Πώς αποφάσισαν τελικά ότι οι πρόσφυγες είναι άνθρωποιΓράφει ο Χρήστος Ξανθάκης (newpost)
Κάθομαι τώρα εγώ και βλέπω τα κανάλια όλα αυτές τις μέρες. Και βλέπω πως αντιμετωπίζουν τους πρόσφυγες, αν όχι σαν σκουπίδια, τουλάχιστον σαν ενοχλητικά ζωύφια. Σαν κατσαρίδες ένα πράγμα που πρέπει να πάρουμε το σπρέι και να τις ψεκάσουμε οσονούπω για να μην γεμίσουν την κουζίνα και το καθιστικό. Η γραμμή Άδωνι δηλαδή, για να μην πω η γραμμή κάποιων άλλων παιδιών που κατοικοεδρεύουν στην λεωφόρο Μεσογείων. Και ξαφνικά, έτσι στο χύμα και στο αναπάντεχο, out of the blue που λένε και οι Αμερικάνοι, τα κανάλια ανακάλυψαν ότι οι πρόσφυγες είναι άνθρωποι και αυτοί και αξίζει να τους βοηθήσουμε και να τους προστατεύσουμε. Γατί; Διότι μπήκε στο χορό η Μαριάννα Βαρδινογιάννη!
Να τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τα ελληνικά κανάλια (με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις φυσικά…), μόνο τζιχάντ δεν ξεκίνησαν εναντίον των προσφύγων. Που πλημμύρισαν την..
Ελλαδίτσα μας, που θα μας φάνε το ψωμάκι μας, που είναι όλοι τρομοκράτες, που τα παιδιά τους θα διαφθείρουν τα παιδιά μας, όλα τα έχω ακούσει τις τελευταίες εβδομάδες. Σε τόνους υψηλούς, με σχετικώς γουρλωμένο ματάκι και φωνή αγανακτισμένη να κάνει κοκοράκια από το τσίτωμα. Κάτι σαν των εχθρών τα φουσάτα περάσαν, κάτι σαν τον λίβα που καίει τα σπαρτά και άμα θέλετε έχω και άλλα εθνικοπατριωτικά να παίξω στο πικάπ. Ώσπου (προ)χθες, άλλαξε πλευρά ο δίσκος και οι πρόσφυγες από εκεί που ήταν η οργή του Θεού έγιναν κάτι κακομοίρηδες και ταλαίπωροι και θύματα εμφυλίου πολέμου που χρήζουν βοηθείας. Αρκούσε μία και μοναδική παρουσία στο μέτωπο της αλληλεγγύης…
Ξέρω τώρα τι θα μου πείτε. Ότι σκίζονται μέρες τώρα βδομάδες τώρα, μήνες τώρα οι εθελοντές και οι αλληλέγγυοι και ήρθαν κάποιοι επιφανείς να τους πάρουν τη δόξα. Και ότι δεν μπορούν οι πλούσιοι να επισκιάζουν τον αγώνα χιλιάδων ανθρώπων. Το ακούω, το κατανοώ και θα σας δώσω όλα τα δίκια του κόσμου. Αλλά θα δώσω κι έναν πόντο στην άλλη πλευρά. Διότι άμα δεν έμπαινε αυτή μπροστά, άμα δεν μίλαγε για το δράμα των προσφύγων, άμα δεν κατέβαινε στον τόπο της συμφοράς, τα κανάλια ακόμη θα ψέλνανε το τροπάριο της μαλακίας. Ακόμη θα βλέπανε παντού αλητήριους, ακόμη θα υποπτεύονταν τα μωρά και τα πιτσιρίκια, ακόμη θα μας πούλαγαν το παραμύθι της άλωσης από τα μιλιούνια των μουσουλμάνων.
Τώρα όμως το βούλωσαν. Τώρα βάλανε την ουρά στα σκέλια και κάνανε κο κο κο. Τώρα ανακάλυψαν και οι τηλεοπτικοί δίαυλοι ότι πρέπει να το κουνήσουμε το χεράκι μας και να το ανοίξουμε το πορτοφολάκι μας κα να μην κοιτάμε αδιάφορα τα περιστέρια στο Σύνταγμα. Τώρα το θέμα έγινε επιτέλους εθνικό. Με αυτόν τον τρόπο που έγινε; Με αυτόν τον τρόπο που έγινε! Πες ότι είναι στραβός, πες ότι είναι ανάποδος, πες ότι είναι λάθος. Εμένα εκείνο που με ενδιαφέρει είναι ότι η τηλεοπτική εικόνα που φτάνει σε κάθε ελληνικό σπίτι δεν θα μιλάει πια για καθάρματα και για κτήνη αλλά για ανθρώπινες ζωές. Οπότε θα τον δώσω τον πόντο και θα πω κι ένα ευχαριστώ. Και πάμε παρακάτω γιατί έχουμε και δουλειές να κάνουμε, έχουμε και ψυχές να σώσουμε!
