Οταν
ήμουν παιδί η αλάνα γύρω από το γήπεδο της Τούμπας είχε ακόμα επάνω της
το πρώτο χώμα. Την όργωναν τα καρότσια, φορτωμένα με κασέτες. Παράνομες
για το σπίτι, νόμιμες για το αυτοκίνητο – εκείνες οι μεγάλες οι άσπρες.
«Πάρτε κασέτες από τους γύφτους» φώναζαν οι «άλλοι» στο τοπικό ντέρμπι.
Η περιγραφή ήταν λίγο ως πολύ ακριβής. Στη
δυτική Θεσσαλονίκη μπορεί να κυκλοφορούσαν Ντάτσουν χωρίς πινακίδες,
όλα, όμως, έφεραν το «ΠΑΟΚ αγάπη μου», προαιρετικά δε και το «Η Παναγιά
μαζί σου» (το «γ» στην «Παναγιά» μόλις που ακούγεται).Δίπλα στα καρότσια, που έπαιζαν βραχνιασμένο Στράτο και πικραμένο Στέλιο, ήταν οι ψησταριές. Ο καπνός έφτιαχνε ατομικό μανιτάρι από τσίκνα. Λουκάνικα, σουβλάκια, ψωμάκι, πίτα. «Θα με κάνεις ένα σάντουιτς με σουβλάκι;». Με χώμα από την αλάνα, ντομάτα και μουστάρδα για.. τοξικολογική εξέταση. Οταν πήγα στρατό αμφισβήτησα τη χρησιμότητα των εμβολίων. Πίστευα ότι αφού δεν έπαθα τίποτα στην Τούμπα, ο οργανισμός μου έχει αναπτύξει τεράστιο εύρος αντισωμάτων. Οι αυτοκινούμενες καντίνες έδιναν σάντουιτς με λουκάνικο, ροξάκι και τουλούμπα. Πορτοκαλάδα ή λεμονάδα μέσα σε στρογγυλή συσκευασία από σκληρό πλαστικό – αργότερα εμφανίστηκε η χάρτινη «Φλώρινα». Και «σπαστό» καφεδάκι για τους μεγαλύτερους. Καφές, ζάχαρη και νερό, έτοιμα μέσα σε πλαστικό ποτήρι. Πρέπει να είναι ελληνική η πατέντα.
- διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου, που υπογράφει ο citi-zen Κώστας Γιαννακίδης, ΕΔΩ