Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Κάθομαι εγώ τώρα μπροστά στην ΤV και βλέπω Τσίπρα στον Χατζηνικολάου. Και ξεκινάει φυσικά η συζήτηση απ’ το προσφυγικό. Πρώτη ερώτηση, δεύτερη, τρίτη, μη σας κουράζω με λεπτομέρειες. Φτάνει τέλος πάντων κάποια στιγμή το στόρι στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, λέει ο Τσίπρας «να τα βρούμε», αν θέλουμε τον πιστεύουμε. Λέει όμως και κάτι άλλο. Ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης κρατάει στάση «ευθύνης» στο ζήτημα. «Εθνική», πάει να το γυρίσει ο άνκορμαν, «ευθύνης» επιμένει ο πρωθυπουργός. Και μάλιστα διαχωρίζει τον επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης από τον αντιπρόεδρο του κόμματος Άδωνι Γεωργιάδη, που μόνο χατζάρι δεν έχει βγάλει ακόμη να.. αποκεφαλίζει μανάδες και παιδιά.
Το βλέπω και χαίρομαι. Ε ναι, χαίρομαι. Μπορεί να είμαι δημοσιογράφος και να είναι κρύο το αίμα μου, αλλά σ’ αυτή τη χώρα ζω κι εγώ. Με νοιάζει να είναι σχετικώς νορμάλ η κατάσταση και να μην μας κατσικώνεται ο Αρμαγεδών. Και μερικές φορές προτιμώ το παλιό καλό “no news, good news” από αυτή την ειδησεογραφική τρέλα που μας κυβερνάει επί εικοσιτετραώρου βάσεως. Ιδίως όταν δεν είναι καν ειδησεογραφική τρέλα, αλλά είναι η εφεύρεση κάποιων πολύ πονηρών τύπων που προσπαθούν να κονομήσουν από την αναστάτωση.
Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά τα «κλαδικά» των δημοσιογράφων και ας πάμε στο προσφυγικό. Μετά λοιπόν απ’ τον κλάδο ελαίας του Τσίπρα, περίμενα κάτι ανάλογο από τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην χθεσινή ομιλία του στην κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας. Κάτι σε «θα τα βρούμε», κάτι σε «για το καλό της πατρίδας», κάτι σε «υπεράνω όλων ο άνθρωπος», καταλαβαινόμαστε υποθέτω. Και τι εισέπραξα; Μια ατέλειωτη γκρίνια, μια καταστροφολογία δίχως τέλος, ένα «κατηγορώ» ισάξιο εκείνου του Ζολά…
Με την Ελλάδα «ξέφραγο αμπέλι», με την Ελλάδα «δημοφιλή προορισμό για τους διακινητές», με την Ελλάδα σε «σημείο συναγερμού» και πάει λέγοντας. Όπου για όλα έφταιγε και φταίει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η καταραμένη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, δίχως λέξη για τις διεθνείς συνθήκες, δίχως κουβέντα για την ανθρωπιστική κρίση, δίχως ένα δείγμα έστω συμπαθείας για τους ανθρώπους που τους ήρθε ο πόλεμος κατακέφαλα και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους παίζοντας κορώνα γράμματα τις ζωές τους και τις ζωές των παιδιών τους. Κι αφού δήλωσε ότι η κυβέρνηση ήταν απροετοίμαστη να αντιμετωπίσει τις προσφυγικές ροές (ενώ η Δανία, ας πούμε, που ήταν προετοιμασμένη, τους πήρε τα πορτοφόλια…) κατέληξε παίζοντας το χαρτί της εθνικής κυριαρχίας:
«Διαμορφώθηκε η εικόνα μιας αναξιόπιστης χώρας, η ίδια η κυβέρνηση έδωσε ευκαιρία σε γνωστούς ανθελληνικούς κύκλους να μας κουνάνε το δάχτυλο. Βουτηγμένη στα αδιέξοδα η κυβέρνηση αφήνει κάποια υπονοούμενα για συμψηφισμό του μεταναστευτικού με την αξιολόγηση του προγράμματος, να μην παίζουν στα ζαριά την εθνική κυριαρχία για να παραστήσουν τους διαπραγματευτές.»
Τι ακριβώς σημαίνει αυτό και πως συνδέεται η «εθνική κυριαρχία» με τη διάσωση μικρών παιδιών που πνίγονται μεσοπέλαγα, δεν ξέρω να σας πω. Και όσον αφορά στους ανθελληνικούς κύκλους, το δάχτυλο το κουνάνε ούτως ή άλλως. Αν είναι απλώς μια βαθιά επιθυμία να πέσει η κυβέρνηση, κανένα πρόβλημα. Να την ξεφορτωθούμε αύριο, να στείλουμε τον Τσίπρα στο χρονοντούλαπο και να μην ξανακούσουμε ποτέ ούτε για ΣΥΡΙΖΑ ούτε για αριστερές και μαλακίες. Αν είναι να λυθεί ως δια μαγείας το προσφυγικό, γιατί όχι; Κι αν αυτή τη μαγική λύση την κρατάει στο ραβδάκι του ο Κυριάκος Μητσοτάκης να τον χρίσουμε πρωθυπουργό εδώ και τώρα. Πρώτος μαζί του εγώ!
Επειδή όμως αυτά συμβαίνουν στο Χόγκγουορτς και όχι στην πραγματική ζωή κι επειδή πήρε θάρρος και η Φώφη Γεννηματά και έβαλε επίσης τις φωνές (ο Σταύρος Θεοδωράκης ήταν προς στιγμήν απασχολημένος με το μασούλημα του Χάρη Θεοχάρη…), προτείνω να κατεβάσουν στροφές όλοι και όλες. Και ο πρωθυπουργός και ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης και οι ηγέτες των κομμάτων. Να σκεφτούν πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα το μέλλον της χώρας και των ανθρώπων της, να σκεφτούν όσους και όσες πνίγονται στο Αιγαίο και ταλαιπωρούνται στα λιμάνια και στα σύνορα και να μην βγουν από τη σύσκεψη δίχως μια απόφαση. Μια ομόφωνη απόφαση, μακριά από ξεφτιλισμένες σκοπιμότητες και μκροπολιτικές πονηριές. Γιατί ο χρόνος περνάει, άλλες καθυστερήσεις δεν χωρούν και η χώρα ήταν, είναι και θα είναι πάνω απ’ την εξουσία. Πάνω από κάθε εξουσία και εξυπηρέτηση προς ντόπια ή ξένα συμφέροντα.
- από το newpost.gr
