Μερικές σκέψεις -και γεγονότα- για την κόντρα μεταξύ καλλιτεχνών και υπουργείου Πολιτισμού με αφορμή τον Γιαν Φαμπρ
Γράφει η Λήδα Πιμπλή
Πήραμε λοιπόν μια πρώτη γεύση του νέου Διεθνούς Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου (τελευταία μετονομασία ενός θεσμού που μετράει κάμποσες δεκαετίες και ονόματα) όπως το οραματίζεται ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του, Γιαν Φαμπρ. Και, εξ όσων είδαν το φως της δημοσιότητας μετά τη λήξη της συνέντευξης Τύπου, καθόλου δεν μας άρεσε. Δεν μας άρεσε διότι η πρώτη διοργάνωση θα είναι αφιερωμένη στο Βέλγιο με πολλούς ξένους συντελεστές και λιγοστές παραγωγές. Και ξεσπαθώσαμε στα media με κορώνες περί αποικιοκρατικών πρακτικών.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, κατηγορία την κατηγορία:..
1. Τι το θέλουμε το Βέλγιο;
Ο Φαμπρ ήταν ειλικρινής επ’ αυτού. Τώρα που ήρθα, είπε, στο παραπέντε, για να κάνω κάτι αξιοπρεπές, πρέπει να κάνω κάτι που το ξέρω καλά. Το αφιέρωμα στο Βέλγιο, δηλαδή. Διότι να κάνει φεστιβάλ χωρίς θεαματικό άξονα, ούτε που το συζητάει. Καλλιτέχνης σοβαρός είναι ο άνθρωπος, το «κατεστημένο» της σύγχρονης πρωτοπορίας, από τους πέντε-δέκα στον κόσμο. Παρότι φιλέλλην –σημαντικό μέρος της δουλειάς του εμπνέεται από τους ελληνικούς μύθους- δεν είναι καραγκιόζης να κατεβάσει τα παντελόνια του για λίγες ημέρες σχόλης κάτω από τον αττικό ήλιο. Άρα ή τον παίρνεις ή τον αφήνεις. Τρίτη επιλογή δεν έχει.
2. Θα μας φάνε οι ξένοι.
Χρόνια τώρα η ελληνική καλλιτεχνική κοινότητα είναι χωρισμένοι στα δύο: Στους (μεγαλύτερης ηλικίας) ελληνολάτρες, που είχαν βρει άσυλο στο Εθνικό υπό την προηγούμενη διεύθυνση, και στους «διεθνιστές», στους νέους και ανήσυχους, που έχουν το βλέμμα τους στραμμένο στις πειραματικές σκηνές της Ευρώπης και παίζουν μπάλα με τη Στέγη και όχι μόνο. Υπό την διεύθυνση του Λούκου η δεύτερη ομάδα είχε πάρει τη μερίδα του λέοντος στον προγραμματισμό του Φεστιβάλ, όμως και οι πρώτοι κάποια ψίχουλα τα έπαιρναν.
Έφυγε λοιπόν άρον-άρον ο Λούκος από το Φεστιβάλ –όχι χωρίς αφορμή- και ξεσπάθωσαν οι νέοι και οι ωραίοι: Με τον ΣΥΡΙΖΑ θα ξαναγυρίσουμε στην εποχή των σπηλαίων, αντάρτικα και ταγάρι. Και τους βγήκε Γιαν Φαμπρ. Πιο διεθνής, πιο έμπειρος, πιο δικτυωμένος στο καλλιτεχνικό στερέωμα, πεθαίνεις.
- διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου της Λήδας Πιμπλή στο newpost ΕΔΩ
Γράφει η Λήδα ΠιμπλήΠήραμε λοιπόν μια πρώτη γεύση του νέου Διεθνούς Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου (τελευταία μετονομασία ενός θεσμού που μετράει κάμποσες δεκαετίες και ονόματα) όπως το οραματίζεται ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του, Γιαν Φαμπρ. Και, εξ όσων είδαν το φως της δημοσιότητας μετά τη λήξη της συνέντευξης Τύπου, καθόλου δεν μας άρεσε. Δεν μας άρεσε διότι η πρώτη διοργάνωση θα είναι αφιερωμένη στο Βέλγιο με πολλούς ξένους συντελεστές και λιγοστές παραγωγές. Και ξεσπαθώσαμε στα media με κορώνες περί αποικιοκρατικών πρακτικών.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, κατηγορία την κατηγορία:..
1. Τι το θέλουμε το Βέλγιο;
Ο Φαμπρ ήταν ειλικρινής επ’ αυτού. Τώρα που ήρθα, είπε, στο παραπέντε, για να κάνω κάτι αξιοπρεπές, πρέπει να κάνω κάτι που το ξέρω καλά. Το αφιέρωμα στο Βέλγιο, δηλαδή. Διότι να κάνει φεστιβάλ χωρίς θεαματικό άξονα, ούτε που το συζητάει. Καλλιτέχνης σοβαρός είναι ο άνθρωπος, το «κατεστημένο» της σύγχρονης πρωτοπορίας, από τους πέντε-δέκα στον κόσμο. Παρότι φιλέλλην –σημαντικό μέρος της δουλειάς του εμπνέεται από τους ελληνικούς μύθους- δεν είναι καραγκιόζης να κατεβάσει τα παντελόνια του για λίγες ημέρες σχόλης κάτω από τον αττικό ήλιο. Άρα ή τον παίρνεις ή τον αφήνεις. Τρίτη επιλογή δεν έχει.
2. Θα μας φάνε οι ξένοι.
Χρόνια τώρα η ελληνική καλλιτεχνική κοινότητα είναι χωρισμένοι στα δύο: Στους (μεγαλύτερης ηλικίας) ελληνολάτρες, που είχαν βρει άσυλο στο Εθνικό υπό την προηγούμενη διεύθυνση, και στους «διεθνιστές», στους νέους και ανήσυχους, που έχουν το βλέμμα τους στραμμένο στις πειραματικές σκηνές της Ευρώπης και παίζουν μπάλα με τη Στέγη και όχι μόνο. Υπό την διεύθυνση του Λούκου η δεύτερη ομάδα είχε πάρει τη μερίδα του λέοντος στον προγραμματισμό του Φεστιβάλ, όμως και οι πρώτοι κάποια ψίχουλα τα έπαιρναν.
Έφυγε λοιπόν άρον-άρον ο Λούκος από το Φεστιβάλ –όχι χωρίς αφορμή- και ξεσπάθωσαν οι νέοι και οι ωραίοι: Με τον ΣΥΡΙΖΑ θα ξαναγυρίσουμε στην εποχή των σπηλαίων, αντάρτικα και ταγάρι. Και τους βγήκε Γιαν Φαμπρ. Πιο διεθνής, πιο έμπειρος, πιο δικτυωμένος στο καλλιτεχνικό στερέωμα, πεθαίνεις.
- διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου της Λήδας Πιμπλή στο newpost ΕΔΩ
