Πάμε λοιπόν: ένα παιδί που γεννήθηκε το 2008 σήμερα είναι οκτώ ετών. Γεννήθηκε στο πρώτο υφεσιακό τοπίο της χώρας και μέχρι στιγμής έχει περάσει τα πρώτα του χρόνια - τα πιο καθοριστικά σύμφωνα με τους παιδοψυχολόγους - εν μέσω παρατεταμένης κρίσης. Το πιθανότερο είναι πως οι γονείς του - ή ένας εκ των δύο - είναι μακροχρόνια άνεργοι και αυτό δεν άλλαξε το 2015. «Το γ' τρίμηνο του 2015 οι μακροχρόνια άνεργοι αποτελούσαν το 73,7% του συνόλου των ανέργων. Με άλλα λόγια, 855.000 άνεργοι βρίσκονται εκτός εργασίας για πάνω από έναν χρόνο» διαβάζω στην ετήσια Εκθεση για το 2016 του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ με τίτλο «Η ελληνική οικονομία και η απασχόληση».
Πιθανώς επίσης, το παιδί του σημειώματός μας δεν έχει την ευκαιρία να βλέπει τους γονείς του.. τα Σαββατοκύριακα, με την προϋπόθεση βέβαια πως αυτοί εργάζονται. «Το ποσοστό των εργαζομένων που συνήθως εργάζεται τα Σάββατα ανήλθε από 24,6% το 2008 σε 31,2% το 2014, ενώ για τις Κυριακές η μεταβολή είναι από 5,8% το 2008 σε 12,7% το 2014» αναφέρει επίσης η έκθεση.
Εδώ προσθέστε πως πιθανώς κάποιος τρίτος επιβαρύνεται ή έχει επιφορτισθεί με τη φροντίδα του (συνήθως γιαγιά - παππούς ή νταντά με το ανάλογο κόστος). Κι αυτό αφού, όπως επίσης αλιεύω από τη ΓΣΕΕ, «το ποσοστό των εργαζομένων που εργάζεται τις νυχτερινές ώρες διπλασιάστηκε από 3,7% το 2008 σε 6,3% το 2014». Τέλος, το παιδί του παραδείγματος θα φθάσει 28 ετών - δηλαδή το σωτήριο έτος 2036 - για να δει πως σε τούτη τη χώρα η ανεργία θα έχει επιστρέψει στο ποσοστό 7,3% του Μαΐου του 2008 (όταν γεννήθηκε δηλαδή).
Μπορεί να φαίνονται τεχνικά ή και κουραστικά τα παραπάνω στοιχεία και νούμερα αλλά αποτυπώνουν μέρος της συλλογικής απελπισίας. Το χειρότερο είναι πως το παραπάνω παιδί του υποθετικού μας σεναρίου ζει σε ένα κάπως καλό περιβάλλον. Κι αυτό αφού οι περισσότεροι νέοι γονείς που είναι άνεργοι ζουν με τα πεθερικά τους σε δυάρια. Ολο και συχνότερα μεταναστεύουν.
Τα παιδιά συνήθως μεγαλώνουν σε δημοτικούς σταθμούς ή με τις γιαγιάδες. Κι όμως, αυτό το πλήθος της επισφάλειας παραμένει άστεγο και απροστάτευτο. Ακόμη και η κινηματική Αριστερά που έχει χύσει τόνους μελάνι για τη «νέα εργατική τάξη», λίγα έχει κάνει για τη χαρτογράφηση και αντιμετώπιση της νέας κατάστασης. Η κυβερνώσα, πάλι, θεωρεί πως με τρίμηνα προγράμματα απασχόλησης αναχαιτίζει το μείζον θέμα. Η μνημονιακή δυστοπία χωράει όλο και λιγότερο κόσμο.
- από τη στήλη «Εναλλακτικά» της εφημερίδας Τα Νέα
