Τότε, η διέξοδος ήρθε με την περιβόητη συμφωνία της 13ης Ιουλίου και το τρίτο Μνημόνιο, που είχαν αποτέλεσμα τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και τις πρόωρες εκλογές. Υπάρχουν, άραγε, περιθώρια να επαναληφθεί η ίδια ιστορία;
Μια ρήση του Μαρξ, πολύ γνωστή και συχνά επαναλαμβανόμενη, λέει πως η Ιστορία επαναλαμβάνεται δύο φορές. Τη μία σαν τραγωδία και την άλλη σαν φάρσα. Η σειρά με την οποία συμβαίνει αυτό δεν έχει σημασία, αλλά όταν πρόκειται για την Ιστορία, η φάρσα ποτέ δεν συνοδεύεται από χαμόγελα.
Υστερα από όσα συνέβησαν πέρσι το καλοκαίρι δεν είναι λίγοι εκείνοι που ως πρώτη αντίδραση.. στις διαρκώς αυξανόμενες απαιτήσεις των δανειστών αναρωτιούνται: Μας κοροϊδεύουν ή οδηγούν τη χώρα με μαθηματική ακρίβεια στην έξοδο από το ευρώ;
Πρόκειται για το αυτονόητο. Οταν την τελευταία στιγμή ο λογαριασμός της αξιολόγησης αυξάνει κατά 70% σε σχέση με τα συμφωνηθέντα, άλλο συμπέρασμα δεν μπορεί να προκύψει.
Επί δέκα μήνες, το ΔΝΤ συμμετέχει στο τρίτο Μνημόνιο, όχι ως δανειστής, αλλά ως τεχνικός σύμβουλος. Στο παρά πέντε, όμως, οι Ευρωπαίοι εταίροι αποφασίζουν να του δώσουν ουσιαστικό ρόλο, επιβάλλοντας στην Ελλάδα τους δικούς του όρους.
Είναι σαφές ότι η χώρα βρίσκεται μπροστά στο χειρότερο τελεσίγραφο που δέχτηκε στην εποχή των μνημονίων: «Αυτό είναι. Ή το δέχεστε ή τελειώσατε».
Αλήθεια, τι πρέπει να δεχτούμε; Να δεσμευτούμε και να νομοθετήσουμε ότι θα πληρώσουμε έναν λογαριασμό ο οποίος -από τα 5,4 δισ. ευρώ που είχαμε συμφωνήσει- ενδεχομένως, και κατά τις διαθέσεις των δανειστών, μπορεί να αυξηθεί στα 9 δισ.; Να συνυπογράψουμε έναν παραλογισμό;
Η κίνηση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα μπροστά στο αδιέξοδο να ζητήσει έκτακτη σύνοδο κορυφής για την εφαρμογή των συμφωνηθέντων, δηλαδή της συμφωνίας του περασμένου Ιουλίου, είναι σωστή και ισχυρό όπλο στη φαρέτρα του. Τι θα αποδώσει; Θα το δούμε πολύ σύντομα.
- left.gr
