Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης (newpost.gr)
Ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, δεν ήταν πολύ δυνατός στα ανέκδοτα. Φιλόλογος γαρ ο άνθρωπος, άλλα ταλέντα διέθετε. Που και που ωστόσο, όταν είχε κέφια, μας έλεγε ένα ανεκδοτάκι εμάς τα παιδιά για να ξαλεγράρουμε. Το ίδιο πάντα, άνευ εκπλήξεων, άμα έχεις πάρει το κολάι γιατί να το χαλάς; Και πήγαινε κάπως έτσι το στόρι:
Είναι ένας τύπος και προχωράει σε ένα δρόμο μέσα στη νύχτα. Και βλέπει από μακριά έναν άλλο τύπο σκυμμένο κάτω από έναν φανοστάτη. Και όπως πλησιάζει καταλαβαίνει ότι ο άλλος..
τύπος κάτι ψάχνει. Φτάνει δίπλα του, τον ρωτάει «τι έγινε αδερφε;». Του απαντάει ο άλλος τύπος «τι να γίνει, έχασα ένα κατοστάρικο και ψάχνω να το βρω». Τον ακούει, γνέφει, τον ξαναρωτάει «εδώ από κάτω, το ‘χασες;» Τον κοιτάει ο άλλος τύπος με απορία του δείχνει προς τα πέρα του λέει «όχι, καμιά εκατοστή μέτρα πιο πέρα». Τρελαίνεται ο συνομιλητής του, απορεί «και καλά, τότε γιατί ψάχνεις εδώ;» Κι ο άλλος ατάραχος τον βάζει στη θέση του: «Εδώ έχει φως!»
Κάπως έτσι αυτές τις μέρες με μια μικρή, μια ελάχιστη μερίδα των αλληλέγγυων. Μια μικρή, ελάχιστη μερίδα επαναλαμβάνω, διότι η συντριπτική πλειοψηφία κάνει καταπληκτική δουλειά βοηθώντας τους πρόσφυγες, θα το φωνάζω μέχρι να βγάλει ο ήλιος κέρατα. Οι ολίγοι ωστόσο, αυτοί οι τύποι που δεν ξέρω καν αν είναι εκατοντάδες μέσα στις πολλές χιλιάδες των εθελοντών άλλα έχουν στο νου τους. Έχουν το καταραμένο το σύστημα, το γαμημένο το σύστημα, τον καπιταλισμό που δεν πρέπει να τον γηροκομήσουμε αλλά πρέπει να τον ξαποστείλουμε στον άλλο κόσμο, όπως γράφει και μια αφισέτα των ημερών. Και γι’ αυτό το λόγο προβαίνουν σε μια σειρά ενεργειών (μιλάω γλώσσα δελτίων τώρα!) που έχουν αρχίσει και ανεβάζουν τη θερμοκρασία του μέσου Έλληνα και της μέσης Ελληνίδας.
Ναι, οι Αυστριακοί προσβάλλουν όλους τους πρόσφυγες, ναι, οι βορειοευρωπαίοι κόψανε την πρόσβαση, ναι, οι Γερμανοί έπαψαν να έχουν ορθάνοιχτες τις αγκάλες, ναι, οι Σκοπιανοί σήκωσαν φράχτη κι άρχισαν να βαράνε, ναι, η συμφωνία η πανευρωπαϊκή δεν διακρίνεται και τόσο πολύ για τον ανθρωπιστικό χαρακτήρα της. Γνωστά είναι αυτά, τα ξέρουμε όλοι και όλες, τα βλέπουμε όλοι και όλες, μας εκνευρίζουν όλους και όλες. Αλλά ως πολίτες αυτής της χώρας έχουμε δώσει (πλην κάποιων φαιών εξαιρέσεων που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού…), όσα μπορούσαμε για τους πρόσφυγες. Και χρόνο και χρήμα και αγαθά και καλή διάθεση. Για ποιο λόγο λοιπόν αυτή η μικρή, η ελάχιστη μερίδα των αλληλέγγυων ωθεί σε καταστάσεις που ταλαιπωρούν τον μέσο Έλληνα και την μέση Ελληνίδα, που δημιουργούν μια σειρά από προβλήματα, που δυναμιτίζουν την όποια συναίνεση, που ανασταίνουν σιχαμένα φαντάσματα του παρελθόντος; Γιατί, όπως θα έλεγε και ο άλλος τύπος του ανεκδότου: «Εδώ έχει φως!»
Γιατί εδώ δεν είναι Σκόπια να πετάνε οι αστυνομικοί κρότου λάμψης στα πιτσιρίκια, γιατί εδώ δεν είναι Γερμανία να σε παίρνουν σηκωτό έτσι και κλείσεις την εθνική οδό, γιατί εδώ δεν είναι Ουγγαρία να σε κλείνουν στο μπουντρούμι αντί να σε οδηγούν σε ανοιχτό κέντρο φιλοξενίας όπου είσαι ελεύθερος εξόδου ως το βράδυ. Εδώ στην καταραμένη την Ελλαδίτσα σέβονται τα δικαιώματά σου και προσπαθούν να σου φερθούν ανθρώπινα. Με κάποιες εξαιρέσεις που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, το ξέρω, αλλά οι εξαιρέσεις αυτές απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Αυτόν τον κανόνα ακριβώς, που ορισμένοι αλληλέγγυοι τον βάζουν στην ίδια μοίρα με τις κτηνωδίες των Δυτικών. Λυπούμαι πολύ, αλλά το παραμυθάκι τους δεν έχει δράκο. Και ήρθε η ώρα να πάρει δρόμο…
