Όταν το βράδυ της 20ης Σεπτεμβρίου του 2015 ο Πάνος Καμμένος ανέβηκε στην επινίκια εξέδρα του ΣΥΡΙΖΑ εκεί στην Κοραή, για να εναγκαλιστεί τον Αλέξη Τσίπρα, ένα σύγκρυο διαπέρασε τον κόσμο της Αριστεράς. Ήταν το μόνο που δεν θα ήθελε να δει εκείνη τη νύχτα. Μπορεί να καταλάβαινε (ή να ανεχόταν) «τις συμμαχίες της ανάγκης», τις πρότερες και τις επικείμενες, όχι όμως κι ώς εκεί. Όχι και να εμφανίζεται εικόνα πολιτικής ταύτισης με τον Καμμένο. Όχι και να «υποχρεώνονται» οι αριστεροί να χειροκροτούν από κάτω τον παράταιρο εναγκαλισμό. Από πού κι ως πού;
Η αλήθεια είναι ότι η κυβερνητική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ. είχε κυλήσει χωρίς προβλήματα στην πρώτη φάση, μεταξύ Ιανουαρίου και Σεπτεμβρίου. Οπότε δεν ακούστηκε παράδοξη η συνέχισή της και μετά τις δεύτερες εκλογές. Από τη στιγμή που ο Πάνος Καμμένος εξασφάλισε, τελικά, την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση του κόμματός του. Επρόκειτο για εύκολη, για «βολική» για τον.. ΣΥΡΙΖΑ λύση. Προκειμένου να μην στραφεί σε πιο περίπλοκες, αν και «φυσικότερες» επιλογές. Αν τώρα η Αριστερά είναι για να «βολεύεται» με τα εύκολα, προκειμένου ν' αποφύγει τα δυσκολότερα, ε, αυτό είναι μια άλλη συζήτηση, που ακόμη εκκρεμεί. Αλλά που κάποτε θα πρέπει να γίνει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν «βολεύτηκε» με τον Καμμένο. Αν και τότε, τον Σεπτέμβρη, δεν υπήρχε καν (είχε εξαντληθεί πλέον ως προς την όποια «χρησιμότητά» του) το κοινό αντιμνημονιακό άλλοθι. Οπότε το λογικότερο θα ήταν να επικρατήσει άλλη γραμμή συμμαχιών. Όπως και νάναι, και σ' αυτό το πεντάμηνο της δεύτερης φάσης, τα πράγματα κύλησαν μάλλον ομαλά. Από τη στιγμή μάλιστα που ξεπεράστηκαν ζητήματα ειδικής «ανελικής» αισθητικής όπως, ας πούμε, η πρόταση για τη στράτευση των γυναικών ή η επικόλληση των εικόνων των προστατών αγίων στις στολές των στρατιωτικών.
Ώσπου η έκρηξη έμελλε να έρθει με το, περί το μακεδονικό, lapsus linguae του Γιάννη Μουζάλα. Για προκληθεί μίνι κυβερνητική κρίση και να δοκιμασθούν, για πρώτη φορά στα σοβαρά, οι σχέσεις των δύο κυβερνητικών εταίρων...
Με άλλη στρατηγική συμμαχιών
Το θέμα Καμμένου - Μουζάλα λοιπόν, ανεξαρτήτως της εξέλιξης και της κατάληξής του, έδειξε πράγματα. Απεκάλυψε προθέσεις, επιλογές, επιδιώξεις, στόχους και καταστάσεις και, ενδεχομένως, προαναγγέλλει τα επερχόμενα. Γιατί, όταν ο Καμμένος δημιουργεί πολιτικό ζήτημα για το lapsus του υπουργού, επί του οποίου μάλιστα έγινε άμεσα επανόρθωση, σκέψου τι έχει να γίνει αν κάποτε (κάποτε...) ο Αλέξης Τσίπρας αποφασίσει να καταργήσει τις μαθητικές παρελάσεις. Ή αν, επιτέλους, σταματήσει την κωμωδία της υποδοχής με τιμές αρχηγού κράτους του Αγίου Φωτός ή δεν ξέρω ποιων άλλων ιερών κειμηλίων. Ή αν, στο πλαίσιο της επικείμενης (;) συνταγματικής αναθεώρησης, ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέξει (ως οφείλει) να σταθεί συνεπής προς τις αρχές του, ως προς τη διάκριση των ρόλων και των σχέσεων της Πολιτείας με την Εκκλησία. Ή ακόμη και αν, όπως λογικά όλοι ελπίζουμε, έρθει η ώρα να λυθεί το ζήτημα της οριστικής ονομασίας της ΠΓΔΜ.
Δεδομένου ότι ο πρόεδρος των ΑΝ.ΕΛΛ. (όπως έσπευσε να μας θυμίσει) έχει μείνει κολλημένος στην απόφαση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών του 1992! Εκείνη που απέκλειε «το όνομα και κάθε παράγωγο του όρου Μακεδονία». Χαρακτηρίζοντας μάλιστα «εθνομηδενιστές» τούς τα αντίθετα φρονούντες. Τη στιγμή που όλα τα κόμματα (και ο ΣΥΡΙΖΑ) έχουν, από χρόνια, μετακινηθεί προς τη λύση της «σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό για όλες τις χρήσεις».
Με άλλα λόγια, αν ο Αλέξης Τσίπρας έχει κατά νουν να προωθήσει, πέραν του κοινωνικού, και το θεσμικό «παράλληλο πρόγραμμα» του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να εκσυγχρονιστεί στοιχειωδώς το πολιτικό σύστημα της χώρας, θα πρέπει να το ξανασκεφτεί το πράμα. Να το σκεφτεί πολύ σοβαρά. Και, ίσως, να πάρει μεγάλες αποφάσεις. Πολύ περισσότερο που, καθώς δηλώνει, η κυβέρνησή του σχεδιάζει με ορίζοντα τετραετίας. Ενώ τώρα δεν έχει διανύσει παρά μόλις το μισό του πρώτου έτους. Οπότε έχει πολύν, και ιδιαιτέρως απαιτητικό, χρόνο μπροστά του.
Ε, ναι λοιπόν, ίσως ήρθε η ώρα να πάψει να «βολεύεται» με λύσεις τύπου ΑΝ.ΕΛΛ. Προκειμένου δε να αντιμετωπίσει τις περίπλοκες προκλήσεις που ακολουθούν, ας καταστρώσει άλλη στρατηγική συμμαχιών. Δυσκολότερα διαχειρίσιμη ίσως, αλλά, σίγουρα, περισσότερο συμβατή προς τις φυσικές πολιτικές του «συγγένειες» και, προπάντων, προς τον «ορθό πολιτικό λόγο». Και ας ξεβολευτεί, δεν πειράζει...
- από την Αυγή
