ισχυρών...
Eφημερίδα των Συντακτών / editorial