Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης (newpost)
Για κάποιους, το κλείσιμο της «Ηλεκτρονικής Αθηνών» σημαίνει ότι τα έκανε όλα μαλλιά ο ΣΥΡΙΖΑ και ότι αν δεν φύγει γρήγορα θα κλείσουν όλα και θα φάμε τα πόδια μας. Για κάποιους άλλους ότι ο Σαμαράς κι ο Μπένυ ήταν ράιτ θρου απεσταλμένοι του Νταρθ Βέιντερ για να καταστρέψουν τα πάντα και γι’ αυτό εξακολουθούμε να υποφέρουμε. Είναι και μερικοί που υποστηρίζουν ότι η επιχείρηση έκλεισε γιατί δεν είχε ηλεκτρονικό κατάστημα, είναι κάτι περίεργοι που μιλάνε για ξενομανία των Ελλήνων και αλυσίδες καταστημάτων εξ αλλοδαπής που θα μας δέσουν με άλλου τύπου είδους αλυσίδες (ξύπνα Κολοκοτρώνη!), είναι και κόσμος που είχε αγοράσει με 48 δόσεις κι έχει πληρώσει τις 12 μέσω πιστωτικής και αναρωτιέται μήπως γλυτώσει τα..
υπόλοιπα, δεν υπάρχει ούτε ένα φρούτο ούτε ένα λαχανικό που να μην το έχει μέσα ο μπαξές. Κι ως συνήθως το θέμα είναι αλλού…
Το θέμα είναι ότι κοιτάμε τα δέντρα ένα προς ένα κι από δάσος δεν βλέπουμε τίποτα. Εύκολο είναι να λες ότι φταίει ο Σαμαράς, ακόμη πιο εύκολο να ισχυρίζεσαι ότι φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ κι όσο για τις θεωρίες συνωμοσίες εκεί να δείτε ευκολία, κάθε γνωστός μου έχει κι από μία. Η αλήθεια είναι όμως ότι, όποιος και να φταίει, όποιος και να φέρει την ευθύνη, όποιος και να πρέπει να τη φάει τη ντομάτα, άμα δεν κλείσει η αξιολόγηση και άμα δεν φτάσει το χρήμα το ζεστό, δουλειά δεν γίνεται. Δίχως ντουλά, δίχως μπερντέ, δίχως μπικικίνια, δίχως μπακίρι που λέμε και στο χωριό μου, όσο μάγος, όσο γάτος, όσο μυστεριόζος και να είσαι δεν γίνεται να τα βγάλεις πέρα. Κανείς δεν μπορεί κι ας κουβαλάει το καλύτερο μυαλό στον κόσμο. Άνευ βενζίνα, δεν τσουλάει το αυτοκίνητο.
Και μην ξεχνάμε ότι έχουμε συμπληρώσει ενάμιση χρόνο χωρίς καύσιμο. Δεν χρειάζεται να είσαι αριστερός, δεξιός ή κεντρώος για να θυμηθείς ότι οι Ευρωπαίοι είχαν κλείσει την κάνουλα από τον Αύγουστο του 2014 κιόλας. Επί Σαμαρά, μάλιστα επί του συμμάχου τους και εκλεκτού της καρδιάς τους Σαμαρά, διότι θεώρησαν ότι απέκτησε τάσεις σπατάλης ο Αντωνάκης και ότι έπρεπε να λάβει ένα μάθημα. Μιλάμε για πολιτική πράξη μοναδικά κοντόφθαλμη, διότι πέτυχε ακριβώς το αντίθετο από αυτό που στόχευε. Αντίο Νέα Δημοκρατία, καλημέρα ΣΥΡΙΖΑ, τσίου τσίου τα πουλάκια από Ελλάδα μεριά. Είναι σαν εκείνο το στόρι που απατάει κάποιον η γυναίκα του και ο απατημένος ο σύζυγος για να εκδικηθεί πάει και κόβει το μόριό του!
Ας αφήσουμε όμως τα σπλάτερ και ας πάμε επί του πρακτέου. Σε καταναλωτική κοινωνία ζούμε, την κατανάλωση θα κοιτάμε. Πέρυσι τσίμπησε προς τα πάνω με τη φημολογία περί κουρέματος καταθέσεων γιατί βγήκαν όλοι και όλες σαν τους παλαβούς και τις παλαβές και ψωνίζανε ό,τι βρίσκανε μπροστά τους –από κινητά ως διαστημόπλοια. Φέτος, πάλι, δεν κουνιέται φύλλο. Κάτσανε πάνω στο κομπόδεμα ο Έλληνας και η Ελληνίς (διότι υπάρχουν καμιά εικοσαριά δισμύρια κρυμμένα στα σπίτια…) και δεν ανοίγουν την πορτοφόλα. Χώρια οι φτωχοί που δεν είναι πια και τόσο μικρό τμήμα του πληθυσμού. Μεγάλο ήταν και μεγάλο παραμένει…
Οπότε; Οπότε, όποιος την κλείσει την αξιολόγηση και φέρει στην πατρίδα τα πακέτα έχει οκταετία μπροστά του. Τα καταφέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ; Δικά του τα κλειδιά. Πέφτει ο ΣΥΡΙΖΑ, ανεβαίνει η ΝΔ και βάζει υπογραφές; Καθάρισε και πάει. Τόσο ωμά, τόσο στεγνά. Όχι για λόγους πολιτικής ή για λόγους ιδεολογίας, αλλά γιατί φτάσαμε στο όριο, στο απόλυτο όριο του συστήματος και τέρμα τα δίφραγκα. Εκτός πια κι αν κατεβάσει ο Βαρουφάκης καμιά συμπαντική ιδέα και αρχίσουμε να τρώμε με χρυσά κουτάλια!
