'Ανγκελα Μέρκελ, Κριστίν Λαγκάρντ και Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δίνουν καθαρά πλέον το δικό τους, διαφορετικό στίγμα ο καθένας, με απολύτως διακριτές αφετηρίες και στοχεύσεις, απειλώντας να .. εγκλωβίσουν την Αθήνα σ’ έναν νέο, α λα καρτ, συμβιβασμό ισχυρών σε βάρος του αδυνάτου.
Η αγωνία της Μέρκελ
Για την 'Ανγκελα Μέρκελ το υπ αριθμόν ένα, εσωτερικό πολιτικό και ευρωπαϊκό, πρόβλημα δεν είναι πλέον το ελληνικό χρέος αλλά η προσφυγική κρίση. Με σχεδόν 1.000.000 πρόσφυγες να έχουν ήδη περάσει στο έδαφος της Γερμανίας και με την πολιτική των «ανοιχτών συνόρων» της καγκελαρίου να καταρρέει εκ των έσω, η Μέρκελ αναζητά εναγωνίως το ανάχωμα που θα ανασχέσει τις προσφυγικές ροές και, μαζί, την πτώση της δημοτικότητάς της. Και δείχνει, καθαρά, πως επιθυμεί να κλείσει άμεσα οποιοδήποτε άλλο μέτωπο.
«Πρέπει να ολοκληρωθεί γρήγορα η αξιολόγηση για να επικεντρωθούμε στην προσφυγική κρίση», φέρεται να είπε χθες, στο Λονδίνο, στον Αλέξη Τσίπρα, καθιστώντας σαφείς τις προτεραιότητές της. Κι αυτήν την αγωνία της επιχείρησε να εκμεταλλευτεί ο Έλληνας πρωθυπουργός επισημαίνοντας ότι «κανείς δεν μπορεί να διαχειρίζεται δύο κρίσεις ταυτόχρονα» και ζητώντας «να κλείσει η αξιολόγηση εντός του Φεβρουαρίου», καθώς και «να μην γίνει αιτία καθυστερήσεων η διάσταση απόψεων μεταξύ των θεσμών».
Το πρόβλημα, ωστόσο, και για τον Αλέξη Τσίπρα και για την Ελλάδα είναι πως η Μέρκελ δεν είναι πολιτικός ούτε των ρίσκων, ούτε των ρήξεων. Και δύσκολα θα ρισκάρει τη σύγκρουση – και, δη, από τη σημερινή θέση πολιτικής αδυναμίας στην οποία βρίσκεται –τόσο με το ΔΝΤ όσο, και πολύ περισσότερο με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε εάν τα δικά τους συμφέροντα συναντώνται με το «βάλτωμα» της αξιολόγησης και την πολιτική φθορά της κυβέρνησης Τσίπρα.
Η «σφήνα» της Λαγκάρντ
Εάν η αγωνία της Μέρκελ έχει να κάνει με την πολιτική διάσταση της προσφυγικής κρίσης, η αγωνία της Κριστίν Λαγκάρντ είναι αρκούντως πιο ταπεινή και προσωπική. Η επικεφαλής του ΔΝΤ βρίσκεται στην κορύφωση της προεκλογικής της εκστρατείας και ο αδιαπραγμάτευτος στόχος της είναι να πείσει τους μετόχους του Ταμείου να την επανεκλέξουν διασφαλίζοντας τα συμφέροντά τους.
Εξ ου και το χθεσινό μήνυμά της αφορούσε πολύ περισσότερο τους ευρωπαίους εταίρους της στο κουαρτέτο των δανειστών, παρά την Αθήνα. «'Οσο λιγότερο βαθιά είναι η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού τόσο μεγαλύτερη αναγκαστικά θα πρέπει να είναι η μείωση του χρέους», είπε η Κριστίν Λαγκάρντ, προειδοποιώντας ουσιαστικά τους Ευρωπαίους πως εάν θελήσουν να δείξουν ευελιξία και πολιτική ανοχή στην ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει και να την πληρώσουν: Αποδεχόμενοι βαθιά μείωση του χρέους, την οποία μέχρι σήμερα αποκηρύσσουν κατηγορηματικά.
Κοινώς, η Κριστίν Λαγκάρντ δίνει αντιπαροχή την έκταση της μείωσης του χρέους, με αντάλλαγμα τα σκληρά μέτρα στο ασφαλιστικό – μέτρα που, κατά τους κανονισμούς του Ταμείου, θα διασφαλίσουν ισοβαρές δημοσιονομικό αποτέλεσμα. Είναι μια αντιπαροχή ιδιαίτερα δελεαστική για το Βερολίνο με όλους της τους συντελεστές να περιλαμβάνουν ελάχιστα οφέλη για την Ελλάδα.
Η εμμονή του Σόιμπλε
Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δεν θέλει την Ελλάδα στο ευρώ, δεν το κρύβει, και μας ζητά να του στήσουμε αδριάντα για τα Μνημόνια και την «γενναιόδωρη» προσφορά του Grexit.
Σ΄αυτήν του την εμμονή, οι παράλληλες «αγωνίες» της Μέρκελ και της Λαγκάρντ μπορούν να γίνουν το ιδανικό όχημα: Στο εσωτερικό της Γερμανίας πιέζει και εξουδετερώνει μια, ήδη αποδυναμωμένη, Μέρκελ και στο κλαμπ των δανειστών συμμαχεί με τους σκληρούς του ΔΝΤ για να εξουθενώσει την Αθήνα.
Το όραμά του, άλλωστε, για ένα ευρώ των «ολίγων, ισχυρών και εκλεκτών» παραμένει η πυξίδα και η δυνάμει παρακαταθήκη του, ακόμη κι εάν η υλοποίησή του προϋποθέτει τη διάλυση της ίδιας της Ευρώπης...
Νικόλ Λειβαδάρη (TVXS Ανάλυση)
