Ο πρόσφυγας είναι πάντα ο νικητής

Έχουμε μάθει εδώ και αρκετά χρόνια τι σημαίνει «ευρωπαϊκή λύση». Το μάθαμε στα οικονομικά, το μαθαίνουμε τώρα και με τη συγκλονιστική Οδύσσεια των προσφύγων. Οι μη λύσεις, η μετάθεση των προβλημάτων σε ένα απροσδιόριστο μέλλον, το κενό χρόνου μεταξύ των συνόδων, η αυταπάτη ότι η Ευρώπη- φρούριο είναι λύση και όχι πρόβλημα είναι πλέον τα δομικά υλικά αυτού του θεσμού που παραπαίει μεταξύ κυνισμού και αναποφασιστικότητας
 
Γράφει ο Δημήτρης Σούλτας

Μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, μετά την απίστευτη ανθρωποθυσία, οι νικητές του πολέμου αποφάσισαν να απλώσουν ένα δίκτυ προστασίας απέναντι στους ανθρώπους που θα βρισκόταν σε κίνδυνο, στους ανθρώπους που θα έφευγαν για να γλυτώσουν από το θάνατο. Ήταν απόλυτως φυσικό μετά την τραγωδία του πολέμου και μέσα στα χρόνια μετά τη λήξη.. του πολέμου υπογράφηκαν συνθήκες και δόθηκαν υποσχέσεις. Οι ευρωπαίοι μάλιστα δήλωναν πάντα ευαίσθητοι στις περιτπώσεις όπου άνθρωποι ξεριζώνονταν, ακόμα κι αν σε κάποια από τις αντιμαχόμενες πλευρές πουλούσαν όπλα. Είναι άλλωστε εύκολο να δηλώσεις την συμπαράστασή σου σε κάποιον που γίνεται πρόσφυγας στην Νοτιοανατολική Ασία.

Όταν όμως το πρόβλημα φτάνει στην πόρτα της η Ευρώπη έχει συμπεριφορά ανάλογη με ενός νηπίου που δεν του κάνουν το χατήρι να το αφήσουν ήσυχο. Κάνει μούτρα, γίνεται επιθετική, ζητάει από τους πάντες να φύγουν από το δωμάτιο. Αυτή η στάση μπορεί να θεωρείται φυσιολογική για ένα νήπιο, αλλά ποτέ δεν έδωσε λύση ως κεντρική πολιτική επιλογή.

Αυτή η κοντόφθαλμη εσωστρεφής στάση, αυτή η παράδοση άνευ όρων στην ακροδεξιά ατζέντα, που αποκτάει όλο και περισσότερους οπαδούς μέσα στην ίδια την ήπειρο είναι ένα σπιράλ που παρασύρει όλο και πιο βαθιά σε ένα αδιέξοδο. Και φανερώνει μια πρωτοφανή άγνοια για την ανθρώπινη φύση που μετακινείται, μετεγκαθίσταται και ταξιδεύει από τότε που το είδος στάθηκε στα δύο του πόδια. Αυτό βέβαια δεν περιμένεις να το καταλάβει ένας χαρτογιακάς των Βρυξελλών, που μπορεί να ονομάζει «πρόβλημα» τη μη σωστή παλαίωση του κρασιού που παραγγέλνει στο εστιατόριο.

Ο πρόσφυγας δεν επιλέγει τον θάνατο, αλλά τον έχει αντιμετωπίσει πολλές φορές και τον έχει νικήσει. Και θα ξαναμπεί στη μάχη μαζί του, αν χρειαστεί. Και γι αυτό, με όσες δυσκολίες, με όσες απώλειες θα φτάσει στον προορισμό του. Μπορεί να φαίνεται παράλογο σε μας που ζούμε- παρά τα προβλήματα μας- μέσα στην αστική κανονικότητα, αλλά αυτός είναι ένας νόμος που διαπερνά αιώνες και χιλιετίες. Είναι ένας νόμος της ίδιας της ανθρώπινης Ιστορίας.

- από το thepressproject